Pytanie
Co to jest wyznanie wiary?
Odpowiedź
Wyznanie czegoś dotyczy otwartego zadeklarowania tego. Gdy używamy pojęcia wyznanie wiary, zazwyczaj odnosimy się do publicznej deklaracji jakiejś osoby odnośnie jego czy jej zamiaru podążania za Jezusem Chrystusem jako Panem i Zbawicielem. Ponieważ słowa nie zawsze odzwierciedlają prawdziwą kondycję serca, wyznanie wiary nie zawsze jest gwarancją prawdziwego zbawienia.
Rzymian 10.9-10 pokazuje wartość wyznania wiary w Chrystusa: "Bo jeśli ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i uwierzysz w sercu swoim, że Bóg wzbudził go z martwych, zbawiony będziesz. Albowiem sercem wierzy się ku usprawiedliwieniu, a ustami wyznaje się ku zbawieniu." Wiara w sercu towarzyszy wyznaniu ustami. Ci, którzy są zbawieni będą mówić o swoim zbawieniu- nawet jeśli to wyznanie mogłoby prowadzić do śmierci, jak było w przypadku chrześcijan w Rzymie, do których pisał Paweł.
Nasz udział w zbawieniu jest minimalny, ponieważ zbawienie jest dziełem duchowym dokonywanym przez Ducha Świętego. Nasze słowa nas nie zbawiają. Zbawienie z łaski przez dar wiary (Efezjan 2.8-9), a nie przez słowa jakie wypowiadamy. Napomnienie Jezusa odnośnie hipokryzji Żydów opierało się na ich pustym wyznaniu: "Dobrze Izajasz prorokował o was, obłudnikach, jak napisano: Lud ten czci mnie wargami, ale serce ich daleko jest ode mnie. Daremnie mi jednak cześć oddają, głosząc nauki, które są nakazami ludzkimi" (Ew. Marka 7.6).
W dniach wczesnego kościoła i w wielu dzisiaj częściach świata, wyznanie Jezusa jako Pana może być bardzo kosztowne. Wyznanie wiary w Jezusa jako Mesjasza ściągało na żydowskich wierzących prześladowania, nawet śmierć (Dz. Apostolskie 8.1). To był jeden z powodów dla których Piotr zaparł się trzykrotnie tego, że zna Jezusa (Ew. Marka 14.66-72). Po tym jak Jezus powstał z martwych, wstąpił do nieba i posłał Ducha Świętego, aby zamieszkał w wierzących, wcześniej strachliwi uczniowie odważnie wyznawali Jezusa na ulicach i w synagogach (Dz. Apostolskie 1-2). Ich wyznawanie wiary skutkowało nowymi nawróceniami, ale również prześladowaniami (Dz. Apostolskie 2.1-41; 4.1-4). Odmówili tego, aby powstrzymać się od mówienia o Jezusie, pamiętając Jego słowa: "Kto bowiem wstydzi się mnie i moich słów, tego i Syn Człowieczy wstydzić się będzie, gdy przyjdzie w chwale swojej i Ojca, i aniołów świętych" (Ew. Łukasza 9.26). Zatem, jednym z celów naszego wyznania wiary jest zadeklarowanie tego, że nie wstydzimy się bycia nazwanym Jego naśladowcami.
Oczywiście słowa bez zmiany serca pozostają tylko słowami. Wyznanie jedynie wiary bez współpracującego serca pełnego wiary nie ma mocy, aby zbawić lub nas zmienić. W rzeczywistości, Jezus ostrzegał, że wielu, którzy myślą, że są zbawieni z powodu wyznania wiary, odkryją pewnego dnia, że nigdy tak naprawdę nie byli Jego: "Nie każdy, kto do mnie mówi: Panie, Panie, wejdzie do Królestwa Niebios; lecz tylko ten, kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebie. W owym dniu wielu mi powie: Panie, Panie, czyż nie prorokowaliśmy w imieniu twoim i w imieniu twoim nie wypędzaliśmy demonów, i w imieniu twoim nie czyniliśmy wielu cudów? A wtedy im powiem: Nigdy was nie znałem. Idźcie precz ode mnie wy, którzy czynicie bezprawie" (Ew. Mateusza 7.21-23). Zatem, zwyczajne wyznanie wiary w Jezusa, nawet jeśli wyznaniu towarzyszą dobre uczynki, nie gwarantuje zbawienia. Musi nastąpić odwrócenie się od grzechu (Ew. Marka 6.12). Musimy narodzić się na nowo (Ew. Jana 3.3). Musimy naśladować Jezusa jako Pana naszego życia, przez wiarę.
Wyznanie wiary jest miejscem, od którego zaczyna się całe życie uczniostwa (Ew. Łukasza 9.23). Istnieje wiele dróg, aby uczynić wyznanie wiary, tak jak jest wiele dróg, aby zaprzeć się Jezusa. Powiedział, "Każdy, kto mnie wyzna przed ludźmi, tego i Syn Człowieczy wyzna przed aniołami Bożymi" (Ew. Łukasza 12.8). Jednym z takich zewnętrznych wyznań jest chrzest, który jest pierwszym krokiem posłuszeństwa w naśladowaniu Jezusa jako Pana (Dz. Apostolskie 2.38). Ale chrzest także nie gwarantuje zbawienia. Tysiące zostało zanurzonych, pokropionych czy przetartych wodą, ale ten rytuał nie może nas zbawić. "Duch ożywia. Ciało nic nie pomaga. Słowa, które powiedziałem do was, są duchem i żywotem" (Ew. Jana 6.63). Chrzest może symbolizować nowe życie jakie mamy w Chrystusie, wewnętrzną zmianę lojalności jaką posiadamy. Bez tego nowego życia i zmiany serca, chrzest i inne wyznania wiary są po prostu religijnymi rytuałami, bezużytecznymi same w sobie.
Zbawienie pojawia się, gdy Duch Święty prowadzi nas do upamiętania i rozpoczyna swoje dzieło uświęcenia, czyniąc nas podobnych do Jezusa (Rzymian 8.29). Gdy Jezus wyjaśnił Nikodemowi to działanie w Ew. Jana 3, porównał poruszenie Ducha z wiatrem. Nie możemy zobaczyć wiatru, ale widzimy gdzie był, ze względu na to, że zmienia wszystko to, czego się dotknął. Trawa się porusza, liście szeleszczą, a skóra schładza, zatem nikt nie ma wątpliwości, że nadszedł wiatr. Tak jak z Duchem Świętym. Gdy dotyka wierzącego serca, zaczyna zmieniać wierzącego. Nie możemy go zobaczyć, ale możemy dostrzec gdzie był, ponieważ wartości się poruszyły, perspektywy zmieniły, a pragnienia zaczęły układać się zgodnie z Bożym Słowem. Wyznajemy Pana Jezusa we wszystkim co robimy i staramy się Go wywyższać (1 Koryntian 10.31). Sposób w jaki prowadzimy nasze życie jest znacznie pewniejszym wyznaniem wiary aniżeli same słowa. Słowa są ważne, a wierzący w Chrystusa nie wstydzi się identyfikować z Panem. Były momenty, gdy Jezus domagał się ustnego wyznania wiary (np. Ew. Mateusza 16.15), ale On również domagał się czegoś więcej aniżeli tylko słów: "Mówił więc Jezus do Żydów, którzy uwierzyli w Niego: Jeżeli wytrwacie w słowie moim, prawdziwie uczniami moimi będziecie" (Ew. Jana 8.31).
English
Co to jest wyznanie wiary?
