Odpowiedź:
Każdy doświadcza pewnej ilości wstydu i żalu z powodu grzechów popełnionych w przeszłości. Biblia ma wiele do powiedzenia na temat wstydu i żalu, a w Biblii istnieje wiele przykładów ludzi, którzy doświadczyli negatywnych uczuć.
Czy możesz sobie wyobrazić wstyd i żal, z jakim Adam i Ewa żyli po grzechu? Zepsuli doskonałe stworzenie jakie Bóg uczynił. Adam i Ewa żyli w doskonałym świecie, mieli doskonałe umysły i ciała, mieli doskonałą, bliską relację z Bogiem. Gdy wybrali nieposłuszeństwo Bogu, całe Boże stworzenie zostało poddane skutkom grzechu, włączając w to choroby, rozkład, śmierć i oddzielenie od Boga na wieki. Przez to każdy człowiek w gruncie rzeczy został poczęty z grzeszną naturą- naturalną skłonnością do grzechu. Na szczęście Bóg jest suwerenny i już wtedy miał plan odkupienia świata przez Swojego Syna, Jezusa Chrystusa, i dał ludzkości wybór zbawienia i życia wiecznego z Nim. Ale Adam i Ewa musieli prowadzić swoje życie na ziemi z dużym żalem z powodu utraty niewinności i związanych z nią błogosławieństwami. Wiemy, że byli zawstydzeni swoją nagością (1 Ks. Mojżeszowa 3.10). Musieli żyć do końca swoich dni w żalu- w końcu pamiętali raj.
Innym biblijnym przykładem wstydu i żalu jest doświadczenie apostoła Piotra. Ew. Jana 13.37-38 opisuje noc zdrady Chrystusa. Tuż po ostatniej wieczerzy, Piotr powiedział Jezusowi, że odda swoje życie za swojego pana. Jezus odpowiedział mu mówiąc, że jeszcze tej nocy Piotr trzykrotnie zaprze się jego. Później tej nocy, ze strachu przed utratą własnego życia, Piotr zaprzeczył jakoby w ogóle znał Jezusa (Ew. Jana 18.15-27; Ew. Mateusza 26.31-35; 69-75). Po zaparciu się Chrystusa Piotr "wyszedłszy na zewnątrz, gorzko zapłakał" (Ew. Łukasza 22.62). Później Piotr został odnowiony i wzrósł w wierze, stając się jednym z przywódców, założycieli wczesnego kościoła. Piotr rzeczywiście "utwierdzał braci swoich" po tym jak otrzymał przebaczenie, tak jak Jezus to przepowiedział (Ew. Łukasza 22.32). Chociaż Piotr musiał żyć z wielkim poczuciem wstydu i żalu z powodu publicznego zaparcia się Chrystusa, jego pogłębione zrozumienie osoby i dzieła Chrystusa przezwyciężyły jego uczucie porażki. Zdał sobie sprawę, że otrzymał przebaczenie z łaski Bożej, i zapomniał o swoim osobistym żalu, aby troszczyć się o owce Jezusa (Ew. Jana 21.17).
Biblia naucza nas, że gdy wyznajemy nasze grzechy i pokładamy nadzieję w ofierze i zmartwychwstaniu Chrystusa, stajemy się dziećmi Bożymi (Ew. Jana 1.12). Jesteśmy obmyci z naszych niesprawiedliwości (Kolosan 1.15-22) i nasze zbawienie jest zabezpieczone na wieki (Ew. Jana 10.27-30; Hebrajczyków 7.24-25). Gdy wzrastamy duchowo, spędzając czas z Bogiem na codziennej modlitwie i czytaniu Słowa Bożego, coraz bardziej go kochamy i mu ufamy. Ufamy, że Bóg odrzucił od nas nasze grzechy tak daleko, jak wschód jest od zachodu (Psalm 103.12). Tak, żałujemy naszych błędów z przeszłości, ale nie powinniśmy się na nich skupiać. Skupiamy swój wzrok na Jezusie, Sprawcy i Dokończycielu naszej wiary (Hebrajczyków 12.2). Paweł tak to ujmuje: "Bracia, ja o sobie samym nie myślę, że pochwyciłem, ale jedno czynię: zapominając o tym, co za mną, i zdążając do tego, co przede mną, zmierzam do celu, do nagrody w górze, do której zostałem powołany przez Boga w Chrystusie Jezusie" (Filipian 3.13-14). Wstyd i żal są częścią tego, co zostawiamy za nami. Musimy nauczyć się zapomnieć.
Rzymian 8.1 jest wielkim pocieszenie dla każdego wierzącego, który zmaga się z pozostałościami uczuć wstydu i żalu: "Przeto teraz nie ma żadnego potępienia dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie." Jesteśmy grzesznikami, ale jesteśmy usprawiedliwieni. Mamy wstydliwą przeszłość, ale mamy lepszą przyszłość. Niegdyś trwaliśmy w głupocie i buncie, ale teraz trwamy w nowym życiu (Tytusa 3.3-7; Rzymian 6.4). Bóg przebaczył grzechy z powodu których czujemy wstyd i żal. Możemy iść dalej. "Z Chrystusem jestem ukrzyżowany; żyję więc już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus; a obecne życie moje w ciele jest życiem w wierze w Syna Bożego, który mnie umiłował i wydał samego siebie za mnie" (Galacjan 2.20).
