Pytanie
Czy cesacjonizm jest biblijny?
Odpowiedź
Cesacjonizm jest poglądem, który zakłada że „cudowne dary” języków czy uzdrawiania przeminęły- że wraz z zakończeniem służby apostołów przyszedł kres cudom obecnym w tamtym czasie. Większość cesacjonistów wierzy, że Bóg może i nadal dokonuje cudów, jednak tak Duch Święty nie używa już pojedynczych, określonych ludzi, którzy posiadaliby określony dar do czynienia znaków.
Relacje biblijne pokazują, że cuda pojawiały się w szczególnych okresach, aby wypełnić konkretne cele służące potwierdzeniu autentyczności przesłania od Boga. Mojżesz został uzdolniony do dokonania cudu, aby potwierdzić autentyczność (prawdziwość) swojej misji przed faraonem (2 Księga Mojżeszowa 4.1-8). Eliasz czynił cuda, aby potwierdzić autentyczność jego służby przed Achabem (1 Księga Królewska 17.1; 18.24). Apostołowie dokonywali cudów, aby potwierdzić autentyczność ich służby przed Izraelem (Dzieje Apostolskie 4.10, 16).
Służbie Jezusa towarzyszyły cuda, które apostoł Jan nazywa „znakami” (Ew. Jana 2.11). Jan wskazuje, że cuda były dowodem potwierdzającym autentyczność przesłania Jezusa.
Po zmartwychwstaniu Jezusa, gdy były zakładane fundamenty Kościoła a Nowy Testament kompletowany i spisywany, apostołowie czynili „znaki”, takie jak: mówienie obcymi językami czy uzdrawianie. „Przeto mówienie językami, to znak nie dla wierzących, ale dla niewierzących, a proroctwo nie dla niewierzących, ale dla wierzących” (1 Koryntian 14.22, werset, który w jasny sposób stwierdza, że dar ten nigdy nie miał budować kościoła).
Apostoł Paweł przewidział, że dar języków przeminie (1 Koryntian 13.8). Poniżej przedstawiamy sześć dowodów na to, że powyższe dary już przeminęły:
1) Apostołowie, przez których zostały dane języki, byli wyjątkowi w całej historii kościoła. Gdy zakończyła się ich misja, potrzeba potwierdzenia autentyczności ewangelii poprzez znaki ustała.
2) Dary czynienia cudów (znaków) zostały wspomniane we wczesnych listach, takich jak 1 Koryntian. Późniejsze księgi, takie jak Efezjan czy Rzymian, zawierają szczegółowe fragmenty mówiące o darach Ducha Świętego, lecz dar czynienia cudów nie jest wspomniany, mimo iż w liście do Rzymian mowa jest o darze prorokowania. Greckie słowo przetłumaczone jako „proroctwo” oznacza „przemawianie” i niekoniecznie dotyczy przepowiadanie przyszłych wydarzeń.
3) Dar języków był znakiem dla niewierzących Izraelitów, że Boże zbawienie jest teraz dostępne dla innych narodów. Zobacz 1 Koryntian 14.21-22 oraz Księgę Izajasza 28.11-12.
4) Języki były szczególnym darem prorokowania (zwiastowania). Głoszenie Słowa Bożego buduje wierzących, podczas gdy języki nie. Wierzący są zachęcani do prorokowania, a nie do mówienia na językach (1 Koryntian 14.1-3).
5) Historia pokazuje, że języki przeminęły. Języki nie są wspomniane przez żadnego z ojców kościoła żyjącego po apostołach. Inni pisarze, tacy jak Justyn Męczennik, Orygenes, Chryzostom czy Augustyn uznali języki za coś, co występowało za czasów wczesnego Kościoła.
6) Obecne obserwacje potwierdzają, że dar języków przeminął. Gdyby dar ten był nadal dostępny, to nie byłoby potrzeby, aby misjonarze uczęszczali na zajęcia w szkołach językowych. Misjonarze mogliby podróżować do jakiegokolwiek kraju i rozmawiać płynnie w jakimkolwiek języku, podobnie jak czynili to apostołowie w 2 rozdziale Dziejów Apostolskich. Co do daru uzdrawiania, to widzimy w Piśmie Świętym, że uzdrawianie było związane ze służbą Jezusa i apostołów (Ew. Łukasza 9.1-2). I widzimy, że wraz ze schyłkiem epoki apostołów, zbliżał się kres uzdrawianie, podobnie i języki, pojawiały się coraz rzadziej. Apostoł Paweł, który wzbudził z martwych Eutychusa (Dzieje Apostolskie 20.9-12), nie uzdrowił Epafrodyta (Filipian 2.25-27), Trofima (2 Tymoteusza 4.20), Tymoteusza (1 Tymoteusza 5.23) czy nawet siebie samego (2 Koryntian 12.7-9). Paweł poniósł „porażkę uzdrowieńczą” ponieważ: 1) dar ten nigdy nie miał służyć do uzdrawiania każdego chrześcijanina, lecz potwierdzać autentyczność pracy apostolskiej; oraz 2) autorytet apostołów został dostatecznie potwierdzony, sprawiając że dokonywanie dalszych cudów stało się zbędne.
Powody, jakie przytoczyliśmy powyżej są dowodami potwierdzającymi cesacjonizm. Zgodnie z 1 Koryntian 13.13-14.1, powinniśmy „dążyć do miłości”, największego daru ze wszystkich. Jeśli pragniemy darów, powinniśmy pragnąć, aby przemawiać/ zwiastować Słowo Boże, aby każdy był tym zbudowany.
English
Czy cesacjonizm jest biblijny?
