Odpowiedź:
W Rzymian 12.1 Paweł mówi, "Wzywam was tedy, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście składali ciała swoje jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu, bo taka winna być duchowa służba wasza." Przestroga Pawła dla wierzących w Rzymie dotyczyła tego, aby poświęcać siebie Bogu, nie jako ofiary na ołtarzu, jak Prawo Mojżeszowe wymagało składania ofiar zwierzęcych, lecz jako żywe ofiary. Słownik definiuje ofiarę jako "coś poświęconego i złożonego dla Boga." Jako wierzący, w jaki sposób poświęcamy i ofiarujemy siebie dla Boga jako żywe ofiary?
Pod Starym Przymierzem, Bóg akceptował ofiary zwierzęce. Ale to była tylko zapowiedź ofiary Baranka Bożego, Jezus Chrystusa. Z powodu jego ostatecznej, złożonej raz na zawsze ofiary na krzyżu, ofiary Starego Testamentu stały się przestarzałe i nie mają już żadnego znaczenia (Hebrajczyków 9.11-12). Dla tych, którzy są w Chrystusie z powodu zbawczej wiary, jedynym przyjętym uwielbieniem jest całkowite oddawanie siebie Panu. Pod Bożą kontrolą, ciało wierzącego jeszcze nie przemienione może i musi być oddane jako instrument sprawiedliwości (Rzymian 6.12-13; 8.11-13). W perspektywie ostatecznej ofiary Jezusa za nas, to jest jedyna "słuszna" postawa.
Jak w sensie praktycznym wygląda bycie żywą ofiarą? Następny werset (Rzymian 12.2) pomaga nam to zrozumieć. Jesteśmy żywą ofiarą dla Boga poprzez to, że nie upodabniamy się do tego świata. Świat jest dla nas zdefiniowany w 1 Jana 2.15-16 jako pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha życia. Wszystko to, co ma do zaoferowania ten świat sprowadza się do tych trzech rzeczy. Pożądliwość ciała dotyczy wszystkiego, co przemawia do naszych apetytów i związane jest z rozbudzonymi pragnieniami jedzenia, picia, seksu i czegokolwiek innego, co zaspokaja nasze potrzeby fizyczne. Pożądliwość oczu w większości dotyczy materializmu, pożądając wszystkiego co widzimy, a czego nam brak i zazdroszcząc tym, którzy mają to czego byśmy chcieli. Pycha życia jest definiowana przez jakąkolwiek ambicję, która pompuje nas i stawia nas na tronie naszego własnego życia.
Jak wierzący mogę nie upodabniać się do tego świata? Poprzez "odnowienie naszego umysłu." Czynimy to głównie poprzez moc Słowa Bożego, które nas przemienia. Potrzebujemy go słuchać (Rzymian 10.17), czytać (Ks. Objawienia 1.3), studiować (Dzieje Apostolskie 17.11), zapamiętywać (Psalm 119.9-11) oraz rozważać Pismo (Psalm 1.2-3). Słowo Boże, służące w naszych sercach z mocy Ducha Świętego, jest jedyną mocą na ziemi, która może przemienić nas z tej światowości do prawdziwej duchowości. W rzeczywistości, to jest wszystko, czego potrzebujemy, "aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła przygotowany" (2 Tymoteusza 3.17). W efekcie czego będziemy "umieli rozróżnić, co jest wolą Bożą, co jest dobre, miłe i doskonałe" (Rzymian 12.2). To jest wolą Boga dla każdego wierzącego, aby był żywą ofiarą dla Jezusa Chrystusa.
