Pytanie
Jakie są powody rozłamu kościoła? Jak może dojść do uleczenia po rozłamie kościoła?
Odpowiedź
Podziały, które prowadzą do rozłamów kościoła są smutnym i zbyt powszechnym zjawiskiem pojawiającym się w ciele Chrystusa. Efekty rozłamu kościoła, bez względu na powód, mogą być niszczące. Rozłamy kościoła niosą nieszczęście i przerażenie dojrzałych wierzących, rozczarowuje nowych wierzących, sieje spustoszenie w życiu pastorów i ich rodzin oraz sprowadza hańbę na imię Chrystusa.
Kościoły są jak szpitale pełne rannych i chorych ludzi, ale w kościele choroba jest grzechem, a rany to te, które zadajemy sobie samym i sobie nawzajem z powodu grzechu. Jednym z grzechów, który sprawia wiele problemów jest brak przebaczenia. Żaden chrześcijanin nie jest doskonały, ani żaden pastor czy starszy czy diakon nie jest doskonały. Gdy ci wszyscy niedoskonali ludzie spotkają się, różnice zdań, złe uczucia i nieporozumienia są nieuniknione. Jeśli nasze oczekiwania wobec innych są zawyżone, rozczarowanie jest nieuniknione i może doprowadzić do dalszych zranień uczuć i urazy. Naszą odpowiedzią wobec siebie wzajemnie powinno być przebaczenie sobie nawzajem w uprzejmości i współczuciu (Efezjan 4.32; Kolosan 3.13) i w miłości Chrystusa, która zasłania wiele grzechów, po którym następuje zwiększone zaangażowanie w służenie sobie nawzajem (1 Piotra 4.8-11). Gdy jesteśmy zaangażowani w przebaczenie, kochanie i służenie sobie wzajemnie, dostrzeżemy wzajemne różnice w innym świetle. Ale jeśli reagujemy na różnice w opiniach, szczególnie w tych związanych z nieistotnymi kwestiami, opowiadając się za stronami tego konfliktu i plotkując, rozłam będzie się rozprzestrzeniał, i jeszcze więcej szkody przyniesie członkom kościoła, a nasze przesłanie dla świata będzie zagrożone.
Rozłam kościoła może się zdarzyć, gdy ktoś dąży do manipulowania ludźmi i/ lub wydarzeniami dla własnych celów. Może to być duma z przestrzegania zasad, a ci, którzy ich nie przestrzegają, są źle traktowani. Może się zdarzyć, że jedna z interpretacji nieistotnych i niejasnych doktryn jest podkreślana i używana jako miara tego, kto jest włączony, a kto jest wykluczony. Albo może być tak, że ktoś chce odebrać przywództwo pastorowi lub starszym i zgromadzić wokół siebie grupę ludzi, aby osiągnąć ten cel. Niestety, częstą przyczyną podziałów w kościele jest także różnica zdań na temat muzyki i stylu nabożeństwa. Wymówek do powstania konfliktu może być sporo, ale wszystkie wywodzą się z tej samej przyczyny – dumy i egoizmu. Jakuba 4.1-3 (tłum. Biblia Poznańska) mówi, "Skąd [pochodzą] spory i skąd walki wśród was? Czyż nie z waszych namiętności podnoszących bunt w was samych? Pożądacie - a nie osiągacie, zabijajcie i zabiegacie gorliwie - a nie możecie zdobyć; prowadzicie spory i walki. Nie osiągacie - bo nie prosicie; [a jeśli] prosicie - nie otrzymujecie, bo źle się modlicie, myśląc [tylko] o zaspokojeniu swoich pragnień."
Również należy rozważyć to, że nie wszyscy którzy siedzą w kościele tydzień w tydzień są prawdziwymi chrześcijanami. Nie wszyscy, którzy powołują się na imię Chrystusa należą do Niego, prawda którą jasno On wyraził w Ew. Mateusza 7.16-23. Możemy określić zarówno prawdziwe jak i fałszywe owoce jakie wydają. Prawdziwi chrześcijanie przejawiają owoc Ducha Świętego, który w nich mieszka (Galacjan 5.22-23), podczas gdy kąkol wśród pszenicy sieje niesnaski i niezgodę. Musimy mieć się na baczności przed tymi, których nieprzyjaciel umieszcza wśród nas, aby ćwiczyć się zarówno w mądrości jak i rozeznaniu, stosując w razie potrzeby dyscyplinę kościelną (Ew. Mateusza 18.15-20) i mówiąc prawdę wszystkim z miłością (Ew. Mateusza 10.16; Efezjan 4.15).
