Odpowiedź:
Wyrażenie zaufanie do Jezusa obejmuje znaczenie wielowarstwowe. Z jednej strony, ufanie Jezusowi oznacza wierzenie Mu w kwestii zbawienia (Ew. Jana 3.16). Wierzymy w to Kim On jest- Bogiem w postaci ludzkiej- i złożenie swojej wiary w Niego jako Zbawicielowi. I wierzymy w to czego dokonał- że umarł za nasze grzechy i powstał z martwych. Skoro nie możemy zbawić siebie samych od grzechu i śmierci (Rzymian 3.10-20), ufamy Jezusowi, że nas zbawi (Ew. Jana 11.25). Nie możemy otrzymać życia wiecznego i żyć na wieki w obecności Bożej, dopóki nie zawierzymy Jezusowi jako Swojemu Zbawicielowi i nie przyjmiemy Jego przebaczenia (Efezjan 1.7).
Po doświadczeniu zbawienia, zaufanie Jezusowi oznacza zaangażowanie czy dedykowanie siebie samego całkowicie Jemu. Gdy rodzimy się na nowo, stajemy się naśladowcami Jezusa Chrystusa. Jako Jego naśladowcy, pokładamy całkowitą pewność w Nim i Jego Słowie. Zaufanie Jezusowi oznacza wiarę we wszystko co powiedział i przyjęcie Jego Słowa jako prawdy: "Mówił więc Jezus do Żydów, którzy uwierzyli w Niego: Jeżeli wytrwacie w słowie moim, prawdziwie uczniami moimi będziecie" (Ew. Jana 8.31-32). Im więcej wiemy i trwamy w słowach Jezusa, tym bardziej będziemy Mu posłuszni, i tym bardziej wzrośnie nasza ufność w Nim, gdy doświadczymy wolności w Chrystusie.
Wiarygodną obietnicą, którą Jezus dał nam w swoim Słowie, było przyjście do Niego, aby znaleźć odpoczynek: "Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest miłe, a brzemię moje lekkie" (Ew. Mateusza 11.28-30). Jarzmo to drewniana uprząż służąca do łączenia karków dwóch zwierząt pociągowych. Zwierzęta wspólnie mogą znacznie efektywniej ciągnąć spory ciężar. W czasach, gdy Jezus wypowiedział te słowa, rolnicy często łączyli w parę zwierzę młode, niedoświadczone, ale energiczne ze starszym, słabszym, ale dojrzałym zwierzęciem. Młodsze zwierzę uczyło się od bardziej doświadczonego, a starsze miało korzyść z siły młodego w ciągnięciu ładunku.
Odpoczynek jest innym sposobem wyrażenia zaufania, jest stanem polegania na Jezusie odnośnie siły i uczenia się od Niego. On dzieli ciężar, gdy wspólnie podróżujemy. Gdy jesteśmy zmęczeni i przeciążeni, możemy iść obok Jezusa i odnaleźć pokój dla naszych dusz. W ten sposób, ufamy Jezusowi, poprzez poleganie na Nim we wszystkim odnośnie naszego życia, szczególnie gdy jesteśmy zmęczeni i przeciążeni. Jezus jest sabatowym odpocznieniem wierzącego (Hebrajczyków 4.1-11).
Jezus rozumie nasze słabości i wie, że będziemy się zmagać w zaufaniu Jemu. Z tego powodu Pismo Święte mówi, "Nie troszczcie się o nic, ale we wszystkim w modlitwie i błaganiach z dziękczynieniem powierzcie prośby wasze Bogu. A pokój Boży, który przewyższa wszelki rozum, strzec będzie serc waszych i myśli waszych w Chrystusie Jezusie" (Filipian 4.6-7). Gdy zanosimy nasze zmartwione serca w modlitwie do Boga, On oferuje nam pokój. Jego obecność jest pokojem. Fragment nie mówi, że On zawsze da nam to, o co Go prosimy, ale obiecuje pokój, który będzie strzec naszych serc i umysłów. Ufanie Jezusowi oznacza przyjście do Niego i wiarę, że On ma dobre i wiarygodne plany dla naszego życia i naszej przyszłości. Nie musimy martwić się o jutro. Gdy ufamy Jezusowi, On wylewa na nas swój pokój.
