Pytanie
Czym jest skrucha? Co Biblia mówi o pokucie?
Odpowiedź
Skrucha to stan żalu z powodu swoich wad lub czynów. Być skruszonym to odczuwać żal z powodu swoich grzechów. To być "ubogim w duchu" (Mateusza 5:3). Pokutnik ma głębokie wyrzuty sumienia, które motywują go do zmiany zachowania. Pokuta robi wszystko, co w jej mocy, by zadośćuczynić. Skrucha obejmuje pokorę, żal i smutek i jest drogą, którą Bóg zapewnił nam, abyśmy otrzymali Jego przebaczenie (zob. Dz 2:38).
Ważne jest, aby zrozumieć różnicę między wyrzutami sumienia a prawdziwą skruchą. Osoba może czuć się źle z powodu wyniku dokonanego wyboru, ale nie musi być skruszona. Możemy nienawidzić tego, jak nasz grzeszny wybór sprawił, że ktoś się poczuł i żałować, że wybraliśmy tę ścieżkę, ale wciąż nie żałować tego jako grzechu. Drugi List do Koryntian 7:10 mówi: "Albowiem smutek, który jest według Boga, sprawia upamiętanie ku zbawieniu i nikt go nie żałuje; smutek zaś światowy sprawia śmierć". Światowy smutek jest egoistyczny. Skupia się na naszych własnych złych uczuciach, na tym, co myślą o nas inni ludzie lub na negatywnych konsekwencjach. Boża skrucha zgadza się z Bogiem co do tego, jak zły jest nasz grzech, niezależnie od tego, jak sprawy się potoczyły. Widzimy nasz grzech takim, jakim jest i z Bożą pomocą zamierzamy odwrócić się od powtarzania go (J 8:11; 5:14).
Dawid pokazuje nam, jak wygląda prawdziwa skrucha w Psalmie 51. Napisał ten psalm po tym, jak Natan skonfrontował go z jego grzechem wobec Batszeby. W obliczu swojego przewinienia Dawid załamał się i zapłakał nad swoim grzechem. Szukał Boga z pokornym, skruszonym sercem i prosił o przywrócenie do społeczności. Chociaż konsekwencje pozostały - jego niemowlęcy syn poczęty z cudzołóstwa zmarł - skrucha Dawida była prawdziwa i trwała. Stracił swoją radość (werset 12); czuł przygniatający ciężar winy (werset 8). Jego słowa "tylko przeciwko Tobie zgrzeszyłem" (werset 4) ujawniają zrozumienie przez Dawida natury grzechu i tego, jak bardzo obraża on Boga. Wiedział, że "skruszonym i zranionym sercem Ty, Boże, nie gardzisz" (werset 17). Złamane i skruszone serce jest dowodem skruchy.
Pokuta nie jest listą wymogów religijnych, które musimy spełnić, aby zapłacić za grzech. Nie możemy zapłacić za nasz grzech bez względu na to, jak wielu rytuałów przestrzegamy. Tylko krew Jezusa może oczyścić nas z grzechu (1 Jana 1:7). Śmierć Jezusa była wystarczającą zapłatą za każdy popełniony przez nas grzech. Nie możemy Mu "pomóc" poprzez dalsze karanie samych siebie. Naleganie na dalsze samokaranie oznacza zniweczenie dzieła Chrystusa dokonanego w naszym imieniu. W efekcie mówimy Bogu: "To, co Jezus uczynił na krzyżu, jest wystarczające, aby zapłacić za wszystkie grzechy świata - z wyjątkiem moich. Muszę Mu pomóc, karząc samego siebie, dopóki nie uznam, że zapłaciłem wystarczająco dużo". To nie jest skrucha; to wypaczona forma pychy.
Prawdziwa skrucha jest wystarczająco pokorna, by przyznać, że przebaczenie jest niezasłużone. Jednak pokutujący wciąż może przyjść do Boga dzięki Bożemu zaproszeniu za pośrednictwem Chrystusa (Mt 11:28; Obj 22:17; por. Iz 1:18). Bożym zamysłem było umieszczenie wyznanego grzechu pokutującego pod krwią Jego Syna i uznanie nas za niewinnych. Arogancja odrzuca to pełne ułaskawienie, dopóki nie uzna, że została dokonana wystarczająca zapłata. Skrucha z wdzięcznością przyjmuje przebaczenie, patrząc w twarz Tego, który już dokonał wystarczającej zapłaty. Skrucha wolałaby raczej umrzeć niż powtórzyć przestępstwo.
Stajemy się narodzonymi na nowo naśladowcami Jezusa poprzez skruchę i przyjęcie Bożego przebaczenia i odnowienia. Jednak nawet jako chrześcijanie czasami grzeszymy (1 Jana 1:8-10). Bóg przewidział to i wzywa nas do nawrócenia przez całe życie. Kiedy żyjemy w postawie pokory i wyznania grzechu, możemy cieszyć się wolnością, wiedząc, że nie ma dla nas potępienia (Rz 8:1). Chodzimy w społeczności z Bogiem, z czystym sumieniem i mocą Ducha Świętego działającą przez nas (List do Galacjan 5:22).
English
Czym jest skrucha? Co Biblia mówi o pokucie?
