Odpowiedź:
Pierwsza wzmianka w Piśmie Świętym o ludziach wzywających imienia Pana znajduje się w 1 Ks. Mojżeszowej 4.26: "Setowi także urodził się syn i nazwał go Enosz. Wtedy zaczęto wzywać imienia Pana" (tłum. Biblia Warszawska). Wzywanie imienia Pana oznacza tutaj, że ludzie zaczęli gromadzić się w celu zbiorowego oddawania czci i szukania pomocy Stwórcy. Linia rodzinna Kaina jest przeciwstawiona linii Seta: potomkowie Kaina zaczęli zajmować się pasterstwem (werset 20), produkcją muzyki (werset 21) i metalurgią (werset 22). W tym samym czasie świat stawał się coraz bardziej niegodziwy (wersety 19 i 23). Potomkowie Seta wyróżniali się spośród zepsutego społeczeństwa tym, że zaczęli wzywać imienia Pana.
Kiedy Abram wkroczył do Kanaanu, rozbił obóz między Ai i Betel. "Tam zbudował Panu ołtarz i wzywał imienia Pana" (1 Ks. Mojżeszowa 12.8). Innymi słowy, Abram publicznie podziękował Bogu, wychwalał Jego imię i szukał Jego ochrony i przewodnictwa. Wiele lat później syn Abrahama, Izaak, zbudował ołtarz Panu w Beerszebie i również "wzywał imienia Pana" (1 Ks. Mojżeszowa 26.25).
Wzywanie imienia Pana oznacza przywoływanie Jego właściwego imienia "w słyszalnej i społecznej modlitwie i uwielbieniu" (Albert Barnes). Wzywać imienia Pana to zbliżać się do Niego w dziękczynieniu, uwielbieniu i prośbie, a tym samym głosić imię Boga. Wzywać imienia Pana to modlić się "w sposób bardziej publiczny i uroczysty" (Matthew Poole). Ci, którzy są dziećmi Bożymi, będą naturalnie wzywać imienia Pana.
Wzywanie imienia Pana jest podstawą zbawienia i zakłada wiarę w Pana. Bóg obiecuje zbawienie tym, którzy z wiarą wzywają Jego imienia: "Każdy bowiem, kto wzywa imienia Pańskiego, zbawiony będzie" (Rzymian 10.13; por. Ks. Joela 2.32). Każdy, kto wzywa imienia Boga dla miłosierdzia i zbawienia, przez lub w imieniu Jezusa, będzie zbawiony (Dz. Apostolskie 2.21). "I nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni" (Dz. Apostolskie 4.12).
Używanie imienia danej osoby wyraża jej znajomość i pomaga nawiązać kontakt z drugą osobą. Pierwszą rzeczą, jaką robimy, gdy kogoś poznajemy, jest przedstawienie się. To buduje wzajemną więź w przyszłych interakcjach. Wzywanie imienia Pana jest znakiem poznania Go i sposobem na połączenie się z Nim. Istnieje różnica między wiedzą o Bogu a osobistym poznaniem Go. Wzywanie imienia Pana wskazuje na osobistą interakcję i relację. Kiedy wzywamy imienia Pana jako formy uwielbienia, uznajemy naszą zależność od Niego.
Tym, co zbawia człowieka, nie jest sama czynność "wzywania" imienia Jezusa; tym, co zbawia, jest Boża łaska w odpowiedzi na osobistą wiarę w Zbawiciela, którego się wzywa. Wzywanie imienia Pana jest czymś więcej niż tylko słownym wyrażeniem; jest ono również okazywane w sercu i w czynie poprzez pokutę. "Bo jeśli ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i uwierzysz w sercu swoim, że Bóg wzbudził go z martwych, zbawiony będziesz" (Rzymian 10.9). "Przeto upamiętajcie i nawróćcie się, aby były zgładzone grzechy wasze" (Dz. Apostolskie 3.19; tłum. Biblia Warszawska).
Wzywanie imienia Pana powinno trwać przez całe życie (Psalm 116.2). Bóg nakazuje nam wzywać Go w trudnych chwilach (Psalm 50.15). Ten, kto "mieszka pod osłoną Najwyższego, Kto przebywa w cieniu Wszechmocnego" (Psalm 91.1) i ma Bożą obietnicę błogosławieństwa: "Ponieważ mnie umiłował, wyratuję go, Wywyższę go, bo zna imię moje. Wzywać mnie będzie, a Ja go wysłucham, Będę z nim w niedoli, Wyrwę go i czcią obdarzę" (wersety 14-15).
Ci, którzy odmawiają wzywania imienia Pana, są również opisani w Piśmie Świętym, wraz ze skutkami ich nieposłuszeństwa: "Czyż się nie opamiętają złoczyńcy, Którzy pożerają lud swój tak, jak by chleb jedli, Boga jednak nie wzywają? Tam ogarnie ich strach, jakiego dotąd nie było..." (Psalm 53.5-6).
Nawet jeśli zbuntowani lub nieświadomi ludzie zaniedbują wzywanie imienia Pana, On jest gotów ich wysłuchać i przyjąć. Bóg chce być odnaleziony; jest gotowy, by być poznanym: "Byłem przystępny dla tych, którzy o mnie nie pytali, dałem się znaleźć tym, którzy mnie nie szukali. Oto jestem, oto jestem, mówiłem do narodu, który nie był nazwany moim imieniem" (Ks. Izajasza 65.1; por. Rzymian 10.20).
W 1 Koryntian 1.2 ci, którzy wzywają imienia Pana, są określeni jako wierzący: "zborowi Bożemu, który jest w Koryncie, poświęconym w Chrystusie Jezusie, powołanym świętym, wraz ze wszystkimi, którzy wzywają imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa na każdym miejscu, ich i naszym". Wzywanie imienia Pana jest jednym ze znaków rozpoznawczych chrześcijanina.
Podsumowując, ci, którzy wzywają imienia Pana, to ci, którzy uznają Go za Zbawiciela. Niezależnie od tego, czy jest to pierwsze wezwanie imienia Jezusa o przebaczenie grzechów, czy też ciągłe wzywanie w miarę postępu i rozwoju relacji, oddając Mu panowanie nad naszym życiem w poddaniu się Jego woli, wzywanie imienia Pana jest niezbędne dla życia duchowego. Ostatecznie, wzywanie imienia Pana jest oznaką pokory i zależności od Boga, naszego Stwórcy i Odkupiciela.
