ප්‍රශ්නය
ආබ්‍රහම්ගේ ජීවිතයෙන් අප ඉගෙනගත යුත්තේ කුමක්ද?
පිළිතුර
මෝසෙස් හැරුණු විට, අළුත් ගිවිසුමේ ආබ්‍රහම්ට වඩා පැරණි ගිවිසුමේ කිසිම චරිතයක් සඳහන් නොවේ. යාකොබ් ආබ්‍රහම්ව “දෙවියන්වහන්සේගේ මිතුරා” ලෙස හඳුන්වයි (යාකොබ් 2:23), මෙය ශුද්ධ ලියවිල්ලේ වෙන කිසිවෙකු භාවිතා නොකළ මාතෘකාවකි. සෑම පරම්පරාවකම ඇදහිලිවන්තයන්ව “ආබ්‍රහම්ගේ දරුවන්” ලෙස හැඳින්වේ (ගලාති 3:7). මිදීමේ ඉතිහාසයේ ආබ්‍රහම්ගේ වැදගත්කම හා බලපෑම ශුද්ධ ලියවිල්ලෙහි පැහැදිලිව දැකගත හැකිය.
ආබ්‍රහම්ගේ ජීවිතය උත්පත්ති කථාවේ හොඳ කොටසක් උත්පත්ති 11:26 හි සඳහන් කිරීමෙන් උත්පත්ති 25:8 හි ඔහුගේ මරණය දක්වාම ගත වේ. අපි ආබ්‍රහම්ගේ ජීවිතය ගැන බොහෝ දේ දැන සිටියත්, ඔහුගේ උපත හා මුල් ජීවිතය ගැන අපි දන්නේ අල්ප වශයෙනි. අපි ආබ්‍රහම්ව මුණගැසෙන විට ඔහුට දැනටමත් වයස අවුරුදු 75 කි. ආබ්‍රහම්ගේ පියා වූ ටෙරා ජීවත් වූයේ උර්හි බව උත්පත්ති 11:28 වාර්තා කරයි, දකුණු මෙසපොතේමියාවේ බලගතු නගරයක් වන්නේ යුප්‍රටීස් ගඟේ පර්සියානු ගල්ෆ් කලාපයේ ප්‍රධානියා සහ නූතන බැග්ඩෑඩ් නගරය අතර අඩක් පමණ දුරිනි. ටෙරා තම පවුල රැගෙන කානාන් දේශයට පිටත් වූ අතර ඒ වෙනුවට උතුරු මෙසපොතේමියාවේ හරාන් නගරයේ පදිංචි විය (පුරාණ බබිලෝනියේ සිට වෙළඳ මාර්ගයේ නිනිවය සහ දමස්කස් අතර අඩක් පමණ).
උත්පත්ති 12 ආරම්භයේදී ආබ්‍රහම්ගේ කතාව ඇත්තෙන්ම සිත්ගන්නා සුළුය. පළමු පද තුනෙන් දෙවියන්වහන්සේ විසින් ආබ්‍රහම්ගේ කැඳවීම අපට පෙනේ: සමිඳාණන්වහන්සේ ආබ්‍රම්ට කතා කොට, ‘ඔබේ රට ද ඔබේ සෙනඟ ද පියාගේ පවුලේ අය ද අත්හැර මා ඔබට පෙන්වන දේශයට යන්න. මම ඔබව ශ්‍රේෂ්ඨ ජාතියක් බවට පත් කර ඔබට ආශීර්වාද කරන්නෙමි; මම ඔබේ නාමය ශ්‍රේෂ්ඨ කරන්නෙමි, ඔබ ආශීර්වාදයක් වනු ඇත. ඔබට ආශීර්වාද කරන්නන්ට මම ආශීර්වාද කරන්නෙමි, ඔබට ශාප කරන්නාට මම ශාප කරන්නෙමි; පොළොවේ සිටින සියලු ජනයා ඔබ තුළින් ආශීර්වාද ලබනු ඇත’” (උත්පත්ති 12:1-3).
