Jak można pogodzić Wcielenie z niezmiennością Boga?
Odpowiedź:
Wielkie umysły teologiczne musiały zmagać się z tym pytaniem, często w trakcie odpowiedzi na fałszywych nauczycieli. Gdy pierwsi teologowie formułowali swoje odpowiedzi, podtrzymywali twierdzenia Pisma Świętego.
Z jednej strony podtrzymywali oni pełną boskość Jezusa Chrystusa, i słusznie. Istnieją fragmenty biblijne, które wyraźnie potwierdzają Jego boskość, takie jak Jana 1:1, oraz inne fragmenty, które sugerują Jego boskość, pokazując Go dokonując czyny, które może wykonać tylko Bóg: sądzenie ludzkości, przebaczanie grzechów, uzdrawianie ludzi i stworzenie kosmosu.
Jednocześnie pierwsi teologowie podtrzymywali pełne człowieczeństwo Jezusa Chrystusa. Pismo Święte dowodzi, że Jezus był istotą ludzką, zdolną do cierpienia, śmierci i doświadczania słabości, zarówno fizycznych, jak i emocjonalnych.
Kiedy "Słowo stało się ciałem" (J 1:14), nie stało się dwiema osobami (jedną boską i jedną ludzką), ale stało się jedną Osobą z dwiema odrębnymi naturami, w pełni boską i w pełni ludzką. Słowo pozostało niezmienione, gdy weszło w jedność z bezgrzeszną ludzką naturą w fizycznym ciele (Hebrajczyków 10:5).
Oto konkretna odpowiedź na pytanie: jeśli chodzi o boską naturę Jezusa, jest On niezmienny. Jeśli chodzi o Jego ludzką naturę, jest On zmienny. Jako Bóg, Jezus jest niezmienny, nieskończony, zawsze najwyższy pod każdym względem. Ale jeśli chodzi o Jego ludzką naturę, jest On zmienny, podlegał słabościom, mógł cierpieć, umrzeć. Jest jednocześnie boski i ludzki, nieskończenie silny i cierpiący z powodu słabości, nieśmiertelny i śmiertelny. Jest Bogiem-Człowiekiem.
Syn Boży nie zmienił swojej natury podczas Wcielenia. Boska natura nie "zmieszała się" z ludzką - to wymagałoby zmiany. Raczej, boska natura przebywa wraz z ludzką naturą w Osobie Chrystusa. Wcielenie oznacza, że Jezus może rościć sobie prawo zarówno do swojej boskiej, jak i ludzkiej natury.
W Ewangelii Jana 17:5 Jezus modli się do Ojca: "Uwielbij mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie, zanim świat powstał". Obie natury Jezusa są widoczne w tej prośbie. Jezus odnosi się do swojej preegzystencji z Bogiem, w której dzielił chwałę Ojca (co świadczy o Jego boskiej naturze) i prosi o uwielbienie (co świadczy o Jego ludzkiej naturze).
Bóg musi być niezmienny, ponieważ nie może ulec degradacji do gorszego stanu i nie może poprawić się do lepszego stanu. Jest zawsze doskonały i jako Bóg nie może być inaczej. Doskonałość jest absolutem i niemożliwe jest, aby był "doskonalszy". Dla kontrastu, istota ludzka nie ma nieskończonych możliwości. Człowiek jest skończony i zmienny i zawsze ma miejsce na poprawę, co wyjaśnia fakt, że "Jezusowi zaś przybywało mądrości i wzrostu oraz łaski u Boga i u ludzi." (Łk 2:52).
W końcu wielkie umysły teologiczne IV i V wieku, które zmagały się z tym problemem, odpowiedziały, mówiąc w wielu słowach: "Nie możemy tego w pełni wyjaśnić, ale w oparciu o Pismo Święte wiemy, że Jezus Chrystus był zarówno człowiekiem, jak i Bogiem. Jesteśmy zobowiązani potwierdzić to, co potwierdza Pismo Święte, nawet jeśli musimy przyznać, że aspekty Wcielenia są cudowną tajemnicą. Tajemnicze czy nie, uznajemy to, co Bóg nam objawił na ten temat".
Istnieje wspaniały związek z naszym zbawieniem, który wypływa z tajemnicy Wcielenia. Chrystus, wcielony Syn Boży, jest idealnym ambasadorem między Bogiem a ludzkością (1 Tymoteusza 2:5). Jako Bóg, może doskonale reprezentować Boga wobec nas; jako człowiek, może doskonale służyć jako nasz orędownik przed Bogiem Ojcem, czyniąc pokój w naszym imieniu. "Dzieci moje, to wam piszę, abyście nie grzeszyli. A jeśliby kto zgrzeszył, mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa, który jest sprawiedliwy." (1 Jana 2:1).
