Pytanie
Kiedy należy upomnieć innego wierzącego?
Odpowiedź
Zganić kogoś oznacza ostro go skrytykować. Greckie słowo najczęściej tłumaczone jako "upominać" w Nowym Testamencie to elegchó. W swoim najpełniejszym znaczeniu elegchó oznacza "upomnieć i skazać poprzez ujawnienie (czasami publicznie) zła". Są chwile, kiedy każdy z nas potrzebuje upomnienia i są chwile, kiedy wierzący musi upomnieć innego wierzącego.
Zwykle myślimy o skarceniu w negatywnym sensie, ale Księga Przysłów 27:5-6 mówi: "Lepsza jawna nagana niż skrywana miłość. (6) Rany zadane przez kogoś, kto kocha, są oznaką wierności, pocałunki człowieka, który nienawidzi, są tylko pozorami". Paweł instruuje Tytusa, jako pasterza kościoła, aby "mówił, napominał i upominał z całą mocą" (Tytusa 2:15), sugerując, że wszystkie trzy czynności są równie ważne. Wiemy, że zawsze powinniśmy zachęcać się nawzajem i mówić prawdę (1 Tesaloniczan 5:11; Efezjan 4:25), ale skąd mamy wiedzieć, kiedy upomnieć innego wierzącego?
Biblijna nagana zaczyna się w sercu. Zanim skonfrontujemy się z kimkolwiek w jakiejkolwiek sprawie, powinniśmy najpierw zbadać nasze własne motywy. Pierwszy List do Koryntian 16:14 mówi: "Wszystko niech się dzieje w miłości". Dotyczy to również upominania. Istnieje właściwy i niewłaściwy sposób upominania kogoś. Niewłaściwe upominanie wynika z pychy, złości, złośliwości, zazdrości lub innej samolubnej postawy. Celem niebiblijnej nagany jest zranienie, zawstydzenie lub w inny sposób obrażenie chrześcijańskiego brata lub siostry. Często wiąże się to z hipokryzją. Większość biblijnych ostrzeżeń przed osądzaniem innych odnosi się do tych, którzy potępiają innych za rzeczy, które sami robią (Mt 7:3-5). Paweł napisał: "Dyscyplinuję moje ciało i czynię je swoim niewolnikiem, abym głosząc innym, sam nie został zdyskwalifikowany" (1 Koryntian 9:27).
Jezus dał jasne instrukcje dotyczące postępowania w sytuacjach, w których brat lub siostra są uwikłani w grzech: "Jeśli twój brat zgrzeszy przeciw tobie, idź i uświadom mu to w osobistej rozmowie. Jeśli cię posłucha, pozyskałeś swojego brata." (Mt 18:15). W tym wersecie zawarte jest rozeznanie. Nie powinniśmy pilnować siebie nawzajem, ponieważ wszyscy grzeszymy na wiele sposobów każdego dnia (1 Jana 1:8; Jakuba 3:2). Wszyscy grzeszymy myślą, słowem, postawą lub motywacją. Ale kiedy inny wierzący wybiera grzech, który szkodzi jemu samemu, komuś innemu lub ciału Chrystusa, powinniśmy interweniować. Czasami upomnienie jest konieczne, ponieważ musimy troszczyć się o siebie nawzajem. List Jakuba 5:20 mówi: "Ktokolwiek odwróci grzesznika od błędu jego drogi, wybawi go od śmierci i zakryje mnóstwo grzechów". Konfrontacja może być trudna, ale nie jest miłością pozwalanie udającemu chrześcijaninowi na trwanie w grzechu, który sprowadzi Boże konsekwencje na niego, jego rodzinę lub kościół.
