Pytanie
Dlaczego literatura apokaliptyczna jest tak dziwna?
Odpowiedź
Literatura apokaliptyczna jest specyficzną formą proroctwa, w dużej mierze obejmującą symbole i obrazy oraz przewidującą katastrofę i zniszczenie. Literatura apokaliptyczna często zawiera dziwne opisy i dziwaczne obrazy: straszna bestia o żelaznych zębach z Daniela 7, długowłosa szarańcza o ludzkich twarzach z Objawienia 9, czterotwarzowe stworzenia z Ezechiela 1.
Literatura apokaliptyczna obejmuje opisy końca świata i zazwyczaj przedstawia wielkie, katastroficzne wydarzenia. W Starym Testamencie księgi takie jak Ezechiela, Daniela i Zachariasza zawierają elementy literatury apokaliptycznej. To samo dotyczy niektórych fragmentów Nowego Testamentu, takich jak 2 Tesaloniczan 2, Marka 13 i Mateusza 24. Oczywiście cała Księga Objawienia jest apokaliptyczna; w rzeczywistości greckie słowo apokalipsa oznacza "objawienie".
Część dziwności literatury apokaliptycznej może wynikać z trudności w wyjaśnieniu wydarzeń, których obserwator po prostu nie rozumiał, a może wizje pisarza były naprawdę tak niezwykłe, jak je opisano. Innym powodem dziwności literatury apokaliptycznej jest sam jej temat. Z konieczności "koniec świata" będzie wiązał się z nietypowymi wydarzeniami. Jest to szczególnie prawdziwe w dziełach apokaliptycznych, w których dochodzi do ostatecznego rozliczenia lub wyważenia sprawiedliwości. Ponieważ boska moc ingeruje w naturę, aby doprowadzić do tego rozliczenia, rzeczy na ziemi staną się wyjątkowo anormalne.
Innym powodem dziwności literatury apokaliptycznej jest intensywne wykorzystywanie symboliki. Zarówno w biblijnej, jak i niebiblijnej literaturze apokaliptycznej, symbole są ważnym środkiem przekazu. Z tego powodu wiele wydarzeń opisywanych jest za pomocą metafor, a nie dosłownie. Na przykład w Księdze Objawienia Jan opisuje kobietę obleczoną w słońce, w bólach porodowych, ze smokiem czekającym na atak na jej dziecko (Objawienie 12:1-4). W innym miejscu Jan opisuje bestię z morza z siedmioma głowami i dziesięcioma rogami (Ap 13:1). Czytelnicy tego gatunku rozpoznają je jako symbole, a nie dosłowne stworzenia. Opisy innych światów służą jako wskazówki wskazujące na jakąś przyszłą osobę, rzecz lub wydarzenie.
Innym możliwym powodem dziwnego języka w literaturze apokaliptycznej jest trudność związana z wyjaśnieniem przyszłości. Gdyby, na przykład, Jan rzeczywiście widział takie rzeczy jak czołgi, samoloty, broń nuklearną czy telewizory, jak by je wyjaśnił? Jak nazwałby pocisk ziemia-powietrze, używając tylko własnego słownictwa? Czy w ogóle wiedziałby, czym one są i jak powiedzieć o nich innym? Bardziej niż prawdopodobne jest, że opisy Jana dotyczyłyby tego, jak te rzeczy mogłyby wyglądać dla kogoś z jego czasów, na przykład zwierząt, gwiazd lub zaklęć.
Jest bardziej niż prawdopodobne, że wszelkie wizje, jakie miał pisarz apokaliptyczny, były wizjami dosłownymi, wiernie zapisanymi, ale same wizje były przekazywane w sposób metaforyczny. Oznacza to, że Bóg postanowił pokazać pisarzom symbole, a nie dosłowne osoby lub rzeczy. Być może Jan naprawdę widział kobietę noszącą słońce i naprawdę widział smoka z wieloma głowami, ponieważ były to symbole, które Bóg chciał, aby opisał w Objawieniu.
Biblijna literatura apokaliptyczna jest ogólnie podobna do innych dzieł tego typu, ale z pewnymi istotnymi różnicami. Większość pism tego typu jest anonimowa i niejasna co do tego, do kogo się zwraca. Było to często spowodowane celem apokaliptycznego pisania: wysłaniem wywrotowego przesłania od fikcyjnego proroka z przeszłości. Jednak w przypadku Jana pisarz wyraźnie się identyfikuje (Objawienie 1:1-2), kieruje przesłanie do konkretnych osób (Objawienie 1:9-10) i pisze wiele wieków przed wypełnieniem się (Objawienie 22:8-10). Treść literatury apokaliptycznej jest z pewnością dziwna, ale nie dziwniejsza niż można by się spodziewać po tym gatunku i tematyce.
English
Dlaczego literatura apokaliptyczna jest tak dziwna?
