Pytanie
Czym jest dusza ludzka?
Odpowiedź
Biblia nie przedstawia precyzyjnie kwestii ludzkiej duszy. Na podstawie analizy słowa „dusza”, jakie pojawia się w Piśmie Świętym, możemy dojść do kilku ważnych wniosków. Mówiąc najprościej, dusza ludzka jest niematerialną częścią człowieka. To jest część ludzkiej istoty, która trwa na wieki, po tym jak ciało doświadcza śmierci. 1 Księga Mojżeszowa 35.18 opisuje śmierć Racheli, żony Jakuba, mówiąc że ta nadała imię swojemu synowi, gdy „…” Zatem na podstawie tej relacji wiemy, że dusza jest czymś innym aniżeli ciało, i istnieje po śmierci fizycznej.
Dusza ludzka jest najistotniejszą częścią osobowości człowieka. Tak jak C.S. Lewis powiedział, „Nie masz duszy. Jesteś duszą. Masz za to ciało.” Innymi słowy, osobowość nie opiera się na tym, że posiadamy ciało. Dusza jest konieczna. W Biblii ciągle pojawiają się odniesienia do ludzi jako „dusz” (2 Księga Mojżeszowa 31.14; Księga Przypowieści Salomona 11.30), szczególnie w odniesieniu do wartości życia ludzkiego i osobowości, albo w odniesieniu do „całego człowieka” (Psalm 16.9-10; Księga Ezechiela 18.4; Dzieje Apostolskie 2.41; Księga Objawienia 18.13).
Dusza ludzka różni się od serca (5 Księga Mojżeszowa 26.16; 30.6) oraz ducha (1 Tesaloniczan 5.23; Hebrajczyków 4.12) oraz umysłu (Ew. Mateusza 22.37; Ew. Marka 12.30; Ew. Łukasza 10.27). Dusza ludzka jest stworzona przez Boga (Księga Jeremiasza 38.16). Może być silna lub słaba (2 Piotra 2.14); może być zgubiona lub zbawiona- uratowana (Jakuba 1.21; Księga Ezechiela 18.4). Wiemy, że dusza ludzka potrzebuje pojednania- odkupienia (3 Księga Mojżeszowa 17.11) i jest częścią, która podlega uświęceniu i ochronie przez prawdę i dzieło jakie wykonuje w nas Duch Święty (1 Piotra 1.22). Jezus jest wspaniałym pasterzem dusz (1 Piotra 2.25).
Ew. Mateusza 11.29 mówi nam, że mamy zwrócić się do Jezusa Chrystusa, aby odnaleźć pokój dla naszych dusz. Psalm 16.9-10 jest mesjanistycznym psalmem, który pozwala nam dostrzec, że Jezus także miał duszę. Dawid napisał, „Dlatego weseli się serce moje i raduje się dusza moja, nawet ciało moje spoczywać będzie bezpiecznie. Bo nie zostawisz duszy mojej w otchłani, nie dopuścisz, by twój pobożny oglądał grób.” To nie mogło dotyczyć Dawida (jak wskazuje na to Paweł w Dziejach Apostolskich 13.35-37), ponieważ Dawid doświadczył śmierci. Ale ciało Jezusa Chrystusa nigdy nie doświadczyło rozkładu (zmartwychwstał), a jego dusza nie została rzucona w otchłań. Jezus, jako Syn Człowieczy, miał duszę.
Pojawia się często zamieszanie odnośnie ducha ludzkiego i ludzkiej duszy. W Piśmie Świętym zdaje się, że te terminy wykorzystywane są zamiennie, ale można w nich dostrzec pewną małą różnicę. W przeciwnym razie, z jakiego powodu Słowo Boże przenikałoby „do rozdzielenia duszy i ducha” (Hebrajczyków 4.12)? Gdy Biblia mówi o duchu człowieka, to zazwyczaj odnosi się do wewnętrznej siły, która skłania człowieka do podążania w jednym lub w innym kierunku. To bardzo często odnosi się do pobudzającej, dynamicznej siły (np. 4 Księga Mojżeszowa 14.24).
Powiedziane jest, że istnieją tylko dwie rzeczy, które trwają na wieki: Słowo Boże (Ew. Marka 13.31) oraz dusza ludzka. Dzieje się tak dlatego, że podobnie jak Słowo Boże, dusza nigdy nie ginie. Myśl ta powinna nas zarówno „przywoływać do porządku” jak i zachwycać. Każda osoba, jaką spotykasz w swoim życiu, jest nieśmiertelną duszą. Każda osoba, która kiedykolwiek żyła posiadała duszę, i wszystkie te dusze nadal gdzieś istnieją. Pytanie brzmi gdzie? Dusze, które odrzuciły Bożą miłość zostały potępione i przez to spędzają wieczność w piekle (Rzymian 6.23). Ale dusze, które pojmują swoją grzeszność i przyjmują łaskawy dar Bożego przebaczenia, będą żyły na wieki, nad wodami spokojnymi ze swoim pasterzem, nie pragnąc niczego innego (Psalm 23.2).
English
Czym jest dusza ludzka?
