Pytanie: Jeśli nasze zbawienie jest pewne na wieki, to dlaczego Biblia ostrzega przed apostazją?
Odpowiedź:
Powodem, dla którego Biblia ostrzega nas tak dobitnie przed apostazją jest fakt, że prawdziwe nawrócenie objawia się w wydawaniu owocu. Gdy Jan Chrzciciel chrzcił ludzi w Rzece Jordan, to ostrzegał wszystkich, aby ich sprawiedliwość widoczna była w ‘wydawaniu owocu godnego upamiętania’ (Ew. Mateusza 3.7-8). Jezus ostrzegał tych, którzy słuchali Jego słów podczas Kazania na Górze, że każde drzewo poznaje się po owocu (Ew. Mateusza) i że każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, wycina się i rzuca w ogień (Ew. Mateusza 7.19).
Celem tych wszystkich ostrzeżeń jest to, aby uzmysłowić coś, co przez niektórych ludzi określane jest jako „łatwa wiara.” Innymi słowy, naśladowanie Jezusa jest czymś więcej, aniżeli twierdzeniem, że jesteś chrześcijaninem. Każdy może wyznać Chrystusa swoim Zbawicielem, ale tylko ci, którzy są prawdziwie zbawieni będą wydawali widoczny owoc. W tym momencie, ktoś może zapytać, „Czym jest owoc?” Owoc chrześcijański najprościej tłumaczy fragment z listu do Galacjan 5.22-23, gdzie Paweł opisuje owoc Ducha Świętego: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność oraz opanowanie. Istnieje także inny rodzaj owocu chrześcijańskiego (taki jak uwielbienie, zdobywanie serc dla Chrystusa), lecz ta lista we właściwy sposób podsumowuje postawę chrześcijańską. Prawdziwi wierzący będą przejawiali takie cechy w swoim życiu, w miarę jak podążają za Chrystusem (2 Piotra 1.5-8).
Zatem prawdy te dotyczą uczniów owocujących, którzy mają pewność wieczności, i oni wytrwają do końca. Jest wiele fragmentów Pisma Świętego, które o tym mówią. Rzymian 8.29-30 mówi o ‘podobieństwie do obrazu Syna’ tych, których Bóg przedtem znał przeznaczył, powołał, usprawiedliwił i uwielbił- nie tracąc w między czasie niczego. Filipian 1.6 mówi nam, że pracę jaką Bóg w nas rozpoczął, także i zakończy. Efezjan 1.13-14 uczy nas, że Bóg zapieczętował nas Swoim Duchem Świętym, który jest rękojmią dziedzictwa jakie posiądziemy. Ew. Jana 10.29 zapewnia, że nikt nie jest w stanie wyrwać Bożej owieczki z Jego ręki. Jest jeszcze wiele innych fragmentów Pisma Świętego, które potwierdzają, że prawdziwi wierzący nigdy nie utracą swojego zbawienia.
Fragmenty te ostrzegają przed apostazją na dwa sposoby. Po pierwsze przywołują prawdziwie wierzących, aby upewnili się co do swojego ‘powołania i wyboru.’ Paweł w 2 liście do Koryntian 13.5 mówi nam, abyśmy poddawali samych siebie próbie, by upewnić się że trwamy w wierze. Jeśli prawdziwie wierzący wydają owoc uczniostwa Jezusa Chrystusa, to powinni dostrzegać w nich dowód zbawienia. Chrześcijanie wydają owoc w różnym stopniu, w zależności od ich posłuszeństwa i darów duchowych, lecz każdy chrześcijanin powołany jest do wydawania owocu. Powinniśmy dostrzegać ten proces badając samych siebie.
W naszym życiu chrześcijańskim będą takie okresy, w których nie będzie widoczny owoc. Będą to chwile, gdy grzeszymy i trwamy w nieposłuszeństwie. Gdy taki czas nieposłuszeństwa trwa, to Bóg zabiera nam pewność zbawienia. Z tego powodu Dawid modląc się w Psalmie 51 prosi o przywrócenie ‘radości z wybawienia’ (Psalm 51.12). Tracimy radość zbawienia, gdy trwamy w grzechu. Dlatego Biblia poucza nas, abyśmy „poddawali samych siebie próbie, czy trwamy w wierze, doświadczajcie siebie” (2 Koryntian 13.5). Gdy prawdziwy chrześcijanin bada samego siebie i nie dostrzega żadnego owocowania, to powinien pokutować i zwrócić się do Boga.