දෙවියන්වහන්සේ ආබ්‍රහම්ව හාරාන්හි පිහිටි ඔහුගේ නිවසින් කැඳවා ඔහුට පෙන්වන දේශයකට යන්න කියා ඔහුට පවසනවා. දෙවියන්වහන්සේ ආබ්‍රහම්ට පොරොන්දු තුනක් දෙයි. 1) තමාගේම දේශයක පොරොන්දුව; 2) ශ්‍රේෂ්ඨ ජාතියක් බවට පත් කිරීමේ පොරොන්දුව; සහ3) ආශිර්වාද කිරීමේ පොරොන්දුව. මෙම පොරොන්දු පසුකාලීනව ආබ්‍රහම්ගේ ගිවිසුම ලෙස හැඳින්වේ (උත්පත්ති 15 හි ස්ථාපිත කර උත්පත්ති 17 හි අනුමත කර ඇත). ආබ්‍රහම්ට විශේෂත්වයක් වන්නේ ඔහු දෙවියන්වහන්සේට කීකරු වීමයි. දෙවියන්වහන්සේ ආබ්‍රහම්ට කතා කළ පසු “ස්වාමීන්වහන්සේ පැවසූ ලෙසම” ඔහු ගිය බව උත්පත්ති 12:4 වාර්තා කරයි. හෙබ්‍රෙව් කතුවරයා කිහිප වතාවක්ම ඇදහිල්ලේ ආදර්ශයක් ලෙස ආබ්‍රහම්ව භාවිතා කරයි, සහ මෙම ආකර්ෂණීය ක්‍රියාව ගැන විශේෂයෙන් සඳහන් කරයි: “ඇදහිල්ලෙන් ආබ්‍රහම්ට තම උරුමය ලෙස ලැබිය හැකි ස්ථානයකට යෑමට කැඳවූ විට, ඔහු යන්නේ කොහේදැයි නොදැන සිටියද ඔහු කීකරු වී ගියේය” (හෙබ්‍රෙව් 11:8).
අපෙන් කී දෙනෙක් අපට හුරුපුරුදු සෑම දෙයක්ම අතහැර දමා අපගේ ගමනාන්තය නොදැන යමුද? පවුල යන සංකල්පය සෑම දෙයක්ම අදහස් කළේ ආබ්‍රහම්ගේ කාලයේ ජීවත් වූ පුද්ගලයෙකුටයි. එකල පවුල් ඒකක දැඩි ලෙස බැඳී තිබුණි; පවුලේ සාමාජිකයන් එකිනෙකාගෙන් සැතපුම් සිය ගණනක් ඈතින් ජීවත් වීම අසාමාන්‍ය දෙයක්. ඊට අමතරව, ආබ්‍රහම්ගේ සහ ඔහුගේ පවුලේ අයගේ ඇමතුමට පෙර ඔහුගේ ආගමික ජීවිතය ගැන අපට කිසිවක් පවසා නැත. උර් සහ හරාන්හි ජනයා පුරාණ බබිලෝනීය දේවතාවන්ට නමස්කාර කළහ, විශේෂයෙන් සඳ දෙවියන් වන සින්, එබැවින් දෙවියන් වහන්සේ මිථ්‍යාදෘෂ්ටික සංස්කෘතියකින් ආබ්‍රහම්ව හැඳින්වූහ. සමිඳාණන්වහන්සේගේ ආරාධනය ආබ්‍රහම් දැනගෙන හඳුනාගත් අතර පැකිලීමකින් තොරව කැමැත්තෙන් කීකරු විය.
