Pytanie
Czy można stracić Ducha Świętego?
Odpowiedź
Duch Święty jest trzecią Osobą w trójjedynym Bogu. Duch Święty zamieszkuje wierzących w momencie zbawienia. Z 1 Listu do Koryntian 3:16 i 6:19-20 wiemy, że ciała chrześcijan są świątynią Ducha Świętego. Nowy Testament naucza, że zamieszkiwanie Ducha Świętego jest trwałe. Nie możemy utracić Ducha Świętego.
Stary Testament opisuje sytuacje, w których Duch Święty opuścił kogoś, na przykład króla Saula (1 Samuela 16:14) lub Samsona (Sędziów 16:20). Jednak w tamtych czasach Duch Święty działał inaczej niż od czasu, gdy Jezus powstał z martwych. W Starym Testamencie nigdy nie mówi się, że Duch Święty "zamieszkiwał" kogokolwiek; raczej "przychodził" na ludzi na pewien czas, aby osiągnąć określone cele (Sędziów 3:10; 1 Kronik 12:18). Duch Święty inspirował proroków do głoszenia prawdy ludziom (Ezechiela 11:1-2). Pouczał przywódców Izraela (1 Samuela 16:13). Natchnął do napisania Pisma Świętego (2 Piotra 1:21). Nie zamieszkał jednak w tych ludziach tak, jak czyni to teraz z wierzącymi w Chrystusa.
Przed zakończeniem dzieła Chrystusa i wniebowstąpieniem Duch Święty przychodził i odchodził, ale nie działa już w ten sposób. Dziś nie przychodzi i nie odchodzi w życiu wierzących. Tuż przed aresztowaniem Jezus obiecał swoim uczniom, że pośle Ducha Świętego, który "z wami mieszka i w was będzie" (J 14:17). Amplified Bible podkreśla trwałość obecności Ducha Świętego: "On mieszka z wami [stale] i będzie w was".
Dzieje Apostolskie 2 opisują przejście od ekonomii Starego Testamentu do Nowego w odniesieniu do Ducha Świętego. Uczniowie zgromadzili się na modlitwie, czekając na obietnicę Ojca, w posłuszeństwie Jezusowi (Jana 14:26; Dzieje Apostolskie 1:4, 8). Gdy się modlili, Duch Święty zstąpił na nich wszystkich i napełnił ich (wersety 3-4). Obietnica Jezusa została spełniona, a wylanie Ducha Świętego przyszło na wszystkich, którzy zaufali Chrystusowi. Wylanie to zaowocowało odwagą w obliczu opozycji, miłością do całej ludzkości oraz nadprzyrodzonymi darami i zdolnościami do dalszego głoszenia ewangelii (1 Koryntian 12:4; Hebrajczyków 2:4).
Zbawienie jest niemożliwe bez Ducha Świętego (1 Koryntian 12:13). Jezus wyjaśnił to Nikodemowi w Ewangelii Jana 3:1-21. Nikodem, przywódca religii żydowskiej, chciał wiedzieć, jakich praw mógłby przestrzegać lub jakie dodatkowe działania mógłby podjąć, aby zagwarantować sobie życie wieczne. Jezus odpowiedział, że Nikodem nie mógł nic zrobić i że zbawienie jest dziełem Ducha Świętego. Bez działania Ducha Świętego w skruszonym sercu nikt nie może narodzić się na nowo, bez względu na to, ile "modlitw grzesznika" odmawia lub jakie chrześcijańskie uczynki wykonuje. To Duch Święty odradza i odnawia serce (Tytusa 3:5).
Kwestią związaną z utratą Ducha Świętego jest wieczne bezpieczeństwo. Wśród chrześcijan toczy się debata na temat tego, czy ktoś może utracić swoje zbawienie. Utrata zbawienia oznaczałaby utratę Ducha Świętego, który je zapewnia. W rzeczywistości Pismo Święte mówi, że Duch Święty "pieczętuje" nasze zbawienie, dopóki nie doświadczymy jego dopełnienia w obecności Boga (Efezjan 1:13; 4:30). Opuszczenie przez Ducha Świętego serca, które obiecał zapieczętować, uczyniłoby Go niewiernym. Jednym z zadań Ducha Świętego, po wprowadzeniu się do wierzącego serca, jest przekształcenie tej osoby na obraz Chrystusa (2 Koryntian 5:17; Rzymian 8:29), a my mamy obietnicę, że "Ten, który rozpoczął w was dobre dzieło, doprowadzi je do końca" (Filipian 1:6). Nie wierzymy, że Duch Święty cofnie swoje dzieło odrodzenia, zrezygnuje ze swojego przekształcającego dzieła lub zmieni definicję życia wiecznego na "życie tymczasowe".
Ponieważ to nie my "znaleźliśmy" Ducha Świętego, wątpliwe jest, abyśmy mogli Go "stracić". Niektórzy kwestionują słowo stracić i twierdzą, że chociaż chrześcijanin nie może stracić Ducha Świętego, może utracić dary i zbawienie, które On przynosi, poprzez umyślne wyrzeczenie się Go. Jednakże List do Efezjan 1:13 mówi: "W nim i wy, którzy usłyszeliście słowo prawdy, ewangelię zbawienia waszego, i uwierzyliście w niego, zostaliście zapieczętowani obiecanym Duchem Świętym". Czy wierzący może naprawdę złamać pieczęć nałożoną na niego przez Boga? Duch Święty jest znakiem prawdziwego wierzącego; dlatego utrata Go oznaczałaby utratę jakiejkolwiek nadziei na zbawienie w przyszłości.
List do Efezjan 4:30 ostrzega nas przed "zasmucaniem Ducha Świętego". Z kolei 1 Tesaloniczan 5:19 mówi, że możemy "gasić Ducha". Fragmenty te nie sugerują, że Duch Święty nas opuścił, a jedynie, że jest On zasmucony z powodu naszych grzesznych czynów. Zasmucanie i gaszenie Ducha utrudnia naszą społeczność z Nim, ale nie unieważnia naszego zbawienia, podobnie jak zbuntowane dziecko może stracić społeczność z rodzicem, ale nie zostaje wyrzucone z rodziny.
To, co powoduje zamieszanie w tej kwestii, to fakt, że nie możemy wiedzieć, czy ktoś naprawdę narodził się z Ducha, czy też jest "płytką glebą", jak opisał to Jezus w Ewangelii Łukasza 8:1-15. Niektórzy ludzie wydają się podekscytowani podążaniem za Jezusem i mogą wykazywać coś, co wydaje się być nadprzyrodzonymi darami, ale nigdy nie narodzili się naprawdę na nowo. Jezus zwraca się do tych ludzi z surowym ostrzeżeniem w Ewangelii Mateusza 7:21-23. Wiele osób twierdzi, że ma Ducha Świętego, ale ostatecznie udowadnia, że są oszustami, gdy ich życie odwraca się od podążania za Nim (zob. Rz 8:14). Tacy ludzie nie utracili Ducha Świętego; On nigdy do nich nie należał (1 Jana 2:19).
English
Czy można stracić Ducha Świętego?
