Odpowiedź:
Koncepcja duchowego zwierzęcia opiera się na starożytnych animistycznych, szamanistycznych i totemistycznych systemach wierzeń wczesnych rdzennych Indian amerykańskich, australijskich Aborygenów i innych rdzennych kultur. Obecnie wiara w duchowe zwierzęta jest promowana w różnych neopogańskich systemach religijnych, takich jak Wicca i New Age, i często wiąże się z astrologią. W Internecie można znaleźć wiele wskazówek i quizów zachęcających ludzi do identyfikowania i kontaktowania się ze swoimi "duchowymi zwierzętami".
Wiara w duchowe zwierzęta koncentruje się na idei, że człowiek może mieć mistyczny związek z życzliwym duchowym przewodnikiem lub duchowym pomocnikiem, który przyjmuje postać zwierzęcia. W niektórych kulturach uważa się, że duch opiekuńczy jest przypisany do jednostki w okresie dojrzewania. Osobista więź między człowiekiem a zwierzęciem duchowym jest tak bliska, że człowiek przyjmuje niektóre cechy zwierzęcia opiekuńczego. Duchowe zwierzę pomaga prowadzić lub chronić osobę, która podziela lub ucieleśnia cechy zwierzęcia.
Ideą związaną ze zwierzętami duchowymi są "zwierzęta mocy", koncepcja szamanizmu, zgodnie z którą niektóre zwierzęta mogą fizycznie lub psychicznie wzmacniać istoty ludzkie. Podobnie jak zwierzę duchowe, zwierzę mocy dzieli się swoją mądrością, naturalnymi instynktami i innymi mocami z ludźmi w potrzebie i może pomóc im osiągnąć cele lub wykonać zadania.
Zwierzęta duchowe, zwierzęta mocy i wszystkie inne rodzaje duchowych przewodników promowanych w pogaństwie są w rzeczywistości zwodniczymi duchami rządzonymi przez moce ciemności i duchowe siły zła działające na tym świecie (Efezjan 6.12; 1 Tymoteusza 4.1). Niezależnie od tego, czy istota ta przybiera postać motyla czy niedźwiedzia, jest tym, co Biblia nazywa "duchem nieczystym" (zob. Mateusza 12.43). Duchowe zwierzęta są demonicznym podstępem i nie powinny odgrywać żadnej roli w chrześcijańskim systemie wierzeń. Nawiązanie kontaktu ze swoim zwierzęciem duchowym jest tym samym, co paranie się czarami, czego Biblia zabrania w sposób jednoznaczny: "niech nie znajdzie się u ciebie taki, który przeprowadza swego syna czy swoją córkę przez ogień, ani wróżbita, ani wieszczbiarz, ani guślarz, ani czarodziej, ani zaklinacz, ani wywoływacz duchów, ani znachor, ani wzywający zmarłych; gdyż obrzydliwością dla Pana jest każdy, kto to czyni, i z powodu tych obrzydliwości Pan, Bóg twój, wypędza ich przed tobą" (5 Ks. Mojżeszowa 18.10-13).
Apostoł Paweł ostrzegał, że ci, którzy bez skruchy praktykują uczynki cielesne, w tym czary, nie odziedziczą królestwa Bożego (Galacjan 5.19-21). Chrześcijanie otrzymali wszystko, czego potrzebują do prowadzenia pobożnego życia dzięki Bożej mocy (2 Piotra 1.3). Nie muszą wzywać na pomoc zwierząt duchowych ani zwierząt mocy.
Jako dzieci Boże, wierzący mają szukać przewodnictwa wyłącznie u Bożego Ducha Świętego: "Bo ci, których Duch Boży prowadzi, są dziećmi Bożymi" (Rzymian 8.14). Duch Boży pomaga nam w naszej słabości (Rzymian 8.26-27). Duch Święty uzdalnia nas do prowadzenia pobożnego chrześcijańskiego życia: "Owocem zaś Ducha są: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, wstrzemięźliwość. Przeciwko takim nie ma zakonu. A ci, którzy należą do Chrystusa Jezusa, ukrzyżowali ciało swoje wraz z namiętnościami i żądzami. Jeśli według Ducha żyjemy, według Ducha też postępujmy" (Galacjan 5.22-25; tłum. Biblia Warszawska).
Duch Święty prowadzi wierzących w tym, co mówić i jak świadczyć (Ew. Marka 13.11; Ew. Mateusza 10.19-20; Ew. Łukasza 12.11-12; 1 Koryntian 2.13). Prowadzi nas w służbie (Dz. Apostolskie 16.6-7; 20.22) i poznaniu prawdy (Ew. Jana 16.13). Naszym Pomocnikiem jest Duch Święty, który jest większy niż jakikolwiek duch udający "zwierzę duchowe" (Ew. Mateusza 10.1; 1 Jana 4.4). Pragniemy być bardziej podobni do Chrystusa, a nie do zwierzęcia.
