Pytanie
Co to znaczy zaprzeć się samego siebie? Czym jest samozaparcie?
Odpowiedź
Jezus nauczał, że aby być Jego uczniem - Jego naśladowcą - wymagana jest duchowa dyscyplina samozaparcia: "Wtedy Jezus powiedział swoim uczniom: 'Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje'" (Mateusza 16:24). Zaparcie się samego siebie jest istotną częścią chrześcijańskiego życia. Jezus wezwał tych, którzy chcą być Jego naśladowcami, aby odrzucili naturalną ludzką skłonność do egoizmu. Sam Pan był przykładem samozaparcia (Jana 13:1-17).
Słownik tematów biblijnych definiuje samozaparcie jako "gotowość do odmawiania sobie dóbr lub statusu, aby wzrastać w świętości i oddaniu Bogu". Słowa, których Jezus użył w oryginalnym języku w odniesieniu do "zaparcia się samego siebie", były mocnymi określeniami podobnymi w znaczeniu do sformułowania Pawła w Liście do Filipian 3:7-8: "Lecz wszystko, co zyskałem, poczytałem sobie za stratę ze względu na Chrystusa. Wszystko bowiem uznaję za stratę ze względu na przewyższającą wszystko wartość poznania Chrystusa Jezusa, Pana mojego. Ze względu na Niego poniosłem stratę wszystkich rzeczy i uznałem je za śmieci, aby zyskać Chrystusa". Celem samozaparcia - uznania za "stratę" wszystkich ziemskich korzyści - jest upodobnienie się do Jezusa w świętości i posłuszeństwie Bogu.
Zaparcie się siebie obejmuje przezwyciężenie uporczywych cielesnych żądań ciała, znanego również jako cielesne ja lub naturalny człowiek, i podporządkowanie ich Słowu Bożemu, tak aby nie poddawać się grzechowi: "A ci, którzy należą do Chrystusa Jezusa, ukrzyżowali ciało z jego namiętnościami i pożądaniami" (Galacjan 5:24).
Zaparcie się samego siebie dla chrześcijanina oznacza wyrzeczenie się siebie jako centrum egzystencji (co jest sprzeczne z naturalną skłonnością ludzkiej woli) i uznanie Jezusa Chrystusa za swoje nowe i prawdziwe centrum. Oznacza to uznanie, że stare ja jest martwe, a nowe życie jest teraz ukryte z Chrystusem w Bogu (Kolosan 3:3-5).
Od momentu naszych nowych narodzin w Jezusie Chrystusie, samozaparcie staje się codziennym ćwiczeniem przez resztę życia na ziemi (1 Piotra 4:1-2). Wraz z zamieszkującym nas Duchem Świętym, zostajemy wrzuceni w konflikt pomiędzy boskim Duchem Bożym a cielesnym "ja". Paweł opisuje tę nieustanną walkę w Liście do Rzymian 7:14-25. Tylko dzięki łasce Bożej i mocy Ducha Świętego możemy nauczyć się zapierać samego siebie: "Objawiła się bowiem łaska Boża, zbawienna dla wszystkich ludzi. (12) Poucza nas ona, abyśmy wyrzekli się bezbożności oraz świeckich żądz i żyli w obecnym wieku rozsądnie, sprawiedliwie i pobożnie. (13) Wzywa nas również do czekania na spełnienie się cudownej nadziei i objawienie się chwały naszego wielkiego Boga i Zbawcy, Jezusa Chrystusa. " (Tt 2:11-13).
Poprzez codzienne samozaparcie i krzyżowanie ciała, nasze życie w Chrystusie rośnie, wzmacnia się i rozwija coraz bardziej. Chrystus staje się teraz naszym życiem. Te słynne słowa Dietricha Bonhoeffera pomagają nam zrozumieć znaczenie samozaparcia: "Kiedy Chrystus powołuje człowieka, każe mu przyjść i umrzeć" (The Cost of Discipleship, SCM Press, 2015, s. 44). Naśladowca Jezusa musi być przygotowany na śmierć, skoro śmierć jest tym, dokąd prowadzi ścieżka uczniostwa: "Z Chrystusem zostałem ukrzyżowany i już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Życie, które teraz prowadzę w ciele, prowadzę przez wiarę w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie" (Ga 2:20; zob. też Rz 6:1-11).
Post jest jedną z dyscyplin samozaparcia, którą praktykował sam Jezus (Mt 4:1-2). Dawanie biednym i potrzebującym jest formą samozaparcia, do której zachęcał Jezus (Mt 5:42; Łk 11:41). Czuwanie w modlitwie to kolejny sposób na zaparcie się samego siebie w służbie Bogu, jak pokazał Jezus (Mt 14:23; 26:41). Podobnie, skromne życie zamiast nadmiernego luksusu jest obszarem, w którym wierzący mogą wykazać się samozaparciem (Mateusza 8:20; 10:10; 1 Tymoteusza 2:9).
Być może najważniejszym sposobem, w jaki praktykujemy samozaparcie, jest to, jak kochamy i szanujemy naszych braci i siostry w Chrystusie. Samozaparcie jest podstawą chrześcijańskiej społeczności i służby w kościele: " Niech każdy dba nie tylko o to, co jego, lecz i o to, co cudze. (5) Bądźcie względem siebie tacy jak Chrystus Jezus. (6) On, choć istniał w tej postaci, co Bóg, nie dbał wyłącznie o to, aby być Mu równym. (7) Przeciwnie, wyrzekł się siebie, przyjął rolę sługi i był jak inni ludzie. A gdy już stał się człowiekiem, (8) uniżył się tak dalece, że był posłuszny nawet w obliczu śmierci, i to śmierci na krzyżu." (Filipian 2:4-8; zob. także Mateusza 5:38-48; Marka 10:42-45).
Zaparcie się samego siebie oznacza poszukiwanie dobra innych przed troską o samego siebie (1 Kor 10:24). Kiedy Rut podążała za Naomi, praktykowała samozaparcie dla dobra swojej teściowej (Rut 2:11). Gdy Estera narażała swoje życie, by ocalić swój lud, wykazała się samozaparciem (Estery 4:16). Pismo Święte uczy nas, byśmy zapierali się samych siebie dla dobra tych, którzy są słabi w wierze (Rz 14:21; 15:1-3; 1 Kor 8:13; 9:23). Kiedy jesteś gotów poświęcić swój czas, energię, prawa, pozycję, reputację, przywileje, wygody, a nawet życie dla Chrystusa, jesteś przykładem tego, co oznacza zaparcie się samego siebie: "Kto znajdzie swoje życie, straci je, a kto straci swoje życie z mego powodu, znajdzie je" (Ew. Mateusza 10:39; zob. także Ew. Jana 12:24-26; 2 List do Koryntian 6:4-5).
English
Co to znaczy zaprzeć się samego siebie? Czym jest samozaparcie?
