Pytanie
Jak dostać się do nieba- jakie są koncepcje w różnych religii?
Odpowiedź
Wydaje się, że w religiach świata istnieje pięć głównych kategorii dotyczących tego, jak dostać się do nieba. Większość wierzy, że ciężka praca i mądrość doprowadzą do ostatecznego spełnienia, niezależnie od tego, czy będzie to jedność z bogiem (hinduizm, buddyzm i baha'i), czy wolność i niezależność (scjentologia, dżinizm). Inne, jak unitarianizm i wicca, uczą, że życie pozagrobowe jest tym, czym chcesz, a zbawienie nie jest problemem, ponieważ grzeszna natura nie istnieje. Niektórzy uważają, że życie pozagrobowe nie istnieje lub jest zbyt niepoznawalne abyśmy mogli je rozważać.
Pochodne kultu Boga judeo- chrześcijańskiego generalnie utrzymują, że wiara w Boga i/lub Jezusa oraz dokonywanie różnych czynów, w tym chrztu lub ewangelizacji od drzwi do drzwi, zapewni wyznawcy pójście do nieba. Tylko chrześcijaństwo uczy, że zbawienie jest darmowym darem Boga przez wiarę w Chrystusa (Efezjan 2.8-9), i żadna ilość pracy czy wysiłku nie jest konieczna ani możliwa, aby dostać się do nieba.
Ateizm: Większość ateistów wierzy, że nie ma nieba- nie ma w ogóle życia pozagrobowego. Z chwilą śmierci, ludzie po prostu przestają istnieć. Inni próbują definiować życie po śmierci używając mechaniki kwantowej i innych metod naukowych.
Religia Baha'i: Jak wiele innych religii, Baha'i nie naucza, że człowiek został zrodzony z grzeszną naturą czy tym, że człowiek potrzebuje ratunku od zła. Człowiek po prostu potrzebuje ocalenia od swoich błędnych przekonań o tym, jak działa świat i jak ma ze światem współgrać. Bóg wysłał proroków, aby wyjaśnili ludziom jak dojść do tej wiedzy: Abraham, Kryszna, Zoroaster, Mojżesz, Budda, Jezus, Mohamed oraz Baha'u'llah. Prorocy stopniowo objawiali światu naturę Boga. Z chwilą śmierci, dusza człowieka kontynuuje swoją duchową podróż, być może poprzez stany znane jako niebo i piekło, aż do końcowego miejsca, połączenia z bogiem.
Buddyzm: Buddyzm również wierzy, że niebo, czy "nirwana" to ponowne połączenie ducha z bogiem. Osiągnięcie nirwany, transcendentalnego, błogiego stanu duchowego, wymaga podążania Ośmioraką Ścieżką. To obejmuje zrozumienie wszechświata, postępowanie i życie we właściwy sposób i z właściwymi intencjami. Opanowanie tych i pozostałych ośmiu ścieżek zawróci ducha czciciela do boga.
Religia chińska: Chińska religia nie jest zorganizowanym kościołem, ale połączeniem różnych religii i wierzeń, w tym taoizmu i buddyzmu. Z chwilą śmierci, czciciele są osądzani. Dobrzy wysłani są albo do buddyjskiego raju albo do miejsca zamieszkania Tao. Źli wysłani są do piekła na jakiś czas a potem doświadczają reinkarnacji.
Chrześcijaństwo: Chrześcijaństwo jest jedyną religią, która naucza, że człowiek nic nie może uczynić, aby zasłużyć czy wykupić sobie drogę do nieba. Człowiek, niewolnik grzesznej natury z którą się narodził musi całkowicie polegać na Bożej łasce w zastosowaniu ofiary Chrystusa do grzechów wierzącego. Ludzie są zbawieni przez wiarę w śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Z chwila śmierci, duch chrześcijanina idzie do nieba, podczas gdy duch niewierzącego idzie do tymczasowego miejsca przetrzymywania zwanego piekłem. Na sądzie ostatecznym, niewierzący są oddzieleni od Boga na wieczność w jeziorze ognia.
Konfucjonizm: Konfucjonizm skupia się na właściwym zachowaniu w życiu, a nie na przyszłości w niebie. Życie pozagrobowe jest niepoznawalne, więc należy dołożyć wszelkich starań, aby uczynić to życie najlepszym, jakie może być, szanować przodków i szanować starszych.
