Odpowiedź:
Zakon to grupa mężczyzn lub kobiet, którzy zdecydowali się żyć w ramach określonych ślubów religijnych ustanowionych przez przywódcę danej religii. Na przykład buddyjscy mnisi i mniszki postanowili zamknąć się w podobnie myślących społecznościach w celu poświęcenia się naukom Buddy. W chrześcijaństwie zakony występują głównie w Kościele rzymskokatolickim, ale mogą być również częścią Kościoła episkopalnego, prawosławnego i innych gałęzi liturgicznych.
W katolicyzmie istnieją trzy główne typy zakonów: monastyczne (mnisi, mniszki i pustelnicy), żebracze (bracia) i tak zwani kanonicy regularni (księża żyjący we wspólnocie i przestrzegający zakonu - zwykle augustianów - ale działający w konkretnej parafii). Inny rodzaj zakonu, klerycy regularni, jest podobny do kanoników regularnych, ale nakłada mniejsze wymagania na praktykującego. Trzy najczęstsze śluby składane przez osoby w zakonach to ślub ubóstwa (zrzeczenie się wszelkich dóbr osobistych), ślub posłuszeństwa (zrzeczenie się wszelkiej władzy) oraz ślub czystości (wyrzeczenie się wszelkich relacji seksualnych). Zakony w Kościele katolickim obejmują benedyktynów, dominikanów, franciszkanów, jezuitów, trapistów i około 35 innych grup.
Kiedy ludzie "składają śluby", poświęcają resztę swojego życia lub określoną liczbę lat zakonowi. Większość zakonów przestrzega ścisłych codziennych harmonogramów, które obracają się wokół osobistych medytacji, modlitw, usług wspólnotowych i często pracy humanitarnej. Dążą do minimalistycznej egzystencji, aby poświęcić ciało, duszę i ducha wybranym przez siebie ideałom religijnym.
Cele wielu zakonów są godne podziwu, a motywacje wielu osób, które do nich dołączają, mogą być czyste. Jednak Pismo Święte nie popiera idei zamykania się w klasztorach społeczności o podobnych poglądach i nie angażowania się w prawdziwym świecie, w którym możemy być "solą i światłem" dla niewierzących (Mt 5:13-15). Osoby w zakonach często nie pracują w pełnym wymiarze godzin, nie wchodzą w codzienne interakcje z osobami spoza zakonu ani nie zmagają się z codziennymi zmaganiami życiowymi, z którymi boryka się przeciętny człowiek. Nie żenią się, nie prowadzą gospodarstwa domowego, nie bilansują wydatków ani nie zmagają się ze stresem i niepokojem, które dają im wgląd i zrozumienie innych ludzi. Biblia ostrzega nas przed tymi, którzy zabraniają małżeństwa i ograniczają rodzaje jedzenia, jakie możemy spożywać (1 Tymoteusza 4:2-4).
Drugi List do Koryntian 1:3-4 wyjaśnia, że możemy najlepiej pomagać i pocieszać innych, gdy przeszliśmy przez to samo, co oni. Ci, którzy spędzają swoje życie w zakonach, nie doświadczają tego samego rodzaju życia, którego doświadczają ci poza murami klasztoru. Ponieważ Jezus jest naszym wzorem, powinniśmy starać się być zaangażowani w kulturę, w której zostaliśmy umieszczeni, tak jak On (Hbr 4:15; J 2:1). Byłoby zrozumiałe, gdyby Jezus zamknął się w świątyni podczas swoich lat na ziemi, aby móc w pełni poświęcić się sprawom Bożym. Ale tego nie zrobił. Zrobił coś wręcz przeciwnego. Wstawał wcześnie rano, aby znaleźć samotne miejsce do modlitwy (Mk 1:35). Następnie spędził resztę czasu żyjąc wśród ludzi, którym przyszedł służyć. Dzielił nasze bóle, pokusy i życie, aby mógł być naszym współczującym Orędownikiem (1 Tymoteusza 2:5). Ani On, ani apostołowie nigdy nie nauczali zakonów ani nie próbowali tworzyć specjalnych grup, które przestrzegałyby "dodatkowych" (stworzonych przez człowieka) zasad, aby podobać się Bogu.
