Odpowiedź:
Zauroczenie to intensywne uczucie przyciągania do kogoś lub czegoś. Często mylone z miłością, zauroczenie może przypominać prawdziwą miłość, ale zwykle trwa krótko. Zauroczenie jest emocjonalne i wysoce egocentryczne. Kiedy jesteśmy zauroczeni, odczuwamy euforię, która sprawia, że wszystko wydaje się być szczęśliwsze. Jednak zauroczenie w niewielkim stopniu dba o potrzeby lub długoterminowe dobro swojego celu - chce tylko, aby uczucie trwało. Zauroczenie może prowadzić do długotrwałej miłości, ale samo w sobie nie wystarcza do utrzymania związku. Czy Biblia mówi coś o zauroczeniu?
Ks. Sędziów daje nam przykład biblijnej postaci, która doświadczyła zauroczenia. Samson został wybrany jeszcze przed narodzinami, by przewodzić ludowi Bożemu. Jednak, podobnie jak wielu innych, w których Bóg ulokował wielki potencjał, Samson popadł we własne zauroczenie. Uważał, że powinien mieć wszystko, czego zapragnie, a kiedy zauroczył się dziewczyną, która nie znajdowała się na akceptowanej liście, zażądał, aby jego ojciec ją dla niego zdobył (Ks. Sędziów 14.1-2). To było zauroczenie, a nie miłość; Biblia mówi, że "ujrzał młodą Filistynkę" i natychmiast zapragnął ją poślubić. Nie znał tej kobiety. Nie poświęcił czasu, by się o nią starać, przedstawić ją rodzinie i przyjaciołom, ani nie szukał Bożej aprobaty. Po prostu ją zobaczył i zauroczenie wzięło górę. W trakcie pogoni za tą kobietą otwarcie sprzeciwił się Bożemu przykazaniu zakazującemu dotykania martwych ciał (wersety 8-9; por. 4 Ks. Mojżeszowa 6.1-8) i obcowania z Filistynami, wrogami Boga (5 Ks. Mojżeszowa 7.3). Ale zauroczenie nie gra według zasad.
Inny tragiczny przykład bezbożnego zauroczenia znajdujemy w historii rodziny Dawida. Syn króla Dawida, Amnon, zakochał się w swojej pięknej przyrodniej siostrze, Tamar (2 Ks. Samuela 13.1-2). Amnon niemal zachorował z pragnienia za nią i znalazł sposób, by zwabić ją do swojej sypialni pod fałszywym pretekstem (wersety 5-6). Kiedy Tamar przyszła, myśląc, że ma przygotować jedzenie dla chorego brata, zgwałcił ją (werset 14). Następny werset daje nam wiele wglądu w różnicę między zauroczeniem a miłością. Werset 15 mówi, że "Potem zaś Amnon poczuł do niej bardzo wielką nienawiść, a jego nienawiść ku niej była większa niż poprzednio miłość, jaką do niej żywił" (tłum. Biblia Warszawska). Prawdziwa miłość nie zachowuje się w ten sposób. Amnon nigdy nie czuł miłości, lecz zauroczenie podsycane seksualną żądzą.
Kiedy porównamy zauroczenie z miłością, zaczynamy dostrzegać różnice:
- Zauroczenie jest napędzane emocjami; miłość jest napędzana przez zaangażowanie.
- Zauroczenie nie może czekać na zaspokojenie; miłość czeka na Boży czas.
- Zauroczenie dba głównie o samozadowolenie; miłość dba głównie o dobro drugiej osoby.
- Zauroczenie rodzi wiele innych grzechów, takich jak pożądliwość, niezadowolenie i chciwość; miłość rodzi wiele pobożnych cech, takich jak pokój, radość, wierność, uprzejmość i samokontrola (Galacjan 5.22).
- Zauroczenie wymaga; miłość daje.
- Zauroczenie działa głupio, nie dbając o nic poza swoim celem; miłość zachowuje zdrowy rozsądek.
- Zauroczenie może zakończyć się dość gwałtownie; miłość nigdy nie ustaje (1 Koryntian 13.8).
Pod względem duchowym ludzie mogą być zauroczeni ewangelią. Jezus mówił o tego rodzaju "nawróconych" w swojej przypowieści o czterech rodzajach gleby (Ew. Łukasza 8.4-8, 11-15). Wielu ludzi gromadziło się, by słuchać Jezusa. Uwielbiali darmowe jedzenie, cuda i miłe słowa. Byli zauroczeni tym radykalnie nowym rabinem z Nazaretu. Ale Jezus wiedział, że tak naprawdę Go nie kochali; kochali tylko to, co mógł dla nich zrobić (Ew. Jana 2.25; Ew. Mateusza 10.37-39; Ew. Łukasza 9.57-62). To jest zauroczenie. Dziś niektórzy myślą, że chcą zostać chrześcijanami z powodu przypływu adrenaliny, który poczuli podczas pieśni uwielbienia lub dlatego, że desperacko chcą pozbyć się poczucia winy. Ale nie mają korzeni (Ew. Marka 4.17), nie chcą wziąć swojego krzyża (Ew. Łukasza 9.23) i nie trwają w tym długo.
Chociaż zauroczenie jest ekscytującym uczuciem, musimy uważać, aby nie opierać decyzji wpływających na naszą przyszłość na jego ulotnej naturze. Wiele osób bierze ślub z powodu zauroczenia, by później odkryć, że tak naprawdę nie znają osoby, z którą związali swoje życie. Zauroczenie jest iskrą, która może rozpalić prawdziwą miłość i zaangażowanie, ale jeśli ta iskra nie jest podsycana konkretną rozmową, wysokiej jakości czasem i zdrową dawką realizmu, nigdy nie stanie się płomieniem. Zauroczenie może wprowadzić nas do prawdziwej miłości, ale nigdy nie będzie jej odpowiednim substytutem.
