Pytanie
Co Biblia mówi o indywidualizmie?
Odpowiedź
Indywidualizm to podejście do podejmowania decyzji, które zakłada, że korzyści dla pojedynczej osoby powinny mieć wyższy priorytet niż korzyści dla szerszej grupy. Innymi słowy, indywidualizm mówi, że potrzeby każdej osoby przeważają nad potrzebami większej kultury lub grupy. Jak w przypadku każdej ludzkiej filozofii, indywidualizm może być wykorzystywany z pożytkiem lub jako pretekst do nadużyć. Jak można się spodziewać, Biblia potępia skrajne podejście do indywidualizmu. Pismo Święte sugeruje, że każda osoba jest moralnie zobowiązana do uważania innych za ważniejszych od siebie. Jednocześnie Pismo Święte z mocą mówi o wartości jednostki. Pod pewnymi względami indywidualizm ma biblijne zalety, zwykle w wąskich, duchowo powiązanych okolicznościach.
Biblia zawiera przykłady indywidualistycznego myślenia. Jest to najczęściej widoczne, gdy ktoś decyduje się robić to, co jest moralne lub słuszne, niezależnie od tego, czy szersza kultura to akceptuje (Jozuego 24:15; Dzieje Apostolskie 5:29). Jezus wskazał, że podążanie za Nim może urazić innych (Mt 10:34-38) - i jest to szczególnie prawdziwe, gdy chrześcijanin odmawia rozkoszowania się czymś, co szersza kultura uważa za dopuszczalne (J 15:19). Chrystus pozytywnie wypowiadał się również o prawie człowieka do decydowania o tym, jak wykorzystać swoją własność i zdolności (Mt 21:33-41; 25:14-30).
W takich okolicznościach pragnienia "wielu" są drugorzędne w stosunku do interesów pojedynczej osoby lub rodziny. W najściślejszym sensie jest to forma indywidualizmu: wybieranie tego, co najlepsze dla danej osoby, niezależnie od tego, czy jest to zgodne z "większym dobrem".
Zauważmy jednak, że biblijne przykłady zawężają kontekst uzasadnionego indywidualizmu do przypadków duchowej prawości. Gdy bezbożna kultura twierdzi, że posłuszeństwo Bogu jest szkodliwe dla "wielu", chrześcijanin nadal jest zobowiązany do wybierania tego, co słuszne (Dz 5:29). Od tych, którzy mają bogactwo lub talenty, oczekuje się, że będą ich używać mądrze, zgodnie z dobrym osądem, a nie głupio (Łukasza 12:41-42). Działanie w sposób indywidualistyczny, wbrew "większemu dobru", jest zatem zgodne z Pismem Świętym tylko wtedy, gdy wierzący ma powód, by sądzić, że to, o co jest proszony, nie jest w rzeczywistości "większe" lub "dobre" zgodnie z pobożnym światopoglądem. Indywidualizm Pisma Świętego koncentruje się na potrzebie osobistego podążania za wolą Boga, niezależnie od tego, jak inni postrzegają to posłuszeństwo.
Pismo Święte podaje znacznie szersze, powszechnie stosowane przykłady kolektywizmu, takie jak Dz 2:44, Dz 4:32, Flp 2:3, Rz 12:10, Ef 5:2, a nawet Rz 5:15-19. Oczywiście, ponieważ Biblia zaleca moralny i etyczny indywidualizm, kolektywizm nie powinien być posuwany zbyt daleko. Kiedy kultura zaczyna wymagać od jednostek pogwałcenia ich własnego sumienia dla "większego dobra", to jest to tyrania, a nie miłosierdzie.
Pismo Święte mówi również o nieco innej, ale bardzo ważnej formie indywidualizmu - o indywidualnej wartości człowieka. Nie wszystkie osoby mają takie same umiejętności, intelekt, zdolności fizyczne czy zdrowie. W niebiblijnym światopoglądzie niektóre osoby są mniej wartościowe niż inne, a ich potrzeby warto pominąć dla dobra większej grupy. Kultura całkowicie oddana temu, co jest korzystne dla "wielu", marginalizuje, a nawet eliminuje pewne grupy ludzi. Historycznie rzecz biorąc, dokładnie to dzieje się, gdy szaleje kolektywistyczne myślenie.
W przeciwieństwie do tego, Biblia nadaje każdemu człowiekowi wartość jako nosicielowi obrazu Boga (Rdz 1:27; 9:6). Jezus położył szczególny nacisk na służbę ludziom, których społeczeństwo odrzuciło (Mk 2:1-7; 5:1-20). Kamieniem węgielnym etyki chrześcijańskiej jest indywidualistyczna idea, że żadna osoba - ani jedna, nigdy i nigdzie - nie jest bezwartościowa ani mniej kochana niż jakakolwiek inna (Ga 3:28; Kol 3:11). Żadna osoba - nigdy i nigdzie - nie jest poza przebaczeniem i odkupieniem przez Jezusa Chrystusa (Łukasza 7:34; 1 Koryntian 6:9-11).
Biblia przywiązuje niezwykle dużą wagę do jednostki. Szczególnie podkreśla potrzebę indywidualnego rozumowania moralnego i odpowiedzialności (Ezechiela 18:20; Rzymian 2:6). Kluczową słabością skrajnych wersji kolektywizmu jest całkowite odrzucenie indywidualnych praw i odpowiedzialności w służbie tak zwanego "większego dobra".
Ostatecznie walka między indywidualizmem a kolektywizmem toczy się po prostu między istotami ludzkimi a ich własną grzeszną naturą. Gdybyśmy byli w stanie doskonale podążać za Bogiem i trwać w doskonałej jedności, odkrylibyśmy, że to, co jest dobre dla jednostki, jest również dobre dla wielu. Pokora i samopoświęcenie jednostek skutkują wielkimi błogosławieństwami dla innych. Współczucie i samopoświęcenie grupy błogosławi pokrzywdzonych i skutkuje większym uznaniem dla ludzkości. Te dwie idee zobaczymy w doskonałej harmonii dopiero w wieczności, gdy odkupieni będą całkowicie zestrojeni z wolą Bożą (1 Jana 3:1-3).
English
Co Biblia mówi o indywidualizmie?
