Pytanie
Co Biblia mówi o dzieleniu się?
Odpowiedź
Począwszy od wczesnego dzieciństwa, ludzie są uczeni dzielenia się z innymi. Dzielenie się jest uznaną cnotą w większości cywilizowanych kultur, ponieważ instynktownie rozumiemy, że egoizm i brak dzielenia się są złe. Niezależnie od tego, czy uznajemy Boga, czy nie, wciąż jesteśmy stworzeni na Jego podobieństwo i jesteśmy do Niego bardziej podobni niż jakakolwiek inna stworzona istota (Rdz 1:27). Z tego powodu uznajemy, że inni ludzie również są ważni. Większość cywilizowanych grup ludzi skłania się ku podobnym prawom w odpowiedzi na Boże prawo moralne wypisane na naszych sercach (Rzymian 1:20, 32; Kaznodziei 3:11). Każdy z nas ma sumienie dane przez Boga. Ponieważ częścią Bożej natury jest dzielenie się z nami (2 Koryntian 8:9), ludzie naturalnie wiedzą, że dzielenie się jest dobre.
Jednak ze względu na grzeszną naturę, którą wszyscy posiadamy (Rzymian 2:10, 23), często pozwalamy rządzić egoizmowi zamiast dzielenia się i hojności. Niezależnie od wieku chronologicznego, wciąż możemy być małymi dziećmi w naszych postawach. Nie chcemy się dzielić. Pod naszymi plastikowymi uśmiechami i uspołecznionymi reakcjami, nasze grzeszne serca mogą myśleć: "To, co moje, jest moje, a to, co twoje, powinno być moje". Dzielenie się jest postrzegane jako fajna koncepcja, ale zbyt niewygodna, by wprowadzić ją w życie.
Kościół pierwszego wieku wysoko ustawił poprzeczkę, gdy pokazał biblijne dzielenie się. Gdy kościół szybko się rozrastał, wielu nowych wierzących z innych regionów pozostawało w Jerozolimie, pragnąc być blisko swoich nowych braci i sióstr w Chrystusie. Aby sfinansować tę eksplodującą rodzinę, ci, którzy posiadali kosztowności, sprzedawali je i przekazywali pieniądze dla wspólnego dobra (Dzieje Apostolskie 4:32-37). "Dzielili się wszystkim, co mieli" (werset 32) i "nie było wśród nich potrzebujących" (werset 34). Później, gdy kościoły zostały założone w innych miejscach, apostołowie zebrali dary finansowe od różnych kościołów i przekazali je kościołowi judejskiemu, który zmagał się z trudnościami (Dz 11:27-30; Rz 15:26).
Nowy Testament utożsamia dzielenie się z prawdziwą wiarą. Wyjaśniając, w jaki sposób wiara ma być przeżywana w dobrych uczynkach, Jakub mówi, że prawdziwą religią jest "odwiedzanie sierot i wdów w ich niedoli i nieskażenie się światem" (Jk 1:27). Jan również podkreśla konieczność dzielenia się: "Jeśli ktoś ma dobra materialne i widzi brata lub siostrę w potrzebie, a nie lituje się nad nimi, jak może być w nim miłość Boża? Drogie dzieci, nie miłujmy słowem ani mową, ale czynem i prawdą" (1 Jana 3:17-18).
Chrześcijańskie dzielenie się może przybierać różne formy, ale dla Boga liczy się postawa serca (Mt 6:2-4). My, którzy zostaliśmy kupieni i oddzieleni krwią Jezusa, musimy być chętni do dzielenia się tym, co On nam powierzył, czy to czasem, energią czy zasobami. Dzielenie się przypomina nam, że nie powinniśmy przywiązywać wagi do rzeczy ziemskich ani gromadzić skarbów, które nie mają wartości wiecznej (Kol 3:2; Mt 6:20). Dzielenie się również utrzymuje nas w pokorze, uwalnia nas od miłości do pieniędzy i uczy nas umierać dla samych siebie (Rz 6:6; 1 Tm 6:10). Jesteśmy najbardziej podobni do Jezusa, gdy bezinteresownie dzielimy się z tymi, których On wprowadza do naszego życia.
English
Co Biblia mówi o dzieleniu się?