Ortodoksyjny Kościół Wschodni: Prawosławie jest pochodną judeo- chrześcijaństwa, które reinterpretuje kluczowe wersety Pisma Świętego w taki sposób, że uczynki stają się niezbędne do osiągnięcia nieba. Prawosławie naucza, że wiara w Jezusa jest niezbędna do zbawienia, ale tam, gdzie chrześcijaństwo uczy, że upodobnienie się do Chrystusa jest wynikiem wpływu Chrystusa na życie wierzącego, prawosławie naucza, że jest to część procesu zbawienia. Jeśli ten proces (tzw. teoza) nie zostanie przeprowadzony prawidłowo, wierny może utracić zbawienie. Po śmierci pobożni żyją w stanie pośrednim, w którym teoza może zostać ukończona. Ci, którzy wierzą, ale nie osiągnęli wystarczających postępów w teozie, są wysyłani do tymczasowego „strasznego stanu” i pójdą do piekła, chyba że żyjący pobożnie modlą się i dopełniają aktów miłosierdzia w ich imieniu. Po ostatecznym sądzie pobożni zostają posłani do nieba, a pozostali do piekła. Niebo i piekło to nie miejsca, ale reakcje na przebywanie w obecności Boga, bo nigdzie Go nie ma. Dla wyznawców Chrystusa obecność Boża jest rajem, ale dla niezbawionych przebywanie z Bogiem to wieczne męki.
Hinduizm: Hinduizm jest pod pewnymi względami podobny do buddyzmu. Zbawienie (lub moksza) zostaje osiągnięte, gdy wyznawca zostaje uwolniony od cyklu reinkarnacji, a jego duch osiąga jedność z bogiem. Człowiek staje się wolny poprzez pozbycie się złej karmy – efektu złych działań lub złych intencji. Można tego dokonać na trzy różne sposoby: poprzez bezinteresowne oddanie i służbę danemu bogu, poprzez zrozumienie natury wszechświata lub poprzez opanowanie działań potrzebnych do pełnego przebłagania bogów.
W hinduizmie, w którym istnieje ponad milion różnych bogów, istnieją różnice zdań co do natury zbawienia. Szkoła Adwaity naucza, że zbawienie następuje wtedy, gdy można odrzucić fałszywe ja i uczynić duszę nie do odróżnienia od duszy boga. Dualista upiera się, że dusza zawsze zachowuje swoją tożsamość, nawet gdy jest połączona z bogiem.
Islam: Islam powstał w reakcji do judeo-/ chrześcijańskiego Boga. Muzułmanie wierzą, że zbawienie przychodzi do tych, którzy są posłuszni Allachowi [w języku polskim poprawna jest także forma Allahowi, pisane przez "h"- przypis od tłum.] na tyle, że dobre uczynki przeważają nad złymi. Muzułmanie mają nadzieję, że powtórzenie tego, co zrobił i powiedział Mahomet, wystarczy, aby dostać się do nieba, ale odmawiają też dodatkowe modlitwy, poszczą, pielgrzymują i wykonują dobre uczynki w nadziei, że one przeważą szalę. Męczeństwo w służbie Allachowi jest jedynym dziełem, które gwarantuje wysłanie wyznawcy prosto do raju.
Dżinizm: Dżinizm pojawił się w Indiach mniej więcej w tym samym czasie co hinduizm i jest bardzo podobny. Trzeba mieć właściwą wiarę, mieć odpowiednią wiedzę i działać we właściwy sposób. Tylko wtedy dusza może zostać oczyszczona z karmy. Ale w dżinizmie nie ma twórcy. Nie ma wyższego boga, do którego można by dotrzeć lub otrzymać pomoc. Zbawieniem jest człowiek jako pan własnego przeznaczenia, wyzwolony i doskonały, wypełniony nieskończoną percepcją, wiedzą, błogością i mocą.
