Pytanie
Jaki był cel biblijnego daru czynienia znaków?
Odpowiedź
Gdy mówimy o biblijnych znakach, to odnosimy się do cudów takich jak: mówienie językami, posiadanie wizji, uzdrawianie, wskrzeszanie z martwych i prorokowanie. W środowisku wierzących nie podlega dyskusji kwestia tego, czy takie cuda istniały czy też nie, ponieważ Biblia w jasny sposób je opisuje. Niezgodność dotyczy celu oraz tego czy powinniśmy ich dzisiaj tak samo doświadczać czy też nie. Niektórzy twierdzą, że te dary są znakiem potwierdzającym czyjeś zbawienie, inni sądzą, że są one znakiem bycia ochrzczonym w Duchu Świętym, a jeszcze inni twierdzą, że mają one podkreślić autentyczność przesłania ewangelii. Jak możemy zatem poznać prawdę? Musimy zbadać Pismo Święte, aby znaleźć Boże wskazówki odnośnie tych twierdzeń.
Jednym z najwcześniejszych odniesień do daru znaków, jakie znajdujemy w Biblii, pochodzą z 4 rozdziału 2 Księgi Mojżeszowej, gdy Mojżesz otrzymuje od Boga wskazówki na temat zbliżającego się wyzwolenia Izraelitów spod panowania Egiptu. Mojżesz martwił się, że ludzie nie uwierzą mu, że został posłany przez Boga, dlatego Bóg dał mu znaki: laskę, która zamieniała się w węża oraz jego ręka pokryła się trądem. Bóg powiedział, że są to znaki, aby „ci uwierzyli, że ci się ukazał Pan, Bóg ojców ich, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba” (werset 5). Jeśli ludzie nadal mu nie uwierzą, Bóg nakazał mu zaczerpnąć wody z Nilu i wylać ją na ziemię, wtedy zamieni się w krew (werset 9). Czyny te miały pomóc dzieciom Izraela uwierzyć Bożemu posłańcowi.
Bóg dał również Mojżeszowi cudowne znaki, aby pokazał je faraonowi i tym samym, aby ich wypuścił na wolność. W 2 Księdze Mojżeszowej 7.3-5 Bóg powiedział Mojżeszowi, że on rozmnoży swoje cuda i znaki w Egipcie, „i poznają Egipcjanie, żem Ja Pan, gdy wyciągnę rękę swoją nad Egiptem i wyprowadzę synów izraelskich spośród nich.” Bóg chciał, aby Egipcjanie wiedzieli, że to sam Bóg uwalnia Izrael. W 2 Księdze Mojżeszowej 10.7 Mojżesz mówi faraonowi, że ostatnia plaga, która zabije wszystkich pierworodnych, jest po to aby pokazać, że Bóg rozróżnia Egipcjan od Izraelitów. Znaki i cuda potwierdziły Boże przesłanie dla faraona i Egipcjan, aby wiedzieli, że Mojżesz został posłany przez Boga.
Gdy Eliasz skonfrontował się z fałszywymi prorokami na Górze Karmel (1 Księga Królewska 18), modlił się do Boga, aby w nadzwyczajny sposób zesłał z nieba ogień, po to aby ludzie wiedzieli, że „Ty jesteś Bogiem w Izraelu, a ja twoim sługą i że według twego słowa uczyniłem to wszystko [...] niech ten lud pozna, że Ty, Panie, jesteś Bogiem prawdziwym i że Ty odmienisz ich serca” (wersety 36-37). Cuda jakich on i inni prorocy dokonywali były potwierdzeniem, że to Bóg ich posłał i działa On w Izraelu.
Joel otrzymał przesłanie na temat Bożego sądu nad Izraelem, ale w tym przesłaniu zawierało się także proroctwo o miłosierdziu i nadziei. Gdy sąd nastał, tak jak zostało to przepowiedziane i ludzie pokutowali, Bóg powiedział, że odsunie od nich swój sąd i obdarzy ich ponownie błogosławieństwem: „I poznacie, że Ja jestem wśród Izraela i że Ja, Pan, jestem waszym Bogiem i nie ma innego; i lud mój nigdy nie zazna wstydu” (Księga Joela 2.27). Od razu po wypowiedzeniu tego twierdzenia, Bóg powiedział o wylaniu swojego Ducha Świętego na swój lud, że będą prorokować, będą mieli wizje i będą czynili cuda. Gdy uczniowie zaczęli mówić na językach w dniu Zielonych Świąt (Dzieje Apostolskie 2.1-21; 2.16), Piotr powiedział, „tutaj jest to, co było zapowiedziane przez proroka Joela.” Jaki był tego cel? Taki, aby ludzie wiedzieli, że wiadomość jaką przekazuje Piotr i inni było Bożym przesłaniem.
Służbie Jezusa towarzyszyły różne znaki i cuda. Jaki cel spełniały jego cuda? W Ew. Jana 10.37-38, Jezus odpowiada Żydom, którzy chcieli go ukamienować za rzekome bluźnierstwo, że: „Jeśli nie wykonuję dzieła Ojca mojego, nie wierzcie mi; Jeśli zaś wykonuję, to choćbyście mi nie wierzyli, wierzcie uczynkom, abyście poznali i wiedzieli, że we mnie jest Ojciec, a Ja w Ojcu.” Podobnie jak w czasach Starego Testamentu, celem cudów Jezusa było potwierdzenie Bożego działania przez jego Posłańca.
