Pytanie
Czego możemy się nauczyć od plemienia Naftalego?
Odpowiedź
Plemiona Izraela zostały nazwane na cześć dzieci Jakuba. Naftali, będący szóstym synem Jakuba, jest jednym z dwunastu plemion Izraela. W czasach Mojżesza Naftali był podzielony na cztery klany: Jachseelitów, Gunitów, Jeserytów i Szilemitów, nazwanych na cześć synów Naftalego (4 Ks. Mojżeszowa 26.48-49). Naftali został urodzony przez służącą Racheli, Bilhę. Był jej drugim i ostatnim dzieckiem z Jakubem. Kiedy urodził się Naftali, Rachela powiedziała: "Stoczyłam wielką walkę z moją siostrą i zwyciężyłam" (1 Księga Mojżeszowa 30.8). Neftali oznacza "moja walka".
Naftali był jednym z sześciu plemion wybranych do stania na górze Ebal i wypowiadania klątw (5 Ks. Mojżeszowa 27.13). Za pomocą tych klątw ludzie obiecywali Bogu, że powstrzymają się od pewnych zachowań. Na przykład, jedna z klątw głosi: "Przeklęty człowiek, który przesuwa kamień graniczny bliźniego swego" (5 Ks. Mojżeszowa 27.17). Inna mówi: "Przeklęty człowiek, który nie oddaje sprawiedliwości cudzoziemcowi, bezdzietnemu lub wdowie" (5 Ks. Mojżeszowa 27.19). Jeszcze inne: "Przeklęty człowiek, który potajemnie zabija swego bliźniego" (5 Księga Mojżeszowa 27.24). W sumie Neftali pomógł udzielić dwunastu takich napomnień (5 Ks. Mojżeszowa 27.15-26).
Kiedy Jakub błogosławił swoich dwunastu synów, powiedział: "Naftali - smukła łania, rodzi ładne sarnięta" (1 Ks. Mojżeszowa 49.21). Przedstawiony obraz przedstawia kogoś, kto pojawia się z wielką prędkością i przekazuje dobre wieści. Później Mojżesz pobłogosławił to plemię: "Naftali jest syty łaski I pełen błogosławieństwa Pana, zachodem i południem niech zawładnie" (5 Ks. Mojżeszowa 33.23; tłum. Biblia Warszawska). Z Ks. Jozuego 19.32-39 dowiadujemy się, że ziemia Naftalego znajdowała się w północnym Izraelu, granicząc z terytorium Aszera, a Jezioro Kinneret (lub Galilejskie) dotykało południowej części jego terytorium.
Pomimo wszystkich swoich błogosławieństw, plemię Neftalego nie było posłuszne Bożemu nakazowi wypędzenia wszystkich Kananejczyków mieszkających na ich terytorium. Dlatego też "Naftali nie wypędził mieszkańców Bet- Szemesz i mieszkańców Bet- Anat, mieszkał więc wśród Kananejczyków mieszkających w tej ziemi, lecz mieszkańcy Bet- Szemesz i Bet- Anat odrabiali dla nich pańszczyznę" (Ks. Sędziów 1.33; tłum. Biblia Warszawska).
Z Ks. Sędziów 4.6-9 dowiadujemy się, że Barak był z rodu Neftaliego. Został wybrany przez Boga, aby poprowadzić 10 000 żołnierzy ze swojego plemienia przeciwko ich kananejskim ciemiężcom. Jednak gdy nadszedł czas działania, Barak zareagował strachem i tchórzostwem, zgadzając się walczyć z armią króla Jabina tylko wtedy, gdy sędzia Debora będzie mu towarzyszyć. Debora zgodziła się, ale przepowiedziała, że zaszczyt zwycięstwa przypadnie kobiecie, a nie Barakowi. Proroctwo to wypełniło się w Ks. Sędziów 4.17-22.
"Pieśń Debory i Baraka" (Ks. Sędziów rozdz. 5) opowiada o tym, że plemię Neftalego ryzykowało życie "na wyżynach pola" (werset 18) i w ten sposób zostało uhonorowane zwycięstwem nad Kananejczykami.
Później Naftali odpowiedział na wezwanie Gedeona do odparcia Midianitów, Amalekitów i innych ze Wschodu z ich obozowiska w dolinie Jizreel (Ks. Sędziów 6.35; tłum. Ewangeliczny Instytut Biblijny). Wraz z plemionami Aszera i Manassesa, Neftali podążył za Gedeonem do bitwy i ścigał Midianitów do Serery i Abel Mechola (Ks. Sędziów 7.22).
Gdy nadszedł czas objęcia tronu przez Dawida, plemię Neftalego dostarczyło "1000 oficerów wraz z 37 000 mężczyzn niosących tarcze i włócznie", wraz z karawaną żywności, aby mu pomóc (1 Ks. Kronik 12.34, 40). Kiedy król Salomon budował świątynię, zatrudnił Chirama, człowieka, którego matka była Naftalitką, do pracy w brązie (1 Ks. Królewska 7.13-47; tłum. Ewangeliczny Instytut Biblijny).
W czasach Chrystusa ziemia Naftalego była częścią Galilei i była postrzegana przez Żydów w Judei jako miejsce hańby, pełne niewiernych pogan (zob. Ew. Jana 1.46; 7.52). Jednak Izajasz prorokował, że Naftali zostanie uhonorowany: "w przeszłości sprowadził Pan hańbę na ziemię Zebulona i na ziemię Naftalego, tak w przyszłości okryje chwałą drogę morską, Zajordanie i okręg pogan" (Ks. Izajasza 8.23; tłum. Biblia Warszawska). Ten zaszczyt nadszedł wraz z przyjściem Jezusa Chrystusa. Wszyscy uczniowie Jezusa, z wyjątkiem Judasza, który Go zdradził, pochodzili z Galilei, a znaczna część posługi Jezusa miała miejsce właśnie tam. Tak więc "tym, którzy mieszkają w krainie cienia śmierci, zaświtało światło" (Ks. Izajasza 9.2).
Plemię Naftalego miało swoje wzloty i upadki. Jego historia obejmuje niepełne posłuszeństwo i odcienie tchórzostwa, ale także odwagę pod wodzą Gedeona i bogobojne wsparcie króla Dawida. Prawdopodobnie największą lekcją, jaką możemy wyciągnąć z historii rodu Naftalego, jest to, że Bóg wywyższa pokornych. Naftali (jako część Galilei) był pogardzany, a Nazaret był najniższym z najniższych. Jednak Nazaret był rodzinnym miastem Jezusa, a Galilea była dokładnie tym miejscem, które Jezus wybrał, aby rozpocząć swoją służbę. Ze względu na nas stał się "wzgardzony i odrzucony przez ludzi" (Ks. Izajasza 53.3). Król królów miał najbardziej bezpretensjonalny początek. On jest naprawdę "pokornego serca" (Ew. Mateusza 11.29).
English
Czego możemy się nauczyć od plemienia Naftalego?
