Pytanie: Jakie spełnić warunki, aby wydawać owoców jako chrześcijanin?
Odpowiedź:
W świecie naturalnym, owoce są efektem wydawania przez zdrową roślinę tego, co zostało zamierzone by wydała (1 Ks. Mojżeszowa 1.11-12). W Biblii słowo owoc jest często używane do opisu zewnętrznych czynów, które wypływają ze stanu serca.
Dobry owoc jest tym, co powstaje przez Ducha Świętego. Galacjan 5.22-23 podaje nam punkt wyjściowy: owocem Ducha Świętego jest miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność i wstrzemięźliwość. Im bardziej pozwalamy, aby Duch Święty swobodnie rządził w naszym życiu, tym bardziej ten owoc jest widoczny (Galacjan 5.16, 25). Jezus powiedział swoim naśladowcom, "Nie wy mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was, abyście szli i owoc wydawali i aby owoc wasz był trwały, by to, o cokolwiek byście prosili Ojca w imieniu moim, dał wam" (Ew. Jana 15.16). Owoc sprawiedliwości ma wieczną korzyść.
Jezus wyraźnie powiedział, co musimy robić, aby wydawać dobry owoc. Powiedział, "trwajcie we mnie, a Ja w was. Jak latorośl sama z siebie nie może wydawać owocu, jeśli nie trwa w krzewie winnym, tak i wy, jeśli we mnie trwać nie będziecie. Ja jestem krzewem winnym, wy jesteście latoroślami. Kto trwa we mnie, a Ja w nim, ten wydaje wiele owocu; bo beze mnie nic uczynić nie możecie" (Ew. Jana 15.4-5). Gałąź musi być mocno przytwierdzona do pnia aby żyć. Jak uczniowie Jezusa, musimy być mocno przytwierdzeni do Niego, aby pozostać duchowo produktywnymi. Gałąź czerpie siłę, pożywienie, ochronę i energię z winorośli. Jeśli zostanie odłamana, szybko obumiera i staje się bezowocna. Gdy zaniedbujemy nasze życie duchowe, jesteśmy jak odłamana gałąź od winorośli. Nasze życie staje się bezowocne. Potrzebujemy codziennie się poddawać, codziennie komunikować i codziennie- czasem co godzinę- pokutować i łączyć się z Duchem Świętym, aby "kierował naszym postępowaniem" i abyśmy "nie ulegali pożądaniom ciała" (Galacjan 5.16; tłum. Biblia Warszawsko- Praska). Pozostawanie w intymnej/ bliskiej relacji z Krzewem Winnym jest jedynym sposobem "przynoszenia owocu na starość" (Psalm 92.14), aby "nabierać siły, wzbijać się w górę [...], a nie mdleć" (Ks. Izajasza 40.31) i "czynić dobrze nie ustając" (Galacjan 6.9).
Fałszerstwem dobrego owocowania jest udawanie. Możemy stać się ekspertami rutyny, żargonu i „działającego chrześcijaństwa”, nie doświadczając żadnej prawdziwej mocy i nie przynosząc wiecznych owoców. Nasze serca pozostają egoistyczne, złe i pozbawione radości nawet gdy angażujemy się w działania służące Bogu. Łatwo możemy popaść w grzech faryzeuszy za czasów Jezusa, oceniając samych siebie przez to jak wyglądamy w oczach innych, a zaniedbując sekretne miejsce serca, gdzie wszelki owoc kiełkuje. Gdy kochamy, pragniemy, zabiegamy i boimy się tych samych rzeczy, jak pozostała część świata, nie trwamy w Chrystusie, nawet jeśli nasze życia mogą być wypełnione aktywnościami związanymi z kościołem. I często nie zdajemy sobie sprawy z tego, że prowadzimy bezowocne życie (1 Jana 2.15-17).
Nasze czyny będą poddane próbie ognia. Używając innej metafory niż owocu, 1 Koryntian 3.12-14 mówi, "a czy ktoś na tym fundamencie wznosi budowę ze złota, srebra, drogich kamieni, z drzewa, siana, słomy, to wyjdzie na jaw w jego dziele; dzień sądny bowiem to pokaże, gdyż w ogniu się objawi, a jakie jest dzieło każdego, wypróbuje ogień. Jeśli czyjeś dzieło, zbudowane na tym fundamencie, się ostoi, ten zapłatę odbierze."
Bóg jest sędzią nawet naszych myśli i motywacji. Wszystko będzie wyniesione do światła, gdy staniemy przed Bogiem (Hebrajczyków 4.12-13). Biedna wdowa w jednoizbowej chacie może przynieść tak samo dużo owocu co ewangelista telewizyjny prowadzący wielkie krucjaty, jeśli jest poddana Bogu we wszystkim i używa wszystkiego, co Bóg jej dał dla Jego chwały. Jak owoc jest unikatowy dla każdego drzewa, tak nasz owoc jest unikatowy dla nas. Bóg wie, co każdemu z nas powierzył i czego oczekuje od nas że z tym zrobimy (Ew. Łukasza 12.48). Naszą odpowiedzialnością przed Bogiem jest bycie "wiernym w małym", aby On mógł powierzyć nam wiele (Ew. Mateusza 25.21).
