Pytanie
Co Biblia mówi o karmieniu głodnych?
Odpowiedź
Biblia mówi, że mamy troszczyć się o ubogich, co obejmuje karmienie głodnych. Bóg jest przedstawiony jako ten, który karmi głodnych. "A łaknących nasycił dobrami" - śpiewa Maria (Ew. Łukasza 1.53). "Wymierza sprawiedliwość skrzywdzonym, Daje chleb głodnym"- śpiewa psalmista (Psalm 146.7; tłum. Biblia Warszawska). Jeśli mamy być pobożnymi ludźmi, musimy również starać się nakarmić głodnych.
Bóg powiedział narodowi izraelskiemu, że karmienie głodnych jest ważną częścią prawdziwej religii: "gdy głodnemu podasz swój chleb i zaspokoisz pragnienie strapionego, wtedy twoje światło wzejdzie w ciemności, a twój zmierzch będzie jak południe" (Ks. Izajasza 58.10). Jan Chrzciciel powiedział Żydom, którzy do niego przyszli: "Kto ma dwie suknie, niechaj da temu, który nie ma, a kto ma żywność, niech uczyni podobnie" (Ew. Łukasza 3.11). Wczesny Kościół kładł nacisk na codzienne rozdawanie żywności potrzebującym wdowom w kościele (Dz. Apostolskie 6.1). W rzeczywistości nadzorowanie dystrybucji żywności było zadaniem pierwszych diakonów. Szczepan i inni diakoni mieli za zadanie dostarczać pożywienie głodnym w kościele. W 1 Tymoteusza w rozdziale 5 Paweł wyszczególnia wymagania, jakie musi spełnić wdowa, aby otrzymać pomoc od kościoła. Rodzina wdowy ponosi główną odpowiedzialność za dbanie o jej codzienne potrzeby; pobożne, starsze wdowy bez rodziny są objęte odpowiedzialnością kościoła.
Jakub ma kilka rzeczy do powiedzenia na temat karmienia głodnych w swoim praktycznym liście. "Czystą i nieskalaną pobożnością przed Bogiem i Ojcem jest to: nieść pomoc sierotom i wdowom w ich niedoli i zachowywać siebie nie splamionym przez świat" (Jakuba 1.27). Częścią opieki nad sierotami i wdowami "w ich niedoli" z pewnością jest upewnienie się, że mają co jeść. Jakub podkreśla później, że nasze słowa muszą być poparte czynami: "Na przykład: Brat lub siostra nie mają w co się ubrać. Codziennie brak im chleba. Ale ktoś z was im mówi: Idźcie w pokoju, ogrzejcie się i nasyćcie — nie robiąc nic dla zaspokojenia ich potrzeb. Jaką korzyść niosą same słowa?" (Jakuba 2.15-16; tłum. Przekład Literacki). Mamy nieustanną możliwość karmienia głodnych w naszym potrzebującym świecie (zob. Ew. Marka 14.7) i powinniśmy robić wszystko, co w naszej mocy, aby ulżyć cierpieniom innych. Nowy Testament konsekwentnie nakazuje nam koncentrować nasze zasoby na współwyznawcach. "… gdy tylko mamy możliwość, wyświadczajmy dobro wszystkim, a zwłaszcza domownikom wiary" (Galacjan 6.10). Nasza rodzina kościelna jest priorytetem; musimy nakarmić głodnych pośród nas.
Jedynym cudem powtarzającym się we wszystkich czterech ewangeliach jest nakarmienie 5 000 osób - przykład Jezusa karmiącego głodnych. Ew. Jana rozdział 6 opisuje nauczanie Jezusa o zbawieniu dzień po dokonaniu cudu. Ludzie byli głodni, więc Jezus ich nakarmił; jednak Jezus naucza, że ludzkość bardziej potrzebuje pokarmu duchowego. W wersecie 27 wyjaśnia: "Zabiegajcie nie o pokarm, który ginie, ale o pokarm, który trwa, o pokarm żywota wiecznego, który wam da Syn Człowieczy: na nim bowiem położył Bóg Ojciec pieczęć swoją". Następnie tłum zapytał Go: "Cóż mamy czynić, aby wykonywać dzieła Boże?" (werset 28). Jezus sprowadził rozmowę z powrotem na temat wiary: "To jest dzieło Boże: wierzyć w tego, którego On posłał" (werset 29). Następnie ogłosił, że jest Chlebem Życia (werset 35). Wskazał tłumowi na siebie, mówiąc, że fizyczny pokarm zaspokoi tylko tymczasowo, ale zbawienie dokonane przez Niego jest wieczne.
Czy powinniśmy karmić głodnych? Tak, "jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim, Sprawiedliwość jego trwa na wieki" (2 Koryntian 9.9; por. Psalm 112.9). Jezus powiedział, że bardziej błogosławione jest dawanie niż branie (Dz. Apostolskie 20.35). Powinniśmy dawać ludziom to, czego potrzebują, a zaspokajając potrzeby fizyczne, nie możemy ignorować duchowej potrzeby ewangelii. "Nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych" (Ew. Mateusza 4.4; por. 5 Ks. Mojżeszowej 8.3).
English
Co Biblia mówi o karmieniu głodnych?