Gdy faryzeusze poprosili Jezusa, aby pokazał im znak, On im odpowiedział: „Pokolenie złe i cudzołożne znaku żąda, ale nie otrzyma innego znaku jak tylko znak Jonasza proroka. Albowiem jak Jonasz był w brzuchu wieloryba trzy dni i trzy noce, tak i Syn Człowieczy będzie w łonie ziemi trzy dni i trzy noce. Mężowie z Niniwy staną na sądzie wraz z tym pokoleniem i spowodują jego potępienie, gdyż na skutek zwiastowania Jonasza upamiętali się, a oto tutaj więcej niż Jonasz” (Ew. Mateusza 12.39-41). Jezus jasno podkreślał, że znaki miały sprawić, aby ludzie uwierzyli Bożemu przesłaniu i odpowiednio na nie zareagowali. Podobnie mówi dworzaninowi w Ew. Jana 4.48, „Jeśli nie ujrzycie znaków i cudów, nie uwierzycie.” Znaki miały pomagać tym, którzy zmagają się by uwierzyć Bogu, lecz w centrum uwagi było i tak przesłanie Chrystusa o zbawieniu.
To przesłanie o zbawieniu zostało przedstawione przez Pawła w 1 Koryntian 1.21-23: „Skoro bowiem świat przez mądrość swoją nie poznał Boga w jego Bożej mądrości, przeto upodobało się Bogu zbawić wierzących przez głupie zwiastowanie. Podczas gdy Żydzi znaków się domagają, a Grecy mądrości poszukują, my zwiastujemy Chrystusa ukrzyżowanego, dla Żydów wprawdzie zgorszenie, a dla pogan głupstwo.” Znaki miały swój cel, lecz są one potwierdzeniem wspanialszego końca- zbawienia dusz poprzez zwiastowanie ewangelii. W 1 Koryntian 14.22, Paweł jasno stwierdza, że „mówienie językami, to znak nie dla wierzących, ale dla niewierzących.” Bóg posłużył się cudownymi znakami, takimi jak mówienie językami, aby przekonać niewierzących że przesłanie Chrystusa jest prawdziwe, ale tak jak pokazuje kontekst pozostałej części tekstu, ważniejszą rzeczą było jasne zwiastowanie ewangelii zbawienia.
Jedna rzecz jest często pomijana w dyskusjach na temat znaków i cudów mianowicie: dotyczy to konkretnego czasu i ich miejsca w Piśmie Świętym. Przeciwnie do popularnego poglądu, ludzie za czasów biblijnych nie widzieli cudów przez cały czas. W rzeczywistości, cuda biblijne zazwyczaj towarzyszą jakimś szczególnym wydarzeniom, gdy Bóg czyni coś wobec ludzkości. Uwolnienie Izraela spod panowania Egiptu i wprowadzenie ich do Ziemi Obiecanej związane było z wieloma cudami, lecz ustały one tuż po tym. Za czasów ostatnich królestw, gdy Bóg zamierzał zesłać swój lud na wygnanie, pozwolił prorokom na dokonanie kilku cudów. Gdy Jezus przyszedł na świat w postaci człowieka, czynił cuda, i we wczesnych latach służby apostołów, oni także czynili cuda, ale poza tymi czasami, widzimy bardzo niewiele znaków i cudów w Biblii. Duża część ludzi, która żyła w czasach biblijnych nigdy nie widziała na własne oczy żadnych cudów czy znaków. Musieli żyć z wiary w to, co Bóg do tej pory im o sobie objawił.
Za czasów pierwszego kościoła, znaki i cuda pojawiały się przede wszystkim podczas pierwszego zwiastowania ewangelii różnym grupom ludzi. W dniu Zielonych Świąt czytamy, że „Żydzi, mężowie nabożni, spośród wszystkich ludów, jakie są pod niebem” zebrani byli w Jerozolimie (Dzieje Apostolskie 2.5). To właśnie tym Żydom, pochodzącym z różnych zakątków, dane było po raz pierwszy usłyszeć znak, dar języków (wersety 6-11). Wyznali, że słyszą zwiastowanie w ich ojczystym języku na temat Bożych wspaniałych dzieł, i Piotr im powiedział, że powinni się upamiętać i odwrócić od swoich grzechów (werset 38). Gdy ewangelia była zwiastowana po raz pierwszy wśród Samarytan, Filip czynił znaki i cuda (Dzieje Apostolskie 8.13).
Ponownie, gdy Piotr został posłany do Korneliusza, poganina, Bóg potwierdził swoje dzieło poprzez niesamowity znak. „I zdumiewali się wierni pochodzenia żydowskiego, którzy z Piotrem przyszli, że i na pogan został wylany dar Ducha Świętego; Słyszeli ich bowiem, jak mówili językami i wielbili Boga” (Dzieje Apostolskie 10.45-46). Gdy Piotr został zapytany przez innych apostołów, złożył on świadectwo Bożego prowadzenia, a inni „gdy to usłyszeli, uspokoili się i wielbili Boga, mówiąc: Tak więc i poganom dał Bóg upamiętanie ku żywotowi” (Dzieje Apostolskie 11.18).
W każdym przypadku dar czynienia znaków był potwierdzeniem przesłania Bożego lub Jego posłańca, aby ludzie mogli usłyszeć i uwierzyć. Gdy przesłanie zostało potwierdzone, znaki ustawały. Nie mamy teraz potrzeby powtarzać takich znaków w naszym życiu, ale potrzebujemy słyszeć takie samo przesłanie ewangelii.
English
Jaki był cel biblijnego daru czynienia znaków?