Świadkowie Jehowy: Nauczanie Strażnicy prowadzi nas do skategoryzowania Świadków Jehowy jako kultu chrześcijańskiego, które błędnie interpretuje Ks. Objawienia. Podobnie do Mormonów, Świadkowie Jehowy nauczają różnych poziomów nieba. Wybrańcy to 144 000, którzy otrzymają zbawienie przez krew Chrystusa i będą z Nim rządzić w raju. Są oblubienicą Chrystusa. Wszystkich innych ofiara Jezusa tylko uwolniła od przekleństwa pierworodnego grzechu Adama, a „wiara” jest jedynie okazją do zasłużenia na drogę do nieba. Muszą poznać historię Królestwa, przestrzegać praw Jehowy i być lojalnym wobec „rządu Bożego” — 144 000 przywódców, z których 9000 przebywa obecnie na ziemi. Muszą także rozpowszechniać wieści o Królestwie, w tym głosić od drzwi do drzwi. Po śmierci zmartwychwstaną w tysiącletnim królestwie, w którym muszą kontynuować pobożne życie. Dopiero potem otrzymują możliwość formalnego przyjęcia Chrystusa i życia wiecznego pod rządami 144 000.
Judaizm: Żydzi wierzą, że jako poszczególni ludzi i jako naród, mogą być zjednoczeni z Bogiem. Poprzez grzech (indywidualny czy zbiorowy) mogą utracić swoje zbawienie, ale mogą także je odzyskać poprzez pokutę, dobre uczynki i życie w oddaniu.
Mormonizm: Mormoni wierzą, że ich religia jest pochodną judeo- chrześcijaństwa, ale ich poleganie na dziełach ekstra- łaski temu zaprzecza. Mają również inne postrzeganie nieba. Aby osiągnąć drugie niebo w „ogólnym zbawieniu”, trzeba przyjąć Chrystusa (w tym lub następnym życiu) i zostać ochrzczonym lub zostać ochrzczonym przez pełnomocnika żyjącego krewnego. Aby osiągnąć najwyższe niebo, trzeba wierzyć w Boga i Jezusa, pokutować za grzechy, zostać ochrzczonym w kościele, być członkiem Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, otrzymać Ducha Świętego przez nałożenie rąk, być posłusznym „Słowu Mądrości” Mormona i wszystkim przykazaniom Bożym oraz dopełnić pewnych rytuałów świątynnych, w tym małżeństwa.To „indywidualne zbawienie” prowadzi do tego, że czciciel i jego współmałżonek stają się bogami i rodzą duchowe dzieci, które powracają na Ziemię jako dusze żywych.
Katolicyzm rzymski: Początkowo katolicy rzymscy wierzyli, że tylko członkowie Kościoła rzymskokatolickiego mogą być zbawieni. Przystąpienie do kościoła było długim procesem zajęć, rytuałów i chrztu. Ludzie, którzy byli już ochrzczeni, ale nie byli członkami Kościoła rzymskokatolickiego, mieli inne wymagania i mogli być już uznanymi za chrześcijan. Chrzest jest „normatywnie” wymagany do zbawienia, ale może to obejmować „chrzest krwi” (tj. męczeństwo) lub „chrzest pragnienia” (głębokie pragnienie przyjęcia chrztu). Z katechizmu: „Ci, którzy umierają za wiarę, ci, którzy są katechumenami i wszyscy, którzy nie znają Kościoła, ale działają pod natchnieniem łaski, szczerze szukają Boga i starają się wypełnić Jego wolę, są zbawieni, nawet jeśli nie zostali ochrzczeni.” Pomimo zmian na przestrzeni lat, chrzest (lub pragnienie chrztu) jest nadal wymagany do zbawienia.
Według katolicyzmu, z chwilą śmierci, dusze tych, którzy odrzucili Chrystusa są wysłane do piekła. Dusze tych, którzy przyjęli Chrystusa i dokonali znaczących czynów, aby być oczyszczonym od grzechu, idą do nieba. Ci, którzy umarli w wierze, ale nie ukończyli kroków do oczyszczenia są wysłani do czyśćca, gdzie doświadczą tymczasowej, bolesnej kary aż do momentu, gdy ich dusze zostaną oczyszczone. Oczyszczenie przez cierpienie może być pomniejszone przez cierpienie za życia oraz ofiary i modlitwy innych w intencji grzesznika. Po zakończeniu oczyszczenia dusza może iść do nieba.
