Pytanie
O czym jest Nowy Testament?
Odpowiedź
Czterysta lat po tym jak Bóg przemówił do proroka Malachiasza, Bóg ponownie przemówił. Przesłanie dotyczyło tego, że proroctwo Malachiasza 3.1 miało się wkrótce wypełnić, że prorok miał przygotować drogę dla Pana. Mesjasz był już w drodze.
Prorok ten nazywał się Jan. Mesjasz nazywał się Jezus, urodzony z dziewicy Marii. Jezus dorastał obserwując Żydów. Gdy miał około trzydziestu lat, rozpoczął swoją służbę publiczną dla Izraela. Jan nauczał o nadejściu Królestwa Mesjasza i chrzcił tych, którzy zawierzyli jego przesłaniu i pokutowali ze swoich grzechów. Gdy Jezus przyszedł, aby zostać ochrzczonym, Bóg przemówił do niego słyszalnie, a Duch Święty zstąpił na Jezusa w widoczny sposób, rozpoznając go jako obiecanego Mesjasza. Od tego czasu, służba Jana zanikła, wypełniając swój cel związany z przedstawieniem Chrystusa światu (Ew. Mateusza 3).
Jezus powołał dwunastu uczniów z różnych środowisk, uposażył ich do służby i rozpoczął ich szkolenie. W trakcie gdy Jezus podróżował i głosił, uzdrawiał chorych i dokonywał wielu innych cudów, które potwierdzały autentyczność jego przesłania. We wczesnej służbie Jezusa nastąpił ogromny wzrost. Wielkie tłumy, zachwycone cudami jakich dokonywał oraz zdumionych jego nauczaniem, szła za nim gdziekolwiek się udawał (Ew. Łukasza 9:1; Ew. Mateusza 19:2).
Jednak nie wszyscy byli zachwyceni Jezusem. Przywódcy polityczni i religijni społeczności żydowskiej obraziło się z powodu nauczania Jezusa według którego ich zasady i tradycje nie były ścieżką do zbawienia. Wielokrotnie konfrontowali go, a Jezus otwarcie nazywał ich hipokrytami. Faryzeusze dostrzegali cuda dokonywane przez Jezusa, ale przypisywali je dziełu szatana i nie oddawali Bogu chwałę (Ew. Mateusza 12:24; 15:3; Ew. Mateusza 23).
Tłumy podążające za Jezusem stawały się coraz rzadsze, gdy stało się jasne, że Jezus nie miał zamiaru stać się królem, ani obalić rzymskich ciemiężców. Jan został aresztowany i ostatecznie stracony w więzieniu. Jezus zaczął skupiać się bardziej na swoich dwunastu uczniach, którzy w większości uznawała, że był On Synem Bożym. Jedynie jeden z nich nie wierzył; miał na imię Judasz, i szukał sposobności by zdradzić Jezusa wydając go w ręce władz (Ew. Jana 6:66; Ew. Mateusza 16:16; 26:16).
W trakcie ostatniej podróży do Jerozolimy, Jezus świętował Paschę ze swoimi uczniami. Tej nocy, podczas modlitwy, Judasz przyprowadził uzbrojony motłoch do Jezusa. Jezus został aresztowany i ciągany przez serię trywialnych procesów sądowych. Został skazany na śmierć krzyżową przez rzymskiego namiestnika, który przyznał, że Jezus był niewinny. A mimo tego Jezus został ukrzyżowany. W chwili jego śmierci, nastało wielkie trzęsienie ziemi. Ciało Jezusa po śmierci zostało zabrane z krzyża i pośpiesznie złożone w pobliskim grobie (Ew. Łukasza 22:14-23, 39-53; Ew. Marka 15:15, 25; Ew. Mateusza 27:51; Ew. Jana 19:42).
Trzeciego dnia po śmierci Jezusa, grób Jezusa był pusty a anioły ogłosiły, że powstał z martwych. Jezus zmartwychwstały pojawił się pośród swoich uczniów i spędzał z nimi czas w ciągu następnych czterdziestu dni. Pod koniec tego czasu, Jezus przekazał apostołom swoje polecenia i na ich oczach wstąpił do nieba (Ew. Łukasza 24:6, 24; Ew. Jana 21:1, 14; Dzieje Apostolskie 1:3-9).
Dziesięć dni po wstąpieniu Jezusa do nieba, około 120 uczniów zebrała się w Jerozolimie, modląc się i oczekując Ducha Świętego, który został im obiecany przez Jezusa. W dniu Pięćdziesiątnicy, uczniowie zostali napełnieni Duchem Świętym, dając im umiejętność mówienia językami, których nigdy się nie uczyli. Piotr i inni głosili na ulicach Jerozolimy, a 3000 ludzi uwierzyło przesłaniu, że Pan Jezus umarł i zmartwychwstał. Ci, którzy uwierzyli zostali ochrzczeni w imieniu Jezusa. Powstał kościół (Dzieje Apostolskie 2).
Kościół jerozolimski rozrastał się jak apostołowie dokonywali cudów i nauczali w mocy. Jednak nowonarodzeni chrześcijanie doświadczali prześladowań, kierowanych przez młodego Faryzeusza imieniem Saul. Wielu wierzących musiało opuścić Jerozolimę, a gdy to uczynili, rozprzestrzeniali dobrą nowinę o Jezusie w innych miastach. Spotkania wiernych zaczęły powstawać w innych społecznościach (Dzieje Apostolskie 2:43; 8:1, 4).
