Pytanie
Czy są jakieś dowody na istnienie gigantów wspomnianych w Biblii?
Odpowiedź
Giganci są wspomniani w Biblii w kilku miejscach (np. 1 Ks. Mojżeszowa 6.4; Ks. Jozuego 12.4). Og, król Baszanu (5 Ks. Mojżeszowa 3.11), gigantyczny lud w Kanaanie, o którym donosili szpiedzy Mojżesza (4 Ks. Mojżeszowa 13.30-33), Goliat (2 Ks. Samuela 21.19) i Anakici (5 Ks. Mojżeszowa 9.1-2) są przykładami gigantów w Piśmie Świętym. Powinniśmy pamiętać, że biblijni "giganci" nie byli czterdziestometrowymi kolosami, którzy siedzieli na domach i dłubali sobie w zębach wiązami. Biblijni giganci byli wysocy - Goliat miał może 2,70 lub 3m wzrostu - i byli potężni, ale byli ludźmi. Oprócz biblijnych relacji o gigantach, istnieją inne dowody na istnienie gigantów: pisemne relacje spoza Biblii, archeologia i relacje naocznych świadków znalezisk archeologicznych, graficzne przedstawienia gigantów znalezione w starożytnej sztuce i najnowsze zapisy historyczne.
Po pierwsze, powinniśmy zająć się archeologicznymi dowodami na istnienie gigantów. Istnieje wiele relacji archeologów, którzy znaleźli bardzo duże kości i broń lub inne artefakty, których mógł używać tylko olbrzym. Postuluje się, że Stonehenge zostało zbudowane przez gigantów, ponieważ kamienie są zbyt duże i ciężkie, aby normalni ludzie mogli je przenosić i manipulować nimi bez pomocy maszyn. Podobne przykłady istnieją w wielu kulturach - konstrukcje, które nie mogłyby zostać wzniesione bez dźwigów lub innych maszyn, do których starożytni nie mieli dostępu. Te archeologiczne argumenty należy traktować ze sceptycyzmem. Możemy nie wiedzieć, jak zbudowano Stonehenge, ale nasz brak wiedzy nie dowodzi automatycznie, że zrobili to giganci. Niektóre artefakty gigantycznych rozmiarów istnieją w muzeach, ale znaczna większość z nich (zwłaszcza największe i najbardziej uderzające przykłady) nie istnieją, z wyjątkiem relacji naocznych świadków, których nie można zweryfikować. Wielu rzekomych znalazców tłumaczy brak twardych dowodów opowieściami o zatuszowaniu sprawy przez rząd, powodziach lub innych równie przygodnych okolicznościach.
Po drugie, istnieje argument, że wizualne przedstawienia bardzo dużych ludzi, takie jak znalezione na egipskich dzbanach i grobowcach, są obrazami gigantów. Historycy sztuki zwykle dochodzą do wniosku, że te gigantyczne postacie są po prostu przedstawieniami bogów lub królów, a ich większy rozmiar był sposobem na pokazanie ich znaczenia lub wysokiej rangi w porównaniu z innymi postaciami w ich pobliżu. Innym wyjaśnieniem jest to, że mniejsi ludzie są przedstawieniami dzieci, a nie niższych rangą mężczyzn. Prawdziwa sztuka anatomiczna nie istniała w żadnej kulturze aż do renesansu, a do tego czasu dzieci były często przedstawiane jako proporcjonalnie zbliżone do dorosłych, tylko mniejsze. Argumenty te są ważne i logiczne. Wiemy, że sztuka egipska była wysoce symboliczna. Fakt, że Egipcjanie przedstawiali boga Anubisa jako człowieka z głową psa, nie jest powodem do zakładania, że istniał rzeczywisty człowiek z głową psa, którego czcili. Nie ma jednak sposobu, aby udowodnić rzeczywiste intencje starożytnych artystów. Historycy tworzą teorie w oparciu o to, co uważają za najbardziej prawdopodobne, najbardziej rozsądne wyjaśnienie tego, co widzą w starożytnych artefaktach.
Po trzecie, mamy pisemne relacje poza Biblią. Trzy księgi, które są szczególnie godne uwagi, to Ks. Enocha, Ks. Jashera i pisma żydowskiego historyka Józefa Flawiusza. Wszystkie te trzy księgi wspominają o istnieniu gigantów. Poza Biblią jest to najbardziej przekonujący argument za istnieniem gigantów. Wszystkie te księgi przedstawiają historie rzeczywistych ludzi napotykających gigantów, a historie te są przedstawiane jako historyczne, niefikcyjne relacje. Józef Flawiusz, we fragmencie o Izraelitach przenoszących swój obóz do Hebronu, wspomina, że Żydzi napotkali mieszkańców tej ziemi, w tym "rasę gigantów, którzy mieli ciała tak duże i oblicza tak całkowicie odmienne od innych ludzi, że byli zadziwiający zarówno pod względem wizualnym, jak i słuchowym". Kości tych ludzi są pokazywane do dziś".
Ks. Jasera, wspomniana w Ks. Jozuego 10.13 i 2 Ks. Samuela 1.18, jest jedną z trzech ksiąg, wraz z Ks. Jubileuszy i Ks. Henocha, które opisują świat przedpotopowy. Księgi te opowiadają zasadniczo tę samą historię, którą można znaleźć w 1 Ks. Mojżeszowej: upadłe anioły zapładniały ludzkie kobiety, a ich potomstwem byli Nefilim, rasa gigantów (1 Ks. Mojżeszowa 6.1-4). Ks. Jasera i inne księgi dostarczają więcej szczegółów na temat ówczesnego świata, mówiąc, że giganci byli okrutni i brutalni, rządząc ludzkością jako bogowie. Opis potopu w 1 Ks. Mojżeszowej jest poprzedzony fragmentem, który wspomina o Nefilim. Biblia nazywa Noego "nienagannym w swoim pokoleniu" (1 Ks. Mojżeszowa 6.9). Może to być odniesienie do charakteru Noego, ale może też oznaczać, że Noe był "nienaganny" w tym sensie, że jego linia krwi nie została skażona przez upadłych aniołów, więc Bóg ocalił go i jego rodzinę, aby stali się początkiem nowej, genetycznie czystej rasy ludzkiej.
Jednak Biblia wspomina o Anakimach i Refaimach po potopie, więc albo "gigantyczna" linia krwi pozostała, albo możliwe jest również, że upadli aniołowie podjęli drugą próbę skażenia ludzkości po potopie. Niezależnie od tego, Anakimowie byli "silni i wysocy" (5 Ks. Mojżeszowa 9.2).
Oprócz powyższych dowodów, w najnowszej historii udokumentowano, że ludzie byli bardzo wysocy: Robert Wadlow w czerwcu 1940 roku mierzył około 2,72m, przypis tłumacza; John Carroll w 1966 roku miał 2,44 m wzrostu; a Sultan Kösen w 2011 roku 2,51 m wzrostu. (www.guinnessworldrecords.com/world-records/tallest-man-ever, dostęp 1/3/22). Zarówno w Biblii, jak i poza nią, istnieją biblijne dowody na istnienie gigantów.
English
Czy są jakieś dowody na istnienie gigantów wspomnianych w Biblii?
