Pytanie
Co to znaczy, że szabat został uczyniony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu?
Odpowiedź
W Ew. Marka 2.27 Jezus powiedział: "Sabat jest ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla sabatu" (tłum. Biblia Warszawska). Stwierdzenie to było odpowiedzią na oskarżenie, że Jego uczniowie łamali prawo dotyczące odpoczynku w szabat, gdy przechodzili obok pól i zrywali kłosy zboża (zob. Ew. Marka 2.23-28; także Ew. Mateusza 12.1-8; Ew. Łukasza 6.1-5).
Kiedy faryzeusze oskarżyli uczniów Jezusa, Jezus odwołał się do przykładu ze Starego Testamentu. Dawid potrzebował kiedyś pożywienia i otrzymał poświęcony chleb, który formalnie mógł być spożywany tylko przez kapłanów (1 Ks. Samuela 21.1-6). Święty chleb służył praktycznej potrzebie Bożego pomazańca (Dawida) i jego naśladowców, podobnie jak w czasach Jezusa ziarno służyło praktycznej potrzebie Bożego pomazańca (Jezusa) i Jego naśladowców.
Dawid i jego ludzie nie postąpili grzesznie, jedząc chleby pokładne, podobnie jak uczniowie Jezusa nie postąpili grzesznie, zbierając ziarna w szabat. Jezus podsumowuje: "Sabat jest ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla sabatu. Tak więc Syn Człowieczy jest Panem również i sabatu" (Ew. Marka 2.27-28). Jego odpowiedź na oskarżenia faryzeuszy zawiera dwie ważne nauki.
Po pierwsze, szabat miał pomagać ludziom, a nie ich obciążać. W przeciwieństwie do wyczerpującej codziennej pracy jako niewolnicy w Egipcie, Izraelitom nakazano odpoczywać przez cały dzień każdego tygodnia zgodnie z Prawem Mojżeszowym. Prawo faryzejskie przekształciło szabat w ciężar, dodając ograniczenia wykraczające poza to, co mówiło prawo Boże. Zbieranie łanu zboża i jedzenie go podczas spaceru po polu nie powinno być uważane za "żniwa", jak próbowali to zaklasyfikować faryzeusze. Uczniowie nie złamali prawa Bożego; naruszyli jedynie rygorystyczną interpretację prawa przez faryzeuszy. Jezus przypomniał faryzeuszom o pierwotnym zamiarze odpoczynku w szabat.
Jezus daje podobne przypomnienie w Ew. Marka 3:1-6 (także Ew. Mateusza 12.9-14; Ew. Łukasza 6.6-11), kiedy uzdrawia człowieka w szabat. Faryzeusze chcieli oskarżyć Jezusa i uważnie obserwowali Jego reakcję na człowieka z pomarszczoną ręką. "A do nich rzekł: Czy wolno w sabat dobrze czynić, czy źle czynić, życie zachować czy zabić? A oni milczeli" (Ew. Marka 3.4). Szabat nie miał na celu obciążania ludzi, ale odciążanie ich. Zakazywanie aktów miłosierdzia i dobroci w dniu Bożego odpoczynku jest sprzeczne ze wszystkim, co słuszne. Jezus, Pan szabatu, uczynił to, co słuszne i uzdrowił człowieka, a wtedy faryzeusze zaczęli spiskować z Herodianami, aby zabić Jezusa.
Po drugie, Jezus jest Panem nawet szabatu. Co to oznacza? Innym sposobem wyrażenia tej idei jest powiedzenie, że Jezus zarządza szabatem. Jest Bogiem w ludzkiej postaci i stworzył dzień szabatu. Jako Ten, który napisał prawo, Jezus z pewnością ma nadzór nad tym, jak prawo ma być egzekwowane. Faryzeusze dołożyli swoje własne zasady do istniejących Bożych, nakładając na ludzi uciążliwe ciężary i w rezultacie ganili samego Prawodawcę.
Jezus jest również Panem szabatu, ponieważ szabat wskazuje na odpoczynek, który zapewnia Jezus. Jezus stał się naszym odpocznieniem, gdy wykonał całą pracę niezbędną dla naszego zbawienia (Hebrajczyków rozdz. 4). Wypełnił Prawo i Proroków (Ew. Mateusza 5.17). "Albowiem końcem zakonu jest Chrystus, aby był usprawiedliwiony każdy, kto wierzy" (Rzymian 10.4). Duchowo spoczywamy w Nim; On zapewnił nam wieczne błogosławieństwo.
Jako wierzący, uwolnieni w Chrystusie, nie jesteśmy sądzeni na podstawie tego, czy przestrzegamy dnia szabatu (Kolosan 2.16). Zamiast tego podążamy za Panem szabatu, Jezusem Chrystusem. W Nim znajdujemy odpoczynek, a siedem dni w tygodniu wypełnia nam oddawanie Mu czci.
English
Co to znaczy, że szabat został uczyniony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu?
