Pytanie
Kim są święci patroni?
Odpowiedź
W myśli katolickiej, święty to zmarła osoba, która po osiągnięciu uświęcenia i znacznego stopnia świętości została oficjalnie ogłoszona orędownikiem, do którego żyjący mogą się modlić. Święty patron to święty, który zapewnia ochronę i wstawiennictwo danej osobie, gildii lub miejscu. Na przykład patronem Madagaskaru jest św. Wincenty a Paulo, a patronem cukierników jest św. Honorat z Amiens.
Katolickie nauczanie o świętości koliduje z biblijną definicją świętego. Według Biblii świętym jest każdy, kto uwierzył w Chrystusa i dzięki temu stał się sprawiedliwy. Chociaż chrześcijanie powinni prowadzić "święte" życie, nawet święci mogą czasami tego nie robić. Paweł odnosi się do wierzących w Koryncie jako "świętych" w 1 Koryntian 1.2. Czytając 1 List do Koryntian, można zauważyć, że ludzie nie zachowywali się zbyt "święcie" i Paweł musiał ich skarcić. Nie żyli zgodnie ze swoją pozycją świętych w Chrystusie, ale mimo to byli świętymi. W Biblii nie ma czegoś takiego jak "święty patron", do którego można by się modlić.
W teologii rzymskokatolickiej nikt nie może być absolutnie pewny swojej wiecznej przyszłości, ponieważ nawet najlepszy człowiek może popełnić grzech śmiertelny i umrzeć poza łaską. Mówienie o pewności zbawienia jest uważane za grzech zuchwalstwa. Istnieją jednak ludzie, którzy prowadzili tak przykładne życie, że Kościół jest pewien ich ostatecznego zbawienia i "kanonizuje" ich - oficjalnie uznaje ich za świętych. Zgodnie z doktryną katolicką, ci święci nie tylko mają wystarczającą sprawiedliwość dla siebie, ale mają nadmiar sprawiedliwości, którą można wykorzystać do uzupełnienia niektórych braków swoich bliźnich.
W praktyce rzymskokatolickiej można modlić się lub prosić o pomoc świętego. Ponieważ osoba prosząca może nie być wystarczająco sprawiedliwa, aby uzyskać bezpośrednią pomoc od Boga Ojca lub Chrystusa, może modlić się do świętego, który następnie zaniesie prośbę do Ojca lub Syna. To dlatego modlitwa do Maryi jest postrzegana jako skuteczna - kto ma większy wpływ na syna niż jego matka? Chodzi o to, że jeśli Maryja podejmie twoją sprawę i zaniesie twoją prośbę do swojego Syna, możesz być pewien pozytywnej odpowiedzi. Oficjalne nauczanie katolickie mówi, że katolicy nie modlą się do świętych, ale proszą świętych, aby modlili się z nimi; w praktyce jednak przeciętny rzymski katolik modli się bezpośrednio do świętych.
Maryja jest zdecydowanie najważniejszym świętym, ale istnieje wielu innych świętych, którzy mają wyspecjalizowane obszary zainteresowań lub wiedzy, i są oni znani jako "święci patroni". Patroni danej osoby są zwykle określani przez świętego, po którym dana osoba nosi imię lub dzień jej narodzin. (Każdy dzień w roku jest poświęcony świętemu: 14 lutego to Dzień Świętego Walentego, 17 marca to Dzień Świętego Patryka itd.) Jeśli dana osoba nosi imię świętego lub urodziła się w dniu konkretnego świętego, zakłada się, że święty będzie szczególnie zainteresowany potrzebami tej osoby.
Patroni są również określani na podstawie zainteresowań, hobby, aktywności i zawodów. Niektórzy święci patroni są oczywistym wyborem. Na przykład święty Piotr jest patronem rybaków, święty Łukasz jest patronem lekarzy, a święty Józef jest patronem cieśli. Święty Juda jest patronem szpitali i przegranych spraw. Święty Krzysztof jest patronem podróżnych, dlatego też małe figurki świętego Krzysztofa są często umieszczane na deskach rozdzielczych samochodów. Święta Teresa z Kalkuty (znana również jako Matka Teresa) jest patronką misjonarzy. Święty Franciszek z Asyżu jest patronem zwierząt, a jego figura jest często umieszczana w ogrodach i na łonie natury.
Święci patroni są postrzegani jako osoby zapewniające ochronę i odpowiadające na modlitwy. Święta Anna jest patronką żeglarzy, a żeglarze oczywiście potrzebują ochrony przed burzami. Kiedy Marcin Luter (został nazwany Marcinem, ponieważ urodził się w dniu św. Marcina) prawie zginął podczas burzy, zawołał ze strachu: "Pomóż mi, św. Anno, a zostanę mnichem!". Przeżył i zgodnie z obietnicą został mnichem.
Niestety, idea świętych patronów ma swoje korzenie w pogaństwie. Czczenie świętych, którzy nadzorują określone regiony geograficzne lub proszenie o ochronę osób wykonujących określone zawody brzmi niezwykle podobnie do koncepcji bóstw patronackich w Cesarstwie Rzymskim. W starożytnych religiach każde bóstwo miało określony obszar działania. Każda gildia handlowa i zawód miały swojego patrona. Jeśli miałeś problem lub prośbę w konkretnym obszarze, lub jeśli dotyczyło to twojego utrzymania, twoje modlitwy i ofiary były kierowane do tego bóstwa. Łukasz zapisał, że Paweł i jego towarzysze zostali zabrani na pokład statku "mającym za herb Kastora i Polluksa" (Dz. Apostolskie 28.11; tłum. Biblia Gdańska) - ci dwaj bogowie byli bóstwami patronującymi właścicielom statku. Koncepcja lokalnych "bóstw patronackich" sięga jednak dalej niż Rzym: "Baal z Peor" z 4 Ks.
Mojżeszowej 25.3 jest przykładem boga patrona czczonego przez Moabitów.
Nowy Testament odrzuca ideę świętych patronów, wyraźnie nauczając, że wszyscy wierzący są świętymi i że nie mamy własnej sprawiedliwości. Naszą jedyną sprawiedliwością jest przypisana sprawiedliwość Chrystusa. "Jesteśmy uświęceni przez ofiarowanie ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze [...] Albowiem jedną ofiarą uczynił na zawsze doskonałymi tych, którzy są uświęceni" (Hebrajczyków 10.10, 14; zob. także 2 Koryntian 5.21). Żaden wierzący (który jest święty z definicji) nie potrzebuje innego świętego, aby zwrócić na siebie uwagę Boga; może po prostu zwrócić się bezpośrednio do Boga. "Mając więc wielkiego arcykapłana, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trzymajmy się mocno wyznania. Nie mamy bowiem arcykapłana, który by nie mógł współczuć ze słabościami naszymi, lecz doświadczonego we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu. Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej porze" (Hebrajczyków 4.14-16; tłum. Biblia Warszawska).
English
Kim są święci patroni?