Scjentologia: Scjentologia jest podobna do religii Wschodu pod tym względem, że zbawienie osiąga się dzięki wiedzy o sobie i wszechświecie. „Thetan” (odpowiednik duszy w scjentologii) podróżuje przez kilka różnych wcieleń, próbując wyrzucić bolesne i traumatyczne obrazy, które powodują, że człowiek zachowuje się strasznie i irracjonalnie. Kiedy scjentolog zostanie „oczyszczony” z tych szkodliwych obrazów i stanie się „operującym thetanem”, jest w stanie kontrolować myśl, życie, materię, energię, przestrzeń i czas.
Shinto: Życie pozagrobowe w Shinto było pierwotnie strasznym, podobnym do Hadesu królestwem. Sprawy życia pozagrobowego zostały teraz przeniesione do buddyzmu. To zbawienie zależy od pokuty i unikania nieczystości lub zanieczyszczenia duszy. Wtedy dusza może dołączyć do dusz swoich przodków.
Sikhizm: Sikhizm został stworzony w reakcji na konflikt między hinduizmem a islamem i nosi wiele wpływów hinduizmu – chociaż Sikhowie są monoteistami. „Zło” to po prostu ludzki egoizm. Zbawienie osiąga się prowadząc uczciwe życie i medytując o Bogu. Jeśli dobre uczynki są należycie wykonywane, czciciel zostaje zwolniony z cyklu reinkarnacji i staje się jednym z bogiem.
Taoizm: Podobnie jak kilka innych religii Wschodu (szinto, chińskie religie ludowe, sikhizm), taoizm przejął wiele zasad dotyczących życia pozagrobowego z buddyzmu. Początkowo taoiści nie przejmowali się życiem pozagrobowym, a zamiast tego koncentrowali się na tworzeniu utopijnego społeczeństwa. Zbawienie jest osiągnięte poprzez dostosowanie się do kosmosu i otrzymanie pomocy od nadprzyrodzonych nieśmiertelnych, którzy zamieszkiwali góry, wyspy i inne miejsca na Ziemi. Rezultatem była nieśmiertelność. Ostatecznie taoiści porzucili poszukiwanie nieśmiertelności i przyjęli buddyjskie nauki o życiu pozagrobowym.
Uniwersalizm- Unitarianie: Unitarianom wolno i zachęca się wierzyć we wszystko, co im się podoba odnośnie życia pozagrobowego i sposobów jak się tam dostać. Chociaż ogólnie wierzą, że ludzie powinni szukać oświecenia w tym życiu i nie martwić się zbytnio o życie pozagrobowe.
Wicca: Wiccanie wierzą w wiele różnych rzeczy na temat życia pozagrobowego, ale większość wydaje się zgadzać, że nie ma potrzeby zbawienia. Ludzie albo żyją w harmonii z boginią, troszcząc się o jej fizyczną manifestację – ziemię – albo nie, a ich zła karma jest im zwracana potrójnie. Niektórzy wierzą, że dusze są reinkarnowane, dopóki nie nauczą się wszystkich lekcji życia i nie staną się jednym z boginią. Niektórzy są tak oddani podążaniu swoją indywidualną ścieżką, że wierzą, że ludzie decydują o tym, co się stanie, gdy umrą; jeśli wyznawcy myślą, że zostaną reinkarnowani, zesłani do piekła lub połączeni z boginią, tak się stanie. Inni w ogóle odmawiają kontemplacji na temat życia pozagrobowego. Tak czy inaczej, nie wierzą w grzech ani w nic, od czego potrzebują zbawienia.
Zoroastrianizm: Zoroastrianizm może być pierwszą religią, która stwierdziła, że życie pozagrobowe zależy od czyichś działań w życiu. Nie ma reinkarnacji, tylko zwykły sąd cztery dni po śmierci. Jednak po upływie wystarczającej ilości czasu w piekle nawet skazani mogą pójść do nieba. Aby zostać uznanym za sprawiedliwego, można użyć wiedzy lub oddania, ale najskuteczniejszym sposobem jest działanie.
Chcesz poznać prawdę o pójściu do nieba? Zobacz nasz artykuł, "Trafić do nieba – jak mogę sobie zapewnić taką wieczność?
English
Jak dostać się do nieba- jakie są koncepcje w różnych religii?
