Pytanie
Czym jest duchowe zniewolenie?
Odpowiedź
Dokładne wyrażenie duchowa niewola nie pojawia się w Biblii, ale Pismo Święte mówi o tym, że niewierzący są w niewoli grzechu (Dz 8:23; Rz 6:6, 16, 19; 7:14; 2 P 2:19). Jezus powiedział: "Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Każdy, kto grzeszy, jest niewolnikiem grzechu" (Ew. Jana 8:34) i że przyszedł, aby nas wyzwolić (werset 32). Zło potrafi zapanować w życiu człowieka, a złe nawyki są trudne do przełamania. Dla niezbawionej osoby grzech tworzy łańcuch, który tylko Zbawiciel może przerwać.
W idei duchowego zniewolenia jest więc pewna biblijna prawda. Możliwe jest "danie diabłu przyczółka" (Efezjan 4:27) poprzez trzymanie w sercu grzechów takich jak gniew. Nie powinniśmy jednak myśleć o duchowym zniewoleniu jako o chrześcijanach związanych przez demony. Służby, które koncentrują się wyłącznie na przełamywaniu demonicznej niewoli, często błędnie stosują teksty biblijne na poparcie swoich nauk. Na przykład, zgodnie z Listem do Rzymian 8:5-13, istnieje różnica między osobą, która żyje według ciała (niewierzący), a osobą, która żyje według Ducha (wierzący). Jeden jest w niewoli, drugi nie. Wierzący może być winny nieposłuszeństwa Bogu, ale nie może praktykować nieposłuszeństwa (1 Jana 3:4-10). Oznacza to, że wierzący nie jest w niewoli grzechu. Wierzący może mieć przymus kradzieży, a nawet może jej dokonać, ale upamięta się. To, czego wierzący nie może zrobić, to samookreślić się jako złodziej, cieszyć się byciem złodziejem i nie odczuwać wyrzutów sumienia. List do Rzymian 8 nie wspiera idei duchowego zniewolenia wierzącego; po prostu określa różnicę między wierzącym a niewierzącym.
Nie ma wątpliwości, że demony prześladują i kuszą wierzących, a niektóre stany umysłu są podatnym gruntem dla pokus (Mt 6:13; 1 Kor 7:5; Ga 6:1). Nie ma jednak dowodów sugerujących, że jesteśmy w jakikolwiek sposób związani przez demony lub bezradni w walce duchowej. Poszukiwanie w Biblii słowa "ucisk" ujawnia, że ucisk bliźniego przez człowieka jest o wiele bardziej powszechnym problemem. Oto prawdziwe niebezpieczeństwo: popadamy w obsesję na punkcie duchowego zniewolenia i naszego wewnętrznego funkcjonowania do tego stopnia, że grzech staje się naszym centrum zainteresowania, a nie Chrystus.
Słowo religia pochodzi od łacińskiego słowa oznaczającego "szybko wiązać". Ideą kryjącą się za terminem religia jest to, że wyznawca jest związany pewnego rodzaju zobowiązaniem. Religia może łatwo przekształcić się w rodzaj duchowej niewoli, gdy pozwalamy, by kontrolował nas strach przed piekłem, sądem lub demoniczną aktywnością, lub gdy przyjmujemy religijny sposób myślenia, który mówi: "Jeśli nie wykonam takiego a takiego rytuału, będą tego złe konsekwencje". To nie jest prawda biblijna. "Doskonała miłość wypędza strach" (1 Jana 4:18). Nie jesteśmy zbawieni przez rytuały, które wykonujemy; w rzeczywistości Jezus powiedział, że religia rytualna nie robi nic poza "obciążaniem ludzi ciężarami, których z trudem mogą unieść" (Łk 11:46). Ci, którzy wierzą w Chrystusa, otrzymują odpoczynek i duchową ochronę (Mt 11:28; Rz 8:37-39; Jud 1:24).
Wiemy, że grzech jest szkodliwy, a niektóre grzechy kształtują nawyki. W Biblii nie ma jednak nic, co sugerowałoby, że kiedy grzeszymy, jesteśmy związani przez demony lub spętani duchowymi więzami.
Bojaźń Boża jest początkiem mądrości (Job 28:28; Psalm 111:10; Przysłów 1:7), a zaufanie Bogu jest drogą do bezpieczeństwa (Przysłów 3:5-6). Może się to wydawać sprzeczne z intuicją. Jak możemy ufać Temu, którego się boimy? Oznacza to, że Bóg - nie demony, nie inni ludzie - ma wszechmocną władzę we wszechświecie. On jest Królem. Jeśli nastawiamy się przeciwko Niemu, narażamy się na jedyne prawdziwe niebezpieczeństwo, jakie istnieje. Ale jeśli Mu ufamy, jesteśmy bezpieczni. Dzieci Boże są wolne: "Nie otrzymaliście ponownie ducha niewoli i strachu, ale otrzymaliście Ducha synostwa, przez którego wołamy: "Abba! Ojcze!" (Rz 8:15).
English
Czym jest duchowe zniewolenie?
