Pytanie
Gdzie po swojej śmierci udali się wierzący za czasów Starego Testamentu?
Odpowiedź
Stary Testament naucza o życiu po śmierci i o tym, że wszyscy ludzie poszli do miejsca, gdzie pozostają świadomi, nazwanym Szeolem. Tam przebywali potępieni (Psalm 9:17; 31:17; 49:14; Ks. Izajasza 5:14) jak i sprawiedliwi (1 Ks. Mojżeszowa 37:35; Ks. Joba 14:13; Psalm 6:5; 16:10; 88:3; Ks. Izajasza 38:10).
Odpowiednikiem słowa Szeol w Nowym Testamencie jest Hades. Przed zmartwychwstaniem Chrystusa, o czym wspomina Ew. Łukasza 16.19-31 Hades podzielony jest na dwa miejsca: miejsce odpocznienia, w którym przebywał Łazarz oraz miejsce męki i cierpienia, gdzie znajdował się bogacz. Słowo piekło z wersetu 23 nie jest tłumaczeniem słowa Gehenna (miejsce wiecznego potępienia), ale Hades (miejsce umarłych). Miejsce przebywania Łazarza w innym fragmencie nazwane jest „Rajem” (Ew. Łukasza 23.43). Pomiędzy tymi dwoma miejscami Hadesu rozciąga się „wielka przepaść” (Ew. Łukasza 16.26).
Jezus po swojej śmierci wstąpił do Hadesu (Dzieje Apostolskie 2.27,31; Efezjan 4.9). W chwili zmartwychwstania Jezusa Chrystusa wydaje się, że wierzący w Hadesie (np. ci, którzy przebywali w Raju) zostali przeniesieni do innego miejsca. A poza tym, Raj znajduje się raczej powyżej aniżeli poniżej (2 Koryntian 12.2-4).
Dzisiaj, gdy umiera człowiek wierzący, „przebywa z Panem” (2 Koryntian 5.6-9). Gdy umiera człowiek niewierzący, to dołącza do niewierzących Starego Testamentu czyli do Hadesu. Z chwilą ostatniego sądu, Hades zostanie opuszczony, a jego „mieszkańcy” staną przed sądem Wielkiego Białego Tronu zanim zostaną wrzuceni do jeziora ognia (Ks. Objawienia 20.13-15).
English
Gdzie po swojej śmierci udali się wierzący za czasów Starego Testamentu?
