Pytanie
Kiedy chrześcijanie powinni zgodzić się ze sobą nie zgadzać?
Odpowiedź
Biblia zawiera jasne wskazówki dotyczące tego, kiedy chrześcijanie powinni zgodzić się na brak zgody, a kiedy muszą zakończyć społeczność. Bóg wzywa wierzących w Chrystusa do unikania sporów, gdy tylko jest to możliwe w kościele, rodzinie i codziennych relacjach (Rzymian 12:18; Hebrajczyków 12:14).
Koncepcja "zgody na brak zgody" obejmuje zrozumienie, że żadna ze stron nie zmieni zdania drugiej strony, więc temat zostaje porzucony. Według Concise Oxford English Dictionary, "agree to differ" oznacza "polubowne zaprzestanie kłótni, ponieważ porozumienie nigdy nie zostanie osiągnięte" (Soanes, C., and Stevenson, A., eds, Oxford University Press, 2004). Kiedy dwoje ludzi mówi: "Zgódźmy się nie zgadzać", zwykle jest w tym wzajemna tolerancja i pragnienie pokoju. Pismo Święte pochwala wprowadzanie pokoju: "Siewcy pokoju, którzy sieją w pokoju, zbierają żniwo sprawiedliwości" (Jk 3:18; zob. także Mt 5:9; Prz 12:20; Rz 14:19).
W większości przypadków chrześcijanie są zachęcani do utrzymywania jedności i unikania szkodliwych skutków podziałów. Apostoł Paweł napisał do podzielonego kościoła w Koryncie: "Apeluję do was, drodzy bracia i siostry, z upoważnienia naszego Pana Jezusa Chrystusa, abyście żyli w zgodzie ze sobą. Niech nie będzie podziałów w zborze. Bądźcie raczej jednego zdania, zjednoczeni w myślach i celach" (1 Koryntian 1:10; zob. także Filipian 2:2-3; 4:2; 2 Tymoteusza 2:14; 2:23; Przypowieści Salomona 17:14; 20:3; 1 Piotra 3:8). Jedność nie oznacza całkowitej jednolitości. Nie musimy zgadzać się we wszystkim, ale powinniśmy starać się żyć w harmonii i pokoju z innymi wierzącymi. Nasza jedność łączy nas jako wspólnotę wierzących, wzmacniając nasze wzajemne relacje i wzmacniając nasze indywidualne kroczenie drogą wiary.
Czasami, gdy wierzący zgadzają się ze sobą nie zgadzać, społeczność może być kontynuowana; innym razem konieczny jest polubowny podział. W Dziejach Apostolskich 15:36-40 nieporozumienie między Pawłem i Barnabą spowodowało tymczasową separację, ale później pogodzili się (zob. 1 Koryntian 9:6; 2 Tymoteusza 4:11).
Choć sytuacja może być nieprzyjemna, czasami nie da się uniknąć nieporozumień między członkami rodziny. Niemniej jednak, powinniśmy dołożyć wszelkich starań, aby zaakceptować różnice zdań innych, przestać się kłócić i okazywać sobie przebaczenie i miłość (Rzymian 14:1; 15:5; 2 Koryntian 13:11; Kolosan 3:13-15).
Grzech jest główną przyczyną nieporozumień w kościele (Prz 6:12-14; 17:19; Ga 5:19-20; Jk 3:16). Nasza pycha często prowadzi nas do prowokowania siebie nawzajem (List do Galacjan 5:26). Gdy ktoś nie zgadza się z naszą opinią, mamy trzy wyjścia: 1) możemy uparcie próbować przeforsować swoje stanowisko, 2) możemy wysłuchać i rozważyć stanowisko drugiej osoby lub 3) możemy zgodzić się nie zgadzać.
Dopuszczalne, a nawet preferowane jest, aby chrześcijanie zgadzali się nie zgadzać i kontynuować pokojową społeczność w odniesieniu do tematów i doktryn o stosunkowo niewielkim znaczeniu. Na przykład to, jak często przyjmujemy komunię lub nasze konkretne poglądy na temat czasów ostatecznych, nie są warte kłótni. Jeszcze mniej ważne są kwestie takie jak kolor dywanu czy przekąski serwowane w kościele dla dzieci - ale nawet te rzeczy mogą powodować podziały, jeśli nie będziemy ostrożni. Jak powiedziano: "Najważniejsze jest to, aby najważniejsze było najważniejsze" (Covey, S., Merrill, A. R. i Merrill, R., First Things First, Simon and Schuster, 1995, s. 75). Jeśli możemy zgodzić się co do "najważniejszych rzeczy" - podstawowych doktryn chrześcijaństwa - to możemy zgodzić się nie zgadzać się co do reszty.
Paweł ostrzega chrześcijan, aby nie angażowali się w małostkowe kłótnie, zwłaszcza dotyczące spraw duchowych: "Przypominaj wszystkim ... i nakazuj im w obecności Boga, aby przestali się kłócić o słowa. Takie kłótnie są bezużyteczne i mogą zrujnować tych, którzy ich słuchają. . . . Powtarzam, nie angażuj się w głupie, ignoranckie kłótnie, które tylko wszczynają bójki" (2 Tymoteusza 2:14, 23). Paweł mówi pastorowi Tytusowi, aby "głupich dociekań, rodowodów, sporów i kłótni o Prawo unikaj. Są one bezużyteczne, do niczego nie prowadzą." (Tytusa 3:9). Nadchodzi jednak czas, by się rozdzielić: "Z kimś, kto wywołuje rozłamy, po pierwszym i drugim ostrzeżeniu przestań mieć cokolwiek do czynienia. (11) Wiedz, że tego rodzaju ludzie są zepsuci i grzeszni — i sami na siebie ściągają wyrok. " (Tytusa 3:10-11).
W przypadkach jawnego, umyślnego grzechu lub niemoralności w kościele, wierzący nie są powołani do tego, by się nie zgadzać. Zamiast tego, aby chronić ciało Chrystusa i przywrócić grzesznika do właściwej relacji z Bogiem, Pismo Święte uczy wierzących, aby podejmowali kroki naprawcze, jak opisano w Ewangelii Mateusza 18:15-20. Kiedy dyscyplina kościelna jest konieczna, czasami może skutkować potrzebą zakończenia społeczności. Paweł odniósł się do jednej z takich sytuacji w Koryncie, gdy członek kościoła płci męskiej żył w grzechu ze swoją macochą (zob. 1 Koryntian 5:1-13). Niektórzy członkowie zboru wręcz chwalili się tą sytuacją, a samozadowolenie z grzechu rozprzestrzeniało się w całym kościele. Paweł nakazał wierzącym pokutę i podjęcie działań naprawczych poprzez formalne usunięcie mężczyzny ze społeczności kościelnej.
Herezja w kościele jest dodatkową sytuacją, w której wierzący powinni zerwać społeczność. Z heretykami nie można się " zgadzać nie zgadzać". Ci, którzy propagują fałszywe nauki lub zaprzeczają wierze, powinni zostać usunięci z kościoła. Jeśli nie jest to możliwe, ci, którzy opowiadają się za prawdą, powinni opóścić taką wspólnotę (Rz 16:17-18; Tt 3:10; 2 J 1:9-10).
English
Kiedy chrześcijanie powinni zgodzić się ze sobą nie zgadzać?
