Pytanie
Co Biblia mówi o walce?
Odpowiedź
Biblia wspomina o walce w kilku kontekstach, w tym o walce żołnierza przeciwko wrogiej armii (Ks. Jozuego 8.1-11; 1 Ks. Samuela 14.52; 17.19), walce, która ma miejsce między ludźmi z powodu kłótni lub innego konfliktu (2 Koryntian 7.5), walka duszy chrześcijanina z duchowymi siłami zła (Efezjan 6.12; Judy 1.3), walka między aniołami i demonami (Ks. Objawienia 12.7) oraz walka osoby próbującej przezwyciężyć własne grzeszne skłonności (2 Tymoteusza 4.7; 1 Tymoteusza 6.12). W zależności od sytuacji, walka może być szlachetna i dobra lub grzeszna, ale sama w sobie nie jest zła. O tym, czy walka jest sprawiedliwa, czy zła, decyduje jej cel. Nawet Bóg walczy w imieniu swojego ludu, który Mu ufa (2 Ks. Mojżeszowa 14.14; 5 Ks. Mojżeszowa 1.30; Ks. Nehemiasza 4.20). Bóg jest nazwany "wojownikiem" w Ks. Izajasza 42.13 (tłum. Biblia Warszawska).
Walka w Biblii może być fizyczna lub duchowa. Tak czy inaczej, konflikt ma na celu ustanowienie dominacji nad opozycją. Tą opozycją może być ludzka armia, szatan lub grzech. Walka wiąże się z intensywnym wysiłkiem; jest to walka, która wymaga maksymalnego wysiłku, fizycznego, emocjonalnego, umysłowego lub duchowego. Kiedy Juda mówi nam, abyśmy "gorliwie walczyli o wiarę" (Judy 1.3), używa formy greckiego słowa agónizomai. Eugene Peterson parafrazuje Judy 1.3- "walczcie wszystkimi dostępnymi środkami".
O niektóre rzeczy, takie jak ewangelia, warto walczyć. Jest jednak o wiele więcej rzeczy, o które nie warto walczyć. Chrześcijanie nie powinni walczyć ze sobą nawzajem, ale dążyć do pokoju w ciele Chrystusa (Hebrajczyków 12.14; 1 Piotra 1.11). Nie mamy walczyć z rządem, ale poddać się jego prawom (Rzymian 13.2), wiedząc, że naszym prawdziwym namiestnikiem jest Chrystus (Ks. Izajasza 9.7) i należymy do Jego królestwa. W rozmowie z Piłatem Jezus powiedział, że gdyby Jego królestwo było z tego świata, Jego słudzy chwyciliby za broń i walczyli w Jego imieniu, ale Jego królestwo nie jest z tego świata (Ew. Jana 18.36). Piotr musiał nauczyć się tej lekcji na własnej skórze (Ew. Mateusza 26.52).
Zbyt często kłótnie są oznaką grzechu w naszym życiu. Jakub dociera do sedna problemu: "Skądże spory i skąd walki między wami? Czy nie pochodzą one z namiętności waszych, które toczą bój w członkach waszych? Pożądacie, a nie macie; zabijacie i zazdrościcie, a nie możecie osiągnąć; walczycie i spory prowadzicie. Nie macie, bo nie prosicie. Prosicie, a nie otrzymujecie, dlatego że źle prosicie, zamyślając to zużyć na zaspokojenie swoich namiętności" (Jakuba 4.1-3; tłum. Biblia Warszawska). Większość kłótni jest zakorzeniona w egoizmie i pożądaniu. Święci Boży nie powinni zniżać się do kłótni, sprzeczek czy sporów o rzeczy tego świata.
Chrześcijanie są powołani do fizycznej walki, gdy jest to konieczne. Nie ma nic złego w walce w obronie niewinnych lub w obronie domu, rodziny czy kraju. Na przykład, chrześcijański żołnierz musi walczyć, aby być posłusznym swoim dowódcom wojskowym. Żołnierze są wspominani w Ewangeliach, a Jezus nigdy nie traktuje ich jako grzesznych lub źle wykonujących swoje obowiązki, ani nie nakazuje im odejścia ze służby. Jan Chrzciciel mówi im, by byli sprawiedliwi i honorowi (Ew. Łukasza 3.14). W Biblii kilku żołnierzy jest również opisanych jako pobożni i wierni ludzie (Dz. Apostolskie 10.7; Ew. Mateusza 8.5-13). Wszyscy chrześcijanie są powołani do walki duchowej. Bóg zapewnia zbroję (Efezjan 6.10-17). Duchowa wojna toczy się przeciwko grzechowi, błędnym doktrynom i praktykom, które deprawują kościół, a także przeciwko starej naturze grzechu w nas. Życie wierzącego jest porównywane do życia walczącego człowieka (2 Tymoteusza 2.1-4; Filemona 1.2). Jeśli opozycja jest zła, a sprawa dobra, to według Biblii nie ma nic złego w walce.
English
Co Biblia mówi o walce?
