Pytanie: Gdy wyznajemy Bogu nasze grzechy, jak bardzo musimy być szczegółowi?
Odpowiedź:
Wyznanie grzechu Bogu jest nakazane w Piśmie Świętym i częścią życia chrześcijańskiego (Jakuba 5.16; 1 Jana 1.9). Gdy wyznajemy nasze grzechy, jak dokładni musimy w tym być? Czy Bóg nie zna już wszystkich szczegółów?
Prawdą jest, że Bóg zna wszystkie szczegóły naszego grzechu. "Ty wyznaczasz mi drogę i spoczynek, Wiesz dobrze o wszystkich ścieżkach moich. Jeszcze bowiem nie ma słowa na języku moim, A Ty, Panie, już znasz je całe" (Psalm 139.3-4). Bóg wie absolutnie wszystko o nas, włączając w to szczegóły odnośnie naszych grzechów i wszystkiego co zrobiliśmy. Gdy wyznajemy mu nasze grzechy, nie mówimy mu właściwie niczego, czego On by już nie wiedział.
Nawet biorąc pod uwagę wszechwiedzę Boga, szczegółowe wyznanie grzechu przed Bogiem jest właściwe. Nie chcemy być jak Adam, ukrywający się wśród drzew w ogrodzie, mając nadzieję, że umkniesz odkryciu (1 Ks. Mojżeszowa 3.8). Raczej bądźmy jak Dawid, gdy powiedział, "Grzech mój wyznałem tobie i winy mojej nie ukryłem" (Psalm 32.5).
Gdy Bóg zwrócił się do winnej pary w Edenie, zapytał Adama, "Czy jadłeś z drzewa, z którego zakazałem ci jeść?" (1 Ks. Mojżeszowa 3.11) i zapytał Ewę, "Dlaczego to uczyniłaś?" (werset 13). Oba pytania domagają się konkretnej odpowiedzi. Nie wystarczyłyby ogólniki. W naszych wyznaniach grzechów/ pokucie nie mogą też wystarczyć zbytnie uproszczenia czy ogólniki.
Za każdym razem, gdy rozmawiamy na osobności z Bogiem w modlitwie, komunikacja powinna być szczegółowa i intymna. Dzielimy się z kimś, kto troszczy się o nas bardziej niż ktokolwiek inny. Wyznając szczegółowo nasze grzechy, uznajemy, że doceniamy szerokość Jego przebaczenia. Rozmawiamy z jedyną Osobą, która nie tylko wie o naszych życiowych zmaganiach, upadkach i intencjach, ale kto ma boską moc, aby przemieniać nas w kogoś bardziej podobnego do niego.
Gdy wyznajemy Bogu szczegóły naszego grzechu, pokazujemy, że nie mamy niczego do ukrycia. Pokornie wyznajemy, że "nie ma stworzenia, które by się mogło ukryć przed nim, przeciwnie, wszystko jest obnażone i odsłonięte przed oczami tego, przed którym musimy zdać sprawę" (Hebrajczyków 4.13). W naszym wyznaniu patrzymy na Jedynego, który sam ma moc by całkowicie przebaczyć nam nasze grzechy i uczynić nas pełnymi i miłymi w Jego oczach.
Nie musimy bać się Bożego sądu. Gdy wyznajemy nasze grzechy, wiemy, że Chrystus już zapłacić za nie w pełni. Obiecuje Jego przebaczenie i moc przerwania kontroli grzechu nad nami. Wyznawanie Bogu szczegółów naszego grzechu jest częścią zrzucenia "z siebie wszelkiego ciężaru i grzechu, który nas usidla", abyśmy mogli biec "wytrwale w wyścigu, który jest przed nami" (Hebrajczyków 12.1).
Podczas sesji doradczej doradca będzie oczekiwał, że jego klient będzie jak najbardziej otwarty i uczciwy, aby umożliwić proces uzdrowienia. Nieuczciwość będzie jedynie hamowała ten proces. Jezus, Wspaniały Doradca (Ks. Izajasza 9.6), zasługuje na tą samą uczciwość i otwartość. On jest gotowy słuchać i prowadzić. W gruncie rzeczy, nasz Pan gotów był "we wszystkim upodobnić się do braci, aby mógł zostać miłosiernym i wiernym arcykapłanem przed Bogiem dla przebłagania go za grzechy ludu. A że sam przeszedł przez cierpienie i próby, może dopomóc tym, którzy przez próby przechodzą" (Hebrajczyków 2.17-18).
Zamiast modlić się ogólnie, mówiąc takie rzeczy jak: „Jeśli dzisiaj popełniłem grzech, proszę wybacz mi”, powinniśmy zaangażować się w prawdziwe badanie duszy i uporać się z tym, co zrobiliśmy. Modlitwy natury osobistej nie skrywają się przed szczegółowym wyznaniem grzechu. Skruszone, pokutujące serce nie będzie się bało objawienia swego grzechu Bogu: Ofiarą Bogu miłą jest duch skruszony, Sercem skruszonym i zgnębionym nie wzgardzisz, Boże" (Psalm 51.19). Pamiętajmy, że "bliski jest Pan tym, których serce jest złamane, A wybawia utrapionych na duchu" (Psalm 34.19).
Możemy przychodzić do Boga ze wszystkim, co jest w naszych myślach, wyznając uczciwie nasz grzech i poznając uwalniającą moc Jego przebaczenia. Po pogodzeniu się z Bogiem, odnajdziemy uwolnienie od poczucia winy i wzmocnimy się w naszym chodzeniu jako wierzący w Chrystusa.