Drugim powodem do poruszania tematu apostazji w Piśmie Świętym jest wskazanie na to, jak możemy rozpoznawać apostatów. Apostatą nazywamy osobę, która wyparła się swojej wiary. Biblia w wyraźny sposób tłumaczy, że apostatami są ci ludzie, którzy pozyskali korzyści w związku z wiarą w Jezusa Chrystusa, lecz nigdy pokornie nie otrzymali Jego jako swojego Zbawiciela. W Ew. Mateusza 13.1-9 (‘Podobieństwo o czworakiej roli’) w doskonały sposób jest to zilustrowane. W tej przypowieści, siewca sieje ziarno, które symbolizuje Słowo Boże, na czterech rodzajach ziemi: na twardej (zbitej) ziemi, na gruncie skalistym, na ziemi pokrytej chwastami oraz żyznej glebie. Te cztery rodzaje gleb reprezentują cztery typy ludzkich reakcji w związku z głoszoną ewangelią. Pierwszy typ zdecydowanie odrzuca ewangelię, a pozostałe trzy są odpowiedziami w jakimś sensie pozytywnymi. Zarówno grunt skalisty jak i ziemia pokryta chwastami reprezentują ludzi, którzy początkowo z radością przyjęli treść ewangelii, lecz prześladowania i ucisk, które nadeszły (na grunt skalisty) oraz troski i ułuda bogactwa tego świata (w ziemi z chwastami) zadusiły słowo i plonu nie wydały. Jezus w przejrzysty sposób tłumaczy, że te dwa rodzaje reakcji na początkowo radosne przyjęcie ewangelii, nigdy nie przyniosło owocu, gdyż ziarno (słowo ewangelii) nigdy nie przeniknęło w głąb serca. Tylko ostatnia gleba, która była „przygotowana” przez Boga, mogła przyjąć ziarno i przynieść owoc. Jezus ponownie wspomina o tym w Kazaniu na Górze, „Nie każdy, kto woła do mnie: Panie, Panie, wejdzie do Królestwa Niebios” (Ew. Mateusza 7.21).
Wydaje się to nieco dziwne, że Biblia ostrzega przed apostazją, a przy tym równocześnie mówi, że prawdziwy wierzący nigdy nie odejdzie od wiary. Aczkolwiek właśnie tak to ujmuje Pismo Święte. 1 Jana 2.19 stwierdza, że ci, którzy odeszli od wiary, nigdy nie byli ludźmi wierzącymi. Biblijne ostrzeżenia przed apostazją powinno być ostrzeżeniem dla tych, którzy są „w wierze”, a którzy prawdziwie jej nie otrzymali. Fragmenty Pisma Świętego, takie jak Hebrajczyków 6.4-6 oraz Hebrajczyków 10.26-29 są ostrzeżeniami dla „pseudo- wierzących”, aby zbadali siebie i sprawdzili czy myśląc o wyparciu się wiary, tak naprawdę doświadczyli zbawienia. Ew. Mateusza 7.22-23 wskazuje, że ci „pseudo- wierzący”, których Bóg odrzuca, są odrzuceni nie dlatego że stracili wiarę, lecz dlatego że Bóg ich nigdy nie znał.
Jest wielu ludzi, którzy pragną być utożsamiani z Jezusem. Któż nie chciałby mieć życia wiecznego i błogosławieństwa? Aczkolwiek, Jezus ostrzega nas, abyśmy oszacowali koszty uczniostwa (Ew. Łukasza 9.23-26, 14.25-33). Prawdziwi wierzący policzyli te koszty, a apostaci nie. Apostatami są ci, którzy odchodząc od wiary poświadczają, że nigdy nie byli zbawieni (1 Jana 2.19). Apostazja nie jest utratą zbawienia, lecz poświadczeniem, że zbawienie nigdy nie było ich udziałem.