ආබ්‍රහම්ගේ ඇදහිල්ලේ ජීවිතයේ තවත් උදාහරණයක් ඔහුගේ පුත් ඊසාක්ගේ උපතේදී දැකිය හැකිය. ආබ්‍රහම් සහ සාරා දරුවන් නොමැති විය (එම සංස්කෘතියේ සැබෑ ලැජ්ජාවකි), නමුත් දෙවියන්වහන්සේ ආබ්‍රහම්ට පුතෙක් දෙන බවට පොරොන්දු විය (උත්පත්ති 15:4). මෙම පුත්‍රයා දෙවියන් වහන්සේ ඔහුට ආශීර්වාද කළ ආබ්‍රහම්ගේ අතිමහත් ධනයේ උරුමක්කාරයා වනු ඇත, සහ,වඩාත් වැදගත් දෙය නම්, ඔහු පොරොන්දුවේ උරුමක්කාරයා සහ සෙත්ගේ දේවභක්තික රේඛාව අඛණ්ඩව පවත්වාගෙන යාමයි. ආබ්‍රහම් දෙවියන් වහන්සේගේ පොරොන්දුව විශ්වාස කළ අතර ඇදහිල්ල ඔහුට ධර්මිෂ්ඨකමක් ලෙස සැලකේ (උත්පත්ති 15:6). දෙවියන්වහන්සේ උත්පත්ති 17 හි ආබ්‍රහම්ට දුන් පොරොන්දුව නැවත ප්‍රකාශ කරන අතර, ඔහුගේ ඇදහිල්ල උත්පත්ති 21 හි ඊසාක්ගේ උපතත් සමඟ විපාක ලබයි.
ඔහුගේ පුත් ඊසාක් සම්බන්ධයෙන් ආබ්‍රහම්ගේ ඇදහිල්ල පරීක්ෂා කරනු ලැබේ. උත්පත්ති 22 හි දෙවියන්වහන්සේ ආබ්‍රහම්ට අණ කරන්නේ මොරියා කන්ද මුදුනේ ඊසාක් පූජා කරන ලෙසයි. මෙම ආඥාවට ආබ්‍රහම් අභ්‍යන්තරව ප්‍රතිචාර දැක්වූයේ කෙසේදැයි අපි නොදනිමු. අප දකින දෙය නම් ආබ්‍රහම් තම පලිහ වූ දෙවියන්වහන්සේට විශ්වාසවන්තව කීකරු වීමයි (උත්පත්ති 15:1) සහ මේ දක්වා ඔහුට අසාමාන්‍ය ලෙස කරුණාවන්ත හා යහපත් වූ. තම නිවස සහ පවුල හැර යන ලෙස කලින් දුන් ආඥාව මෙන් ආබ්‍රහම් කීකරු විය (උත්පත්ති 22:3). කථාව අවසන් වන්නේ දෙවියන්වහන්සේ ආබ්‍රහම්ව ඊසාක් පූජා කිරීමෙන් වළක්වා ගැනීමෙනි, නමුත් ආබ්‍රහම්ට කෙසේ හැඟෙන්නට ඇත්දැයි සිතා බලන්න. ඔහු තමාගේම පුතෙකු එන තෙක් දශක ගණනාවක් බලා සිටි අතර, මේ දරුවා ඔහුට පොරොන්දු වූ දෙවියන්වහන්සේ ඔහුව රැගෙන යාමට සූදානම්ව සිටියේය. කාරණය නම් ආබ්‍රහම් දෙවියන්වහන්සේ කෙරෙහි තැබූ විශ්වාසය ඔහුගේ පුත්‍රයාට ඇති ප්‍රේමයට වඩා වැඩි වූ අතර ඔහු විශ්වාස කළේ ඔහු ඊසාක්ව පූජා කළත් දෙවියන්වහන්සේ ඔහුව මළවුන්ගෙන් නැවත නැඟිටුවීමට සමත් වූ බවය (හෙබ්‍රෙව් 11: 17-19).
