Pytanie
Jak powinienem decydować o wysokości dziesięciny?
Odpowiedź
Apostoł Paweł często nauczał wczesny kościół o dawaniu. Jezus również nauczał swoich uczniów, by dawali. Jednak ani Paweł, ani Jezus, ani żaden inny fragment Nowego Testamentu nie zmusza wierzących do oddawania dziesięciny. Dziesięcina to starotestamentowy wymóg Izraela, by oddawać Panu jedną dziesiątą swoich dochodów (słowo dziesięcina oznacza "dziesiątą część"). Nowy Testament, choć nie wymaga dziesięciny, przedstawia kilka zasad, które pomagają nam zdecydować, ile oddać Panu.
Pierwszą nowotestamentową zasadą dawania jest regularne dawanie, co tydzień lub co miesiąc, tak jak Paweł poinstruował kościoły w Koryncie i Galacji (1 Koryntian 16:1-2). Mamy dawać jako regularną część naszych wspólnotowych nabożeństw. Z praktycznego punktu widzenia łatwiej jest dawać małe kwoty częściej niż duże sumy jednorazowo. Podobnie, kościół ma bieżące potrzeby i zobowiązania finansowe, które wymagają stałego cotygodniowego wsparcia.
Drugą zasadą Nowego Testamentu jest dawanie proporcjonalnie do naszych dochodów. Paweł nauczał, by dawać stosownie do tego, jak bardzo nam się powodzi i zgodnie z naszymi środkami lub możliwościami (1 Koryntian 16:2; 2 Koryntian 8:2-3). Jeśli powodzi nam się dobrze, powinniśmy dawać większe kwoty. A jeśli powodzi nam się tylko trochę, mniejszy dar jest całkowicie akceptowalny.
Następnie, Nowy Testament naucza wierzących, aby dawali hojnie, a nawet czasami ofiarnie, ale nie do punktu osobistego ubóstwa (Dz 20:35; 2 Kor 8:2-3, 8; Rz 12:1; Flp 4:17-18). Wierzący są poinstruowani, by dawać świadomie, aby zaspokoić prawdziwe potrzeby, z radosnym sercem, a nie z poczucia winy lub przymusu, tylko po to, by zaspokoić pilną prośbę (2 Koryntian 8:4; 9:7; Filipian 4:16). Innymi słowy, nasze dawanie powinno wynikać z naszego wolnego wyboru. Gdy widzimy współwyznawcę w potrzebie, zwłaszcza sługę ewangelii, powinniśmy starać się zaspokoić tę potrzebę, jeśli jesteśmy w stanie (1 Koryntian 9:14; 2 Koryntian 8:12-14; Galacjan 6:6).
Zgodnie z Pismem Świętym, naszą największą motywacją do dawania powinna być miłość do innych. Tak jak Jezus Chrystus umarł za grzechy innych, tak i my powinniśmy dawać z siebie dla innych (2 Koryntian 8:8-9). Innym powodem, dla którego warto dawać, jest to, że Bóg obiecuje nagradzać nas i błogosławić, gdy to robimy (2 Koryntian 9:6; Łukasza 6:38). "Bóg miłuje radosnego dawcę" (2 Koryntian 9:7).
Te nowotestamentowe zasady dawania koncentrują się na jednym kluczowym czynniku: relacji wierzącego z Bogiem. Decyzja o tym, ile dać Panu, powinna być kwestią modlitwy. Starając się poznać serce Boga poprzez stałą relację z Nim, odkryjemy wolę Bożą dotyczącą tego, ile mamy dawać. Może to być konwencjonalna dziesięcina lub inna kwota.
Wierzący powinni być gotowi ofiarować Panu wszystko, o co poprosi, niezależnie od tego, czy będzie to 1%, 5%, 10% czy 100%. Poprzez nasze dawanie, Pan prowadzi do dojrzałości naszą wiarę i zwiększa naszą zależność od Niego. Mówi się, że dawanie pieniędzy nie jest Bożym sposobem na zbieranie pieniędzy, ale na rozwijanie charakteru u Jego dzieci.
Uznając wszystko, co Jezus Chrystus uczynił dla nas, będziemy chcieli pokornie i całkowicie ofiarować się Bogu jako żywe ofiary uwielbienia dla Niego. Nasze dawanie będzie płynąć swobodnie z serc przepełnionych wdzięcznością i długiem, wiedząc, że wszystko, co mamy i wszystko, co dajemy, należy już do Boga. Nic nie jest naszą własnością. Podczas gdy dziesięcina może być koncepcją starotestamentową, wymogiem Nowego Testamentu jest radykalne i całkowite posłuszeństwo Panu, który kieruje każdym aspektem naszego życia, w tym dawaniem.
English
Jak powinienem decydować o wysokości dziesięciny?
