Pytanie
Co to znaczy być duchowym, ale nie religijnym?
Odpowiedź
Osoby należące do pewnych kręgów religijnych lub chrześcijańskich najprawdopodobniej słyszały, jak ktoś mówi: "Jestem uduchowiony, ale nie religijny". W rzeczywistości w ciągu ostatnich dziesięciu lat 22 procent populacji - i około 30 procent osób w wieku od osiemnastu do trzydziestu lat - przyjęło etykietę "duchowy, ale nie religijny" (www.catholicnewsagency.com/column/52793/what-does-spiritual-but-not-religious-really-mean, dostęp 2/9/2023). Może nie być do końca jasne, co to oznacza, ponieważ religijny i duchowy mogą być wymiennymi terminami w niektórych kontekstach.
Dla tych, którzy nie są chrześcijanami, bycie duchowym, ale nie religijnym może oznaczać, że wierzą w duchowe części życia - takie jak dusza - ale nie wyznają żadnej religii zdefiniowanej przez różne systemy wierzeń. Ludzie ci nie podążają za Chrystusem, Mahometem czy Buddą, ale chcą doświadczyć własnej "transcendentnej" duchowej podróży, więc są "duchowi" w sposób New Age.
Wiele osób - zarówno w chrześcijaństwie, jak i poza nim - zakłada, że religia wiąże się z dogmatami, doktrynami i rytuałami, podczas gdy duchowość dotyczy bardziej serca, uczuć i doświadczeń. Religia jest postrzegana jako zimna, beznamiętna, a nawet martwa. Duchowość jest jednak przyjazna, pełna pasji i tętniąca życiem. Niektórzy twierdzą, że religia praktykowana w ramach ustalonej tradycji czyni ludzi mniej uduchowionymi, zmuszając ich do wykonywania rytuałów zamiast bycia autentycznymi lub pobożnymi w swojej wierze. Tak więc wierzący, którzy twierdzą, że są duchowi, ale nie religijni, starają się uniknąć stania się tymi z Mateusza 15:8, o których Bóg mówi: "Ci ludzie czczą Mnie wargami, lecz sercem swym daleko są ode Mnie". Duchowi ludzie nie udają swojej pobożności podczas nabożeństw; są prawdziwie pobożni i utrzymują intensywne uczucia duchowego oddania poza tymi nabożeństwami.
W świadomości niektórych ludzi religia stała się synonimem skorumpowanych instytucji, organizacji i władzy. Nastroje antyreligijne rosną na całym świecie, a ludzie krytykują Kościół, jego nauki i przywódców. Publiczne skandale i niepowodzenia wśród wierzących tylko podsycają te płomienie sprzeciwu. Wszystko to powoduje, że niektórzy dystansują się od religii; jednak bycie uduchowionym jest nadal akceptowalne. Odłączenie się od ustalonej religii na rzecz bardziej ogólnej duchowości sprawia, że praktyka chrześcijaństwa wydaje się mniej kontrowersyjna. Nazywanie siebie duchowym, ale nie religijnym, potwierdza pragnienie dobra, wieczności i boskości, jednocześnie uwalniając osobę od dzielących form wiary i kultu (tamże, dostęp 2/9/2023). Bycie duchowym, ale nie religijnym, indywidualizuje wiarę, czyniąc ją sprawą osobistą, a nie wspólnotową sprawą kościoła.
To prawda, że zbawienie jest sprawą indywidualną; Ewangelia Jana 3:16 mówi: "Kto w Niego wierzy, nie zginie, ale będzie miał życie wieczne". Każda osoba musi osobiście zdecydować, czy przyjmie Boży dar zbawienia i zostanie "ukrzyżowana z Chrystusem" (Ga 2:20). Jednak po doświadczeniu zbawienia Kościół odgrywa ważną rolę w życiu wierzącego w celu uświęcenia. Kościół nie jest czymś przypadkowym w Bożym planie; jest on oblubienicą i ciałem Chrystusa (Efezjan 5:25-27). W związku z tym nakazane jest gromadzenie się we wspólnocie wierzących: "Myślmy o sobie nawzajem, jak pobudzać się do miłości i dobrych uczynków. (25) Nie opuszczajmy przy tym wspólnych spotkań, co jest u niektórych w zwyczaju, lecz dodawajmy sobie otuchy, i to tym bardziej, im wyraźniej widać, że zbliża się ten Dzień." (List do Hebrajczyków 10:24-25). W Liście do Filipian 2:2 Paweł prosi wierzących, aby byli tego samego umysłu i tej samej miłości, ponieważ wszyscy jesteśmy w tym samym Duchu. Kościół, który postępuje zgodnie z tymi przykazaniami, nie będzie szerzył martwej religii, którą tak wielu ludzi krytykuje; taki kościół będzie żywy i pełen miłości do Chrystusa i do ludzi. Porzucenie zorganizowanej wiary, aby być "duchowym, ale nie religijnym", nie jest zgodne z nauczaniem Biblii.
Dążenie do bycia duchowym, ale nie religijnym, rozwiązuje pewne postrzegane problemy w chrześcijaństwie - takie jak pozbawione emocji uwielbienie lub obecność nominalnych wierzących, którzy wykonują tylko rytuały - ale ignoruje cel Kościoła i Boże przykazania, aby gromadzić się we wspólnocie w celu wzajemnego wzrostu i zachęty.
English
Co to znaczy być duchowym, ale nie religijnym?