ඇත්ත වශයෙන්ම, ආබ්‍රහම්ට අසාර්ථක වීමේ හා පාපයේ අවස්ථා (අප සියල්ලන් මෙන්) ඇති අතර, ඒවා සම්බන්ධ කිරීමෙන් බයිබලය අඩු නොවේ. සතුරු දේශවල තමාව ආරක්ෂා කර ගැනීම සඳහා ආබ්‍රහම් සාරා සමඟ ඇති සම්බන්ධය ගැන බොරු කී අවස්ථා දෙකක්වත් අපි දනිමු (උත්පත්ති 12:10-20; 20:1-18). මෙම සිදුවීම් දෙකෙහිම, දෙවියන් වහන්සේ ආබ්‍රහම්ගේ ඇදහිල්ල නොමැතිකම නොතකා ඔහුව ආරක්ෂා කරයි. දරුවෙකු නොලැබීමේ කලකිරීම ආබ්‍රහම්ට හා සාරාට දරා ඇති බව අපි දනිමු. සාරා යෝජනා කළේ ආබ්‍රහම්ට සාරාගේ සේවකයා වන හාගර් සමඟ දරුවෙකු ලැබිය යුතු බවයි; ආබ්‍රහම් එකඟ විය (උත්පත්ති 16:1-15). ඉෂ්මායෙල්ගේ උපත පෙන්නුම් කරන්නේ ආබ්‍රහම්ගේ මෝඩකම සහ ඇදහිල්ලේ අඥානතාවයේ නිෂ්පල භාවය පමණක් නොව දෙවියන්වහන්සේගේ වරප්‍රසාදයයි (උපත සිදුවීමට ඉඩ දීම සහ ඉෂ්මායෙල්ට ආශීර්වාද කිරීම). ආබ්‍රහම් සහ සාරා එකල ආබ්‍රම් සහ සාරයි ලෙස හැඳින්වීම සිත්ගන්නා කරුණකි. නමුත් ඉෂ්මායෙල්ට වයස අවුරුදු දහතුනක් වන විට, දෙවියන්වහන්සේ ආබ්‍රම්ට චර්මච්ඡේදනය පිළිබඳ ගිවිසුම හා සාරයි තුළින් පුතෙකු ලබා දෙන බවට අලුත් පොරොන්දුවක් ලබා දුන්නේය, දෙවියන් වහන්සේද නව නාමයක් දුන්නේය (උත්පත්ති 17). “උසස් පියා” යන අර්ථය ඇති ආබ්‍රම් “සමූහයකගේ පියා” විය. ඇත්ත වශයෙන්ම, ආබ්‍රහම්ට බොහෝ භෞතික පරම්පරාවන් සිටි අතර, යේසුස්වහන්සේ තුළින් දෙවියන්වහන්සේ කෙරෙහි විශ්වාසය තබන සියල්ලන්ම ආබ්‍රහම්ගේ ආත්මික උරුමක්කාරයන් ලෙස ගණන් ගනු ලැබේ (ගලාති 3:29). “විශ්වාසවන්ත පියාණන්” තුළ ඔහුගේ සැකයේ සහ අවිශ්වාසයේ අවස්ථා තිබුණත්, විශ්වාසවන්ත ජීවිතයේ ආදර්ශයක් ලෙස ඔහු තවමත් මිනිසුන් අතර උසස් වේ.
ආබ්‍රහම්ගේ ජීවිතයෙන් උගත හැකි එක් පාඩමක් නම් අප ඇදහිල්ලෙන් ජීවත් වීමයි. දෙවියන්වහන්සේ තම පොරොන්දු ඉටු කිරීමට විශ්වාසවන්ත බව දැන සිටි නිසා ආබ්‍රහම්ට තම පුත් ඊසාක්ව මොරියා කන්දට ගෙන යා හැකියි. ආබ්‍රහම්ගේ ඇදහිල්ල අන්ධ ඇදහිල්ලක් නොවේ; ඔහුගේ ඇදහිල්ල තමා විශ්වාසවන්ත හා සත්‍ය බව ඔප්පු කළ තැනැත්තා කෙරෙහි ස්ථිර සහතිකයක් සහ විශ්වාසයක් විය. අප අපගේම ජීවිත දෙස ආපසු හැරී බැලුවහොත්, දෙවියන් වහන්සේගේ සැපයුමේ හස්තය ඒ පුරාම අපට පෙනෙනු ඇත. දෙවියන්වහන්සේට දේවදූතයන් සමඟ අපව බැලීමට හෝ පඳුරු දැල්වීමෙන් හෝ මුහුදු ජලයෙන් කොටසක් අපගේ ජීවිත වල ක්‍රියාකාරී වීමට අවශ්‍ය නැත. දෙවියන්වහන්සේ අපගේ ජීවිතයේ සිදුවීම් අධීක්‍ෂණය හා මෙහෙයවීම සිදු කරයි. සමහර විට එය එසේ නොපෙනේ, නමුත් ආබ්‍රහම්ගේ ජීවිතය දෙවියන් වහන්සේ අපගේ ජීවිත තුළ සැබෑව සිටින බවට සාක්ෂියකි. ආබ්‍රහම්ගේ අසාර්ථකත්වයන් පවා පෙන්නුම් කරන්නේ දෙවියන් වහන්සේ අපගේ පාපයේ ප්‍රතිවිපාක වලින් අපව ආරක්ෂා නොකරන අතරම, අප තුළත් අප තුළින්ත් උන් වහන්සේගේ කැමැත්ත කරුණාවෙන් ක්‍රියාත්මක වන බවයි. අප කරන කිසිවක් උන් වහන්සේගේ සැලැස්මට බාධාවක් නොවේ.
