Pytanie
Jaki jest znaczenie uwielbienia w chrześcijaństwie?
Odpowiedź
Znaczenie greckiego słowa, użytego w Nowym Testamencie, a przetłumaczone jako „uwielbienie” (proskuneo) oznacza „upadać przed” lub „ukłonić się przed.” Uwielbienie jest postawą ducha. A skoro jest to coś wewnętrznego i indywidualnego, to chrześcijanie uwielbiają przez cały czas, siedem dni w tygodniu. Gdy chrześcijanie uczestniczą we wspólnych spotkaniach, to nadal powinniśmy skupiać się na indywidualnym uwielbianiu Pana. Nawet będąc częścią wspólnoty, która uwielbia Boga, każda osoba znajdująca się w danym miejscu powinna być świadoma, że oddaje Bogu chwałę w sposób indywidualny.
Istota uwielbienia w chrześcijaństwie wypływa z naszego wnętrza na zewnątrz i charakteryzuje się dwoma zasadniczymi cechami charakterystycznymi. Musimy uwielbiać „w duchu i w prawdzie” (Ew. Jana 4.23-24). Uwielbianie w duchu nie ma nic wspólnego z naszą fizycznością. Dotyczy to naszej wewnętrznej istoty i wymaga kilku rzeczy. Po pierwsze, musimy narodzić się na nowo. Bez przebywania Ducha Świętego w nas, nie możemy oddawać Bogu chwały, ponieważ go nie poznaliśmy. „Tak samo kim jest Bóg, nikt nie poznał, tylko Duch Boży” (1 Koryntian 2.11b). Duch Święty, które w nas przebywa jest tym, który pobudza nas do uwielbienia, ponieważ jest On kwintesencją uwielbienia Boga.
Po drugie, uwielbianie w duchu wymaga skupienia naszych myśli na Bogu i odnowieniu nas przez Prawdę. Paweł poucza nas, abyśmy „składali ciała swoje jako ofiarę żywą, święta, miłą Bogu, bo taka winna być duchowa służba wasza. A nie upodabniajcie się do tego świata, ale się przemieńcie przez odnowienie umysłu swego, abyście umieli rozróżnić, co jest wolą Bożą, co jest dobre, miłe i doskonałe” (Rzymian 12.1-2). Tylko wtedy, gdy nasze myśli odsuniemy od rzeczy światowych, a skupimy je na Bogu, możemy prawdziwie uwielbiać w duchu. Różne sprawy mogą zaprzątać nasze myśli, gdy próbujemy wielbić i wywyższać Boga, odsuwając nas tak naprawdę od szczerego uwielbienia.
Po trzecie, możemy uwielbiać w duchu gdy mamy czyste, otwarte i skruszone serce. Gdy serce króla Dawida przepełnione było poczuciem winy za grzech popełniony z Batszebą (2 Księga Samuela 11), spostrzegł, że nie potrafi szczerze uwielbiać Boga. Czuł, że Bóg jest daleko od niego, gdy błagalnie wołał przez cały dzień, czując że ręka Boga ciążyła nad nim (Psalm 32.3-4). Lecz gdy wyznał swój grzech, jego relacja z Bogiem została odnowiona i znowu zaczął prawdziwie wielbić Boga. Zrozumiał, że „ofiarą Bogu miłą jest duch skruszony” (Psalm 51.19). Uwielbienie i chwała dla Boga nie mogą popłynąć z serc, które przepełnione są niewyznanym grzechem.
Drugą cechą charakterystyczną uwielbienia jest czynienie tego „w prawdzie.” Każde uwielbienie jest odpowiedzią na prawdę, a co może lepiej wskazywać na prawdę aniżeli Słowo Boże? Jezus powiedział do Ojca, „Słowo Twoje jest prawdą” (Ew. Jana 17.17b). Psalm 119 mówi, „Zakon twój jest prawdą” (werset 142b) oraz „Prawda jest treścią słowa twego” (werset 160a). Aby prawdziwie wielbić Boga, musimy zrozumieć, kim On jest i co dla nas uczynił, a jedynym miejscem, gdzie w pełni nam to objawił spisane jest w Biblii. Uwielbienie jest oddawaniem Bogu chwały z głębi naszego serca; Bogu, którego poznaliśmy dzięki jego Słowu. Jeśli nie znamy prawdy Biblii, nie znamy Boga i nie potrafimy prawdziwie go wielbić.
Skoro nasze zewnętrzne działania mają drugorzędne znaczenie w naszym chrześcijańskim uwielbieniu, to nie ma też żadnych zasad dotyczących tego, czy powinniśmy stać, siedzieć, upadać, być w ciszy czy śpiewać pieśni uwielbienia na głos, gdy znajdujemy się pośród innych wierzących. Te rzeczy powinny być rozsądzone zgodnie z preferencjami danej wspólnoty. Najważniejsza rzecz dotyczy tego, że uwielbiamy Boga w duchu (naszymi czystymi sercami) i w prawdzie (naszymi myślami).
English
Jaki jest znaczenie uwielbienia w chrześcijaństwie?