Ostatecznie, każdy kościół lokalny jest stworzony z indywidualnych członków, i to jak żyją ci członkowie wpływa na to jak funkcjonuje kościół. Paweł upomina kościół w Rzymie, aby zachowywał się przyzwoicie, "Postępujmy przystojnie jak za dnia, nie w biesiadach i pijaństwach, nie w rozpustach i rozwiązłości, nie w swarach i zazdrości" (Rzymian 13.13). Członkowie kościoła są pod codziennym wpływem niemoralnych zachowań obecnych w kulturze, i jedna godzina w tygodniu w kościele jest całkowicie nieadekwatna aby przeciwdziałać wpływom kultury. Przemiana serca jest dokonywana poprzez dzieło Ducha Świętego w naszym życiu. Obowiązkiem każdego wierzącego jest pilne podążanie za Chrystusem i wykonywanie pracy duchowego wzrostu poprzez robienie takich rzeczy jak regularne czytanie i studiowanie Biblii, spędzanie czasu z Bogiem na modlitwie i społeczność z innymi wierzącymi poza zwykłym siedzeniem razem na niedzielnym, porannym nabożeństwie (Filipian 2.12–13). Uczestnictwo w kościele jest istotne, ale prowadzenie życia chrześcijańskiego jest znacznie ważniejsze aniżeli jedynie chodzenie co tydzień do kościoła. Światowym standardem jest promocja siebie samego i uwielbienie samego siebie, przypisywanie wartości innym ludziom tylko wtedy, gdy są gotowi ubóstwiać nas tak, jak my sami siebie ubóstwiamy. Taka postawa zawsze prowadzi do "niezgody i zazdrości", nieuchronnych efektów uwielbienia boga- siebie. Lekarstwo znajduje się w Tytusa 2.11-13 (tłum. Biblia Tysiąclecia): "Ukazała się bowiem łaska Boga, która niesie zbawienie wszystkim ludziom i poucza nas, abyśmy wyrzekłszy się bezbożności i żądz światowych, rozumnie i sprawiedliwie, i pobożnie żyli na tym świecie, oczekując błogosławionej nadziei i objawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa." Boża łaska, przelana na tych, którzy należą do Niego poprzez wiarę w Chrystusa, uzdalnia nas do wyrzeknięcia się światowych rządz, odrzucenia niemoralności i życia w bogobojnym uniżeniu względem siebie wzajemnie: "I nie czyńcie nic z kłótliwości ani przez wzgląd na próżną chwałę, lecz w pokorze uważajcie jedni drugich za wyższych od siebie" (Filipian 2.3).
Rozłamy kościoła są uleczane poprzez pokutę i pokorę. Jeśli jest niezgodność, najlepszym dla obu stron byłoby pokutowanie ze wszystkiego co zostało powiedziane lub uczynione w niemiłujący sposób w trakcie tego nieporozumienia. Pokuta dotyczy zabiegania o przebaczenie strony urażonej zachowaniem innej osoby. W pokorze, każdy powinien przyjąć przeprosimy drugiej strony, zobowiązując się iść naprzód w więzach chrześcijańskiej miłości.
Istnieje jeden, szczególny powód, gdzie opuszczenie grupy byłoby stosowne. Jeśli przywództwo kościoła porzuca biblijne podstawy w kluczowych kwestiach takich jak boskość Jezusa Chrystusa, narodzenie z dziewicy, Boga jako Stworzyciela, natchnienie i autorytet Pisma Świętego czy inne, fundamentalne doktryny, to wówczas stosowne jest opuszczenie (a być może nawet obowiązkowe) takiej grupy.
Przyczyn podziałów w kościele jest wiele, ale ostatecznie głównym powodem podziału kościoła jest to, że ktoś odwrócił swą uwagę od Jezusa Chrystusa i zaczął wykorzystywać organizację kościelną do własnych celów. Kościół jest bardziej organizmem, aniżeli organizacją. Apostoł Paweł używa analogii ciała, aby opisać kościół. W 1 Koryntian w rozdziale 12 oraz w 12 rozdziale Rzymian, nazywa kościół ciałem Chrystusa. Mamy być ciałem, który wykonuje wolę Głowy, Jezusa Chrystusa. Jeśli każdy w ciele jest skupiony na wykonywaniu woli Bożej i uwielbianiu Jezusa Chrystusa w miłości i pokorze, to mogą pojawić się nieporozumienia, ale będą one przepracowane w miłujący i stosowny sposób.
English
Jakie są powody rozłamu kościoła? Jak może dojść do uleczenia po rozłamie kościoła?