Mateusza 18 wyjaśnia, co należy zrobić w ramach dyscypliny kościelnej, jeśli skonfrontowany wierzący odmawia wysłuchania pełnego miłości upomnienia. Jezus mówi: "Lecz jeśli nie usłuchają, weźcie ze sobą jednego lub dwóch, aby "każda sprawa została stwierdzona świadectwem dwóch lub trzech świadków". Jeśli nadal nie będą chcieli słuchać, powiedz o tym kościołowi; a jeśli odmówią słuchania nawet kościoła, potraktuj ich tak, jak potraktowałbyś poganina lub poborcę podatkowego" (wersety 16-17). Dla naszych przesiąkniętych tolerancją umysłów może to brzmieć szorstko, ale to mówi Jezus. Czystość Jego kościoła ma dla Niego ogromne znaczenie. Ludzie, którzy chcą powoływać się na Jego imię, jednocześnie kalając Jego reputację, muszą zostać skarceni, a nie przeoczeni czy usprawiedliwieni.
Gdyby kościół jako całość poważniej traktował słowa Jezusa, nasz głos byłby bardziej szanowany na świecie. Kiedy zaniedbujemy zajmowanie się ciężkimi grzechami w kościele, wydaje się, że traktujemy grzech lekko. Sceptycy nie mogą uszanować naszego twierdzenia, że szanujemy Biblię jako Słowo Boże, podczas gdy ignorujemy tych spośród nas, którzy jawnie jej nie przestrzegają.
Czasami wierzący wahają się upominać tych, którzy tego potrzebują, z powodu nadużyć w przeszłości. Niektóre kościoły lub pastorzy byli zbyt chętni do upominania innych lub wykorzystywali Pismo Święte do poniżania i ostracyzmu tych, którzy się z nimi nie zgadzali. Takie osądzające zachowanie doprowadziło niektórych przywódców kościelnych do całkowitej rezygnacji ze stosowania standardów Mateusza 18.
Prosta lista kontrolna może pomóc poszczególnym osobom wiedzieć, kiedy może być konieczne upomnienie grzeszącego chrześcijanina. Nigdy nie powinniśmy ganić pochopnie bez solidnego rozeznania sytuacji. Powinniśmy uważnie i z modlitwą ocenić każdą sytuację i zadać sobie następujące pytania:
1. Czy moje życie jest wolne od podobnego grzechu? (Rzymian 2:1)
2. Czy mam z tą osobą relację, która pozwala mi przemawiać do jej życia? (Galacjan 6:2)
3. Czy moim motywem jest raczej odnowienie niż potępienie? (Galacjan 6:1)
4. Czy byłbym gotów, aby ktoś upomniał mnie w ten sam sposób? (Mateusza 7:12)
5. Czy rozumiem Pismo Święte wystarczająco dobrze, aby wiedzieć, jak i dlaczego ta osoba je narusza? (2 Tymoteusza 2:15)
6. Czy jestem gotów udać się do pastora lub starszych w imieniu tej osoby, jeśli odmówi ona wysłuchania mnie?
7. Czy jestem gotów modlić się o uzdrowienie i przywrócenie do zdrowia tej osoby przed i po konfrontacji z nią? (Mateusza 26:41)
8. Czy to wykroczenie jest naprawdę grzechem, czy po prostu aktem niedojrzałości lub preferencji? (Efezjan 4:2)
9. Czy działam w miłości? (1 Koryntian 13:1)
List do Galacjan 6:1 mówi nam: " Bracia, jeśli człowiek zostanie przyłapany na jakimś upadku, wy, którzy jesteście duchowi, poprawiajcie takiego w duchu łagodności. Uważajcie przy tym na siebie, abyście wy nie ulegli pokusie". Kiedy jesteśmy wezwani do konfrontacji lub upomnienia współwyznawcy, musimy zawsze czynić to w postawie pokory, wiedząc, że my również jesteśmy skłonni do grzechu. Możemy podążać za złotymi słowami Jezusa w tej i każdej innej sytuacji: "We wszystkim więc czyńcie innym to, co byście chcieli, żeby wam czyniono" (Mt 7:12).
English
Kiedy należy upomnieć innego wierzącego?