Nasze zaufanie wzrasta poprzez doświadczenia (2 Koryntian 1.10), gdy widzimy Boga działającego we wszystkim w naszym życiu- zarówno w dobrych jak i złych chwilach- dla swojego celu (Rzymian 8.28). Jezus chce, abyśmy żyli z wiary w Niego (2 Koryntian 5.7; Galacjan 2.20), zatem życie chrześcijańskie staje się terenem testowania i trenowania zaufania: "Poczytujcie to sobie za najwyższą radość, bracia moi, gdy rozmaite próby przechodzicie, wiedząc, że doświadczenie wiary waszej sprawia wytrwałość, wytrwałość zaś niech prowadzi do dzieła doskonałego, abyście byli doskonali i nienaganni, nie mający żadnych braków" (Jakuba 1.2-4).
Jezus powiedział, "Niechaj się nie trwoży serce wasze; wierzcie w Boga i we mnie wierzcie!" (Ew. Jana 14.1). Możemy wiedzieć, że Jezus nas kocha i obiecuje, że zawsze będzie z nami (Ew. Mateusza 28:20), ale nie możemy Go zobaczyć, a w chwilach ucisku mogą wkradać się wątpliwości i strach, utrudniając zastosowanie tej wiedzy. Piotr zachęca nas, abyśmy ufali Jezusowi nawet jeśli nie możemy Go zobaczyć: "Weselcie się z tego, mimo że teraz na krótko, gdy trzeba, zasmuceni bywacie różnorodnymi doświadczeniami, ażeby wypróbowana wiara wasza okazała się cenniejsza niż znikome złoto, w ogniu wypróbowane, ku chwale i czci, i sławie, gdy się objawi Jezus Chrystus. Tego miłujecie, chociaż go nie widzieliście, wierzycie w niego, choć go teraz nie widzicie, i weselicie się radością niewysłowioną i chwalebną" (1 Piotra 1.6-8).
I chociaż nie możemy zobaczyć Jezusa naszymi fizycznymi oczami, Duch Święty uzdalnia nas do zobaczenia Jezusa oczami naszego serca (Efezjan 1.18-20). Ostatecznie, nasza niezdolność zobaczenia Jezusa fizycznie sprawia, że nasze zaufanie Jemu jest nawet bardziej pewne. Z tego powodu Jezus powiedział, "Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli" (Ew. Jana 20.29).
Apostoł Paweł uchwycił to, co dla wierzącego znaczy ufać Jezusowi: "Lekkie bowiem utrapienia, które teraz znosimy, przyniosą w wieczności bardzo wielką chwałę nam, którzy wpatrujemy się nie w to, co widzialne, lecz w to, co niewidzialne. To, co widzialne, trwa tylko do czasu, a to, co niewidzialne, trwa wiecznie" (2 Koryntian 4.17-18; tłum. Biblia Poznańska).
Jezus uczy nas, abyśmy mu ufali we wszystkim i w każdym czasie z całego naszego serca (Ks. Przyp. Salomona 3.5-6), tak aby nasza wiara była niezachwiana: "Ufajcie po wsze czasy Panu, gdyż Pan jest skałą wieczną" (Ks. Izajasza 26.4). Gdy uczymy się bardziej ufać Jezusowi, utożsamiamy się bardziej z opisem wierzącego z Psalmu, trwającego w odpocznieniu w ramionach Boga: "Zaiste, uciszyłem i uspokoiłem mą duszę; Jak dziecię odstawione od piersi u swej matki, Tak we mnie spokojna jest dusza moja" (Psalm 131.2).