සරල කීකරුකමේ ආශීර්වාදයද ආබ්‍රහම්ගේ ජීවිතය අපට පෙන්වයි. තම පවුල හැර යන ලෙස ඉල්ලා සිටි විට ආබ්‍රහම් පිටව ගියේය. ඊසාක්ව පූජා කරන්න කියා ඉල්ලා සිටි විට ආබ්‍රහම් “පසුදා පාන්දරින්ම නැඟිට” එසේ කළේය. බයිබලානුකුල ආඛ්‍යානයෙන් අපට වටහා ගත හැකි දෙයින්, ආබ්‍රහම්ගේ කීකරුකම ගැන කිසිදු පැකිලීමක් නොතිබුණි. අප බොහෝ දෙනා මෙන් ආබ්‍රහම්ද මෙම තීරණ ගැන දුක් වන්නට ඇත. එහෙත්, ක්‍රියා කිරීමට කාලය පැමිණි විට ඔහු ක්‍රියා කළේය. දෙවියන්වහන්සේගෙන් සැබෑ කැඳවීමක් අප වටහා ගත් විට හෝ උන් වහන්සේගේ උපදෙස් උන්වහන්සේගේ වචනයෙන් කියවන විට අප ක්‍රියා කළ යුතුය.
දෙවියන්වහන්සේ සමඟ ක්‍රියාශීලී සම්බන්ධතාවයක් පැවැත්වීම කෙබඳුදැයි ආබ්‍රහම්ගෙන්ද අපට පෙනේ. ආබ්‍රහම් කීකරු වීමට ඉක්මන් වූවත් දෙවියන් වහන්සේගෙන් ප්‍රශ්න ඇසීමට ඔහු පසුබට නොවීය. දෙවියනවහන්සේ තමාටත් සාරාටත් පුතෙක් දෙන බව ආබ්‍රහම් විශ්වාස කළ නමුත් එය කෙසේ විය හැකිදැයි කල්පනා කළේය (උත්පත්ති 17:17-23). උත්පත්ති 18 හි ආබ්‍රහම් සොදොම් සහ ගොමෝරා වෙනුවෙන් මැදිහත් වූ ආකාරය ගැන කියවමු. දෙවියන්වහන්සේ ශුද්ධ හා ධර්මිෂ්ඨ බවත්, පව්කාරයන් සමඟ ධර්මිෂ්ඨයන් විනාශ කිරීම උන්වහන්සේට තේරුම්ගත නොහැකි බවත් ආබ්‍රහම් සහතික කළේය. ධර්මිෂ්ඨ පනහක් උදෙසා පව්කාර නගරවලින් බේරෙන්නැයි ඔහු දෙවියන්වහන්සේගෙන් ඉල්ලා සිටි අතර දහය වන තෙක් එම සංඛ්‍යාව අඩු කළේය. අවසානයේදී සොදොම්හි ධර්මිෂ්ඨ මිනිසුන් දසදෙනෙක් සිටියේ නැත, නමුත් දෙවියන්වහන්සේ ආබ්‍රහම්ගේ බෑණනුවන් වූ ලොත් සහ ඔහුගේ පවුලේ අයව බේරාගත්තේය (උත්පත්ති 19). නගර විනාශ කිරීමට පෙර දෙවියන් වහන්සේ ආබ්‍රහම්ට තම සැලසුම් හෙළි කළ බවත්, ආබ්‍රහම්ගේ ප්‍රශ්නවලින් උන් වහන්සේ පසුබට නොවූ බවත් සිත්ගන්නා කරුණකි. ආබ්‍රහම්ගේ ආදර්ශයෙන් අපට පෙන්වන්නේ දෙවියන්වහන්සේගේ සැලසුම් පිළිබඳව ක්‍රියා කිරීම, අන් අය වෙනුවෙන් මැදිහත් වීම, දෙවියන්වහන්සේගේ යුක්තිය කෙරෙහි විශ්වාසය තැබීම සහ උන් වහන්සේගේ කැමැත්තට යටත් වීම වැනි දේ.
