Pytanie: Czy zbiorowe wyznanie grzechu jest biblijne?
Odpowiedź:
Zbiorowe wyznanie jest wtedy, gdy określona wspólnota spotyka się razem, aby wyznać przed Bogiem zbiorowy grzech. Dobrze znanym przykładem zbiorowego wyznawania jest ogłoszenie przez Abrahama Lincolna narodowego dnia modlitwy i postu: "Zapomnieliśmy o Bogu. Zapomnieliśmy o łaskawej ręce, która zachowała nas w pokoju, pomnożyła, ubogaciła i umocniła; i na próżno wyobrażaliśmy sobie, w ułudzie naszych serc, że wszystkie te błogosławieństwa zostały stworzone przez jakąś naszą wyższą mądrość i cnotę. Odurzeni nieprzerwanym sukcesem, staliśmy się zbyt samowystarczalni, by odczuwać konieczność odkupienia i zachowania łaski, zbyt dumni, by modlić się do Boga, który nas stworzył! Wypada nam się ukorzyć przed urażoną Mocą, wyznać nasze grzechy narodowe i modlić się o łaskę i przebaczenie” (podpisanego 30 marca, 1863r.). W całej proklamacji prezydent Lincoln używa zaimków w liczbie mnogiej, takich jak my i nasz, i wspomina „grzechy narodowe.” Amerykanie, którzy przyłączyli się do tego „dnia modlitwy narodowej i uniżenia”, byli zaangażowani w zbiorowe wyznanie grzechów.
Zbiorowe wyznanie grzechu jest publiczne, ale jest różne od innego rodzaju publicznego wyznania grzechu. Na przykład, osobiste wyznanie grzechu może dotyczyć indywidualnego przychodzenia przed wspólnotę i przed Boga, aby wyznać osobisty czy ukryty grzech. W zbiorowej spowiedzi jednostka przewodzi społeczności w publicznym wyznawaniu grzechów wspólnych dla tej społeczności. Biblia nie nakazuje zbiorowej spowiedzi, ale jest modelowana jako odpowiedni środek wspólnotowej skruchy i pokory przed Bogiem.
Bóg akceptuje zbiorowe wyznanie grzechów, wzór dla Żydów widzimy w 2 Ks. Kronik 7.14 "i ukorzy się mój lud, który jest nazwany moim imieniem, i będą się modlić, i szukać mojego oblicza, i odwrócą się od swoich złych dróg, to Ja wysłucham z niebios, i odpuszczę ich grzechy i ich ziemię uzdrowię." Bóg wypowiedział te słowa do Salomona w kontekście poświęcenia świątyni w Jerozolimie. Bóg nie ustanawiał formatu liturgicznego; podkreślał raczej zasadę miłosierdzia nad społecznością, która przed Nim żyje w pokorze.
Najwyraźniejszy przykład zbiorowego wyznania w Biblii znajduje się w Ks. Ezdrasza 9-10. Ezdrasz właśnie dowiedział się o ogromnych grzechach Izraela, które zbezcześciły całą społeczność. W szczególności izraelscy mężczyźni zaczęli poślubiać pogańskie kobiety z otaczających ich narodów, a takie małżeństwa zostały wyraźnie zakazane przez Boga (5 Ks. Mojżeszowa 7.3). Ezdrasz przyszedł do Boga płacząc i wyznając grzech ludu: "Boże mój! Wstydzę się i nie ośmielam się nawet podnieść swojego oblicza do ciebie, Boże mój, gdyż nasze winy wyrosły nam ponad głowę, a nasze grzechy dosięgły aż nieba [...] lecz co mamy teraz rzec, Boże nasz, skoro znowu przekroczyliśmy twoje przykazania, które nadałeś przez swoje sługi, proroków..." (Ks. Ezdrasza 9.6, 10-11). Gdy się modlił w świątyni, duża grupa ludzi przyłączyła się do jego płaczu i wyznania swojego grzechu. Ważne jest by zauważyć, że biblijnemu wyznaniu zawsze towarzyszy szczery żal i skrucha. Zwykłe nazwanie grzechu nie jest całkowitym wyznaniem. W tej sytuacji w Ks. Ezdrasza, ludzie podążają za swoim płaczem i wyznaniem grzechu obmyślając i realizując plan odesłania obcych, zakazanych żon.
Inny godny uwagi przykład zbiorowego wyznania znajduje się w Ks. Jonasza: "Wtedy obywatele Niniwy uwierzyli w Boga, ogłosili post i oblekli się we włosiennice, wielcy i mali. A gdy wieść o tym doszła do króla Niniwy, wstał ze swojego tronu, zdjął swój płaszcz i oblókł się we włosiennicę, i usiadł w popiele. Na polecenie króla i jego dostojników ogłoszono taki rozkaz: Ludzie i zwierzęta, bydło i owce niech nic nie jedzą, niech się nie pasą i niech nie piją wody! Niech włożą włosiennice, zarówno ludzie jak i bydło, i niech żarliwie wołają do Boga, niech każdy zawróci ze swojej złej drogi i od bezprawia, własnoręcznie popełnionego. A może Bóg znów się użali i odstąpi od swojego gniewu, i nie zginiemy" (Ks. Jonasza 3.5-9). Ponownie w przypadku Niniwy konkretna wspólnota uświadomiła sobie swoją winę przed Bogiem i uniżyła się w publicznej, wspólnotowej spowiedzi i pokucie. Chociaż spowiedź nie jest konkretnie wymieniona we fragmencie, wynika to z wezwania do pokuty i „odwrócenia się” od zła i przemocy, które były tak powszechne w ich kulturze. Nawet w ewidentnie pogańskiej społeczności, kiedy ludzie uznają Boga, zgadzają się z Nim, że ich grzech jest zły i aktywnie porzucają swoje grzechy, Bóg okazuje miłosierdzie.