Jednym z miejsc, które przyjęło Ewangelię była Samaria. Kościół jerozolimski wysłał Piotra i Jana do Samarii, aby sprawdzili doniesienia jakie do nich dotarły odnośnie tamtejszego kościoła. Gdy Piotr i Jan przybyli na miejsce, stali się świadkami obecności Ducha Świętego w życiu Samarytan w takim samym stopniu w jakim przebywał w nich samych. Bez wątpienia, kościół rozprzestrzenił się na Samarię. Wkrótce potem, Piotr był świadkiem wstąpienia Ducha Świętego na setnika rzymskiego i jego domostwo; kościół zaczął rozwijać się również w świecie pogańskim (Dzieje Apostolskie 8:14-17; 10:27-48).
Jakub, jeden z dwunastu uczniów, umarł śmiercią męczeńską w Jerozolimie. Saul planował zanieść swoją nienawiść względem chrześcijan do Damaszku, ale w drodze miał widzenie w którym spotkał Jezusa. Były prześladowca kościoła został przemieniony w gorliwego głosiciela Chrystusa. Kilka lat później, Saul/Paweł stał się nauczycielem w kościele w Antiochii. Będąc tam, on i Barnaba zostali wybrani przez Ducha Świętego, aby zostać pierwszymi światowymi "misjonarzami zagranicznymi" i udali się na Cypr i do Azji Mniejszej. Paweł i Barnaba cierpieli wielkie prześladowanie i trudności podczas ich podróży, ale wiele osób zostało zbawionych- włączając w to młodego człowieka o imieniu Tymoteusz oraz kościoły, które zostały tam założone (Dzieje Apostolskie 9:1-22; 12:1-2; 13–14).
Po powrocie do Jerozolimy, pojawiło się pytanie względem przyłączania pogan do kościoła. Czy chrześcijanie nie będący pochodzenia żydowskiego (którzy wcześniej byli poganami) powinni mieć równy status jak chrześcijanie żydowscy, którzy przestrzegali Prawa całe swoje życie? A mówiąc dokładniej, czy wierzący pochodzący spoza Żydów powinni być obrzezani, aby dostąpić zbawienia? Sobór spotkał się w Jerozolimie, aby rozważyć to pytanie. Zarówno Piotr jak i Paweł opowiedzieli świadectwa jak Bóg obdarza Duchem Świętym pogan bez rytuału obrzezania. Sobór potwierdził, że zbawienie pochodzi z łaski przez wiarę i obrzezanie nie jest konieczne do zbawienia (Dzieje Apostolskie 15.1-31).
Paweł udał się w kolejną podróż misyjną, tym razem w towarzystwie Sylasa. W trakcie podróży, dołączył do nich Tymoteusz, podobnie jak lekarz o imieniu Łukasz. Na polecenie Ducha Świętego Paweł i jego grupa opuścili Azję Mniejszą i udali się do Grecji, gdzie założono jeszcze więcej kościołów w Filippi, Tesalonice, Koryncie, Efezie i innych miastach. Później Paweł udał się w trzecią podróż misyjną. Jego metoda działania była prawie zawsze taka sama- najpierw zwiastowanie w synagodze miasta, przedstawianie ewangelii Żydom w każdej społeczności. Zazwyczaj był odrzucany w synagogach i zamiast tego przekazywał ewangelię poganom (ludziom pochodzącym spoza wspólnoty żydowskiej — Dzieje Apostolskie 15:40–21:17).
Wbrew ostrzeżeniom przyjaciół, Paweł udał się w podróż do Jerozolimy. Tam został zaatakowany przez tłum zamierzający go zabić. Został uratowany przez Rzymski Trybunał i przetrzymywany pod ochroną w koszarach. Paweł został postawiony przed sąd Sanhedrynu w Jerozolimie, ale sąd obradował w chaosie i Paweł został zabrany do Cezarei, aby stanąć przed sądem sędziego rzymskiego. Po kilku latach w Cezarei, Paweł nalegał na spotkanie z Cezarem, zgodnie z prawem jakie mu przysługiwało w prawie rzymskim (Dzieje Apostolskie 21:12, 27-36; Dzieje Apostolskie 23:1–25:12)
Paweł został zabrany statkiem do Rzymu jako więzień, a Łukasz mu towarzyszył. W drodze, srogi sztorm rozbił statek, ale wszyscy rozbitkowie bezpiecznie dostali się na wyspę Maltę. Tam Paweł dokonał cudów, które przykuły uwagę zarządcy wyspy. Ponownie ewangelia się rozprzestrzeniła (Dzieje Apostolskie 27:1–28:10).
Gdy przybył do Rzymu, Paweł przebywał w więzieniu domowym. Jego przyjaciele mogli go odwiedzać i posiadał pewną wolność do prowadzenia dalszego nauczania. Niektórzy z rzymskich strażników się nawróciło, a nawet niektórzy z domu Cezara uwierzyło w Jezusa (Dzieje Apostolskie 28:16, 30-31; Filipian 4:22).
W czasie gdy Paweł przetrzymywany był w Rzymie, dzieło Boże było kontynuowane w świecie basenu Morza Śródziemnego. Tymoteusz usługiwał w Efezie; Tytus doglądał pracy na Krecie; Apollos usługiwał w Koryncie; Piotr prawdopodobnie pojechał do Rzymu (1 Tymoteusza 1:3; Tytusa 1:5; Dzieje Apostolskie 19:1; 1 Piotra 5:13).
Większość apostołów była męczennikami z powodu wiary w Chrystusa. Ostatni apostoł Jan, będąc już starym człowiekiem, został wygnany na wyspę Patmos. Tam otrzymał od Pana Jezusa przesłanie dla kościołów oraz wizję końca czasu, która została zapisana w Księdze Objawienia (Ks. Objawienia 1:9, 4, 19).
English
O czym jest Nowy Testament?
