Pytanie
Co Biblia mówi o żałobie?
Odpowiedź
Żałoba to stan głębokiego smutku. Opłakujemy głęboką stratę, taką jak śmierć ukochanej osoby lub poważny wypadek. Żałujemy również z powodu naszych własnych grzechów lub błędów. Bolejemy nad czystością serca, którą kiedyś się cieszyliśmy lub nad przyszłością, którą zniszczyły nasze wybory. Żałoba jest częścią bycia człowiekiem. Jest wyrazem naszego serca, gdy coś, co cenimy, zostało nam odebrane. Może być również sposobem na wyrażenie naszej zgody na Boże prawo moralne, które naruszyliśmy. Żałoba, choć bolesna, może pomóc nam zjednoczyć nasze serca z sercem Boga: "Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni" (Ew. Mateusza 5.4).
Żałoba jest znanym tematem w całej Biblii. Kiedy Izrael został najechany przez wroga, Ks. Joela 1.8 porównuje żałobę narodu do żałoby zaręczonej kobiety po śmierci narzeczonego. Ezdrasz opłakiwał grzechy swojego ludu (Ks. Ezdrasza 10.6). Nehemiasz opłakiwał wiadomość, że jego ukochana Jerozolima legła w gruzach (Ks. Nehemiasza 1.4). Wyznaczano dni lub tygodnie na opłakiwanie króla lub innej ważnej osoby, takiej jak: Jakub (1 Ks. Mojżeszowa 50.1-6), Samuel (1 Ks. Samuela 25.1) lub Mojżesz (5 Ks. Mojżeszowa 34.8).
Powszechne sposoby okazywania żałoby w czasach biblijnych obejmowały płacz (Psalm 6.6) i głośny krzyk (1 Ks. Mojżeszowa 50.10; Ks. Rut 1.9). Ponadto bicie się w pierś (Ew. Łukasza 18.13), pochylanie głowy (Treny 2.10) i post (2 Ks. Samuela 3.35) były często częścią procesu żałoby. Czasami żałobnicy posypywali się popiołem, kurzem lub brudem (2 Ks. Samuela 1.2; Ks. Jozuego 7.6) i rozdzierali swoje ubrania (1 Ks. Mojżeszowa 37.29; 2 Ks. Kronik 34.27). Żałoba była czasem, w którym zdejmowano biżuterię i inne ozdoby (2 Ks. Mojżeszowa 33.4), chodzono boso (2 Ks. Samuela 15.30) i ewentualnie noszono szorstką szatę z koziego włosia zwaną workiem pokutnym (1 Ks. Mojżeszowa 37.34; Ks. Jonasza 3.6, 8).
Bóg ograniczył żydowskie sposoby wyrażania żałoby, aby uchronić ich przed naśladowaniem pogaństwa innych narodów. Prawo zakazywało Izraelitom nacinania ciała, tatuowania się, golenia głowy lub brody (3 Ks. Mojżeszowa 19.28; 5 Ks. Mojżeszowa 14.1).
Zdarzały się również sytuacje, w których Pan nakazywał swojemu ludowi, aby w ogóle nie nosił żałoby, ponieważ Jego działania miały wyższy cel, za którym mieli podążać bez oglądania się za siebie (Ks. Jeremiasza 16.5; 22.10; Ks. Ezechiela 24.15-17). Aaron i jego synowie, Itamar i Eleazar, nie mieli okazywać żadnych oznak żałoby po śmierci Nadaba i Abihu, pod groźbą śmierci (3 Ks. Mojżeszowa 10.6). Boży sąd nad Nadabem i Abihu był sprawiedliwy, a Aaron, Ithamar i Eleazar nie mogli swoim postępowaniem sugerować, że uważają inaczej.
Smutek z powodu grzechu jest słuszny (Psalm 51.17). Grzesznicy i ludzie o podwójnym umyśle mają szukać oczyszczenia i "Biadajcie i smućcie się, i płaczcie; śmiech wasz niech się w żałość obróci, a radość w przygnębienie" (Jakuba 4.8-9; tłum. Biblia Warszawska). Żal, jako część pokuty, jest naturalny i zdrowy. Nie powinniśmy jednak żyć w ciągłym smutku. Ks. Kazn. Salomona 3.4 przypomina nam, że jest czas na żałobę i czas na taniec. Skrucha zamienia naszą żałobę w radość, ponieważ Bóg zmywa nasz grzech i przywraca nas do społeczności z Nim (Psalm 30.11; 103.12; Ew. Łukasza 15.10; Ew. Jana 16.20).
Kiedy umiera ukochana osoba z kręgu chrześcijan, opłakujemy ją, ale nie opłakujemy jej tak, jak robi to świat [osoby nieodrodzone duchowo- wyjaśnienie od tłum.], z tego prostego powodu, że mamy wieczną nadzieję, której świat nie ma. 1 Tesaloniczan 4.13-18 przypomina nam, że śmierć nie jest końcem dla tych, którzy są w Chrystusie i że nasza żałoba jest tymczasowa. Żałoba nie jest przyjemna, ale jest częścią życia. Ci, którzy znają Jezusa, oczekują dnia, w którym "Bóg otrze z ich oczu wszelką łzę" (Ks. Objawienia 7.17; por. 21.4; Ks. Izajasza 35.10).
English
Co Biblia mówi o żałobie?