ආබ්‍රහම්ගේ ඇදහිල්ලේ අඩුපාඩු, විශේෂයෙන් හාගර් සහ ඉෂ්මායෙල් සමඟ ඇති තත්වය සම්බන්ධයෙන්, කාරණා අපගේ අතට ගැනීමට උත්සාහ කිරීමේ මෝඩකම අපට පෙන්වයි. දෙවියන්වහන්සේ ආබ්‍රහම්ට සහ සාරාට පුතෙකු පොරොන්දු වූ නමුත්, ඔවුන්ගේ නොඉවසිලිමත්කම නිසා, ආබ්‍රහම්ට උරුමක්කාරයෙකු සැපයීමේ ඔවුන්ගේ සැලැස්ම පසුබට විය. පළමුව, සාරා සහ හාගර් අතර ගැටුමක් ඇති වූ අතර පසුව ඉෂ්මායෙල් සහ ඊසාක් අතර ගැටුමක් ඇති විය. ඉෂ්මායෙල්ගෙන් පැවතෙන්නන් දෙවියන්වහන්සේගේ සෙනඟගේ දරුණු සතුරන් බවට පත්විය, අපි පසුව පරණ ගිවිසුමේ ආඛ්‍යානයෙන් ඉගෙන ගත් පරිදි, ඊශ්‍රායලය සහ එහි අරාබි අසල්වැසියන් අතර ගැටුමේ එය අද දක්වාම පවතී. දෙවියන්වහන්සේගේ කැමැත්ත අපගේ ශක්තියෙන් ඉටු කළ නොහැක; අපගේ උත්සාහයන් අවසානයේදී ඒවා විසඳීමට වඩා ගැටලු නිර්මාණය කරයි. මෙම පාඩම අපගේ ජීවිත තුළ පුළුල් පරාසයක යෙදුම් ඇත. දෙවියන්වහන්සේ යමක් කිරීමට පොරොන්දු වී ඇත්නම්, අප විශ්වාසවන්තව හා ඉවසිලිවන්තව සිටිය යුතු අතර උන්වහන්සේ එය තමාගේම වේලාවට ඉටු කරන තෙක් බලා සිටිය යුතුය.
දේවධර්මාත්මකව ගත් කල, ආබ්‍රහම්ගේ ජීවිතය යනු ඇදහිල්ලෙන් පමණක් යුක්තිසහගත කිරීම පිළිබඳ ඒකීය ධර්මයේ ජීවමාන උදාහරණයකි. මෙම තීරණාත්මක ධර්මයට උදාහරණයක් ලෙස ප්‍රේරිත පාවුල් දෙවරක් ආබ්‍රහම්ව යොදා ගනී. රෝම භාෂාවෙන්, මුළු සිව්වන පරිච්ඡේදයම ආබ්‍රහම්ගේ ජීවිතය තුළින් ඇදහිල්ලෙන් යුක්ති සහගත කිරීම නිදර්ශනය කිරීමට කැපවී ඇත. ගලාති පොතෙහි ද එවැනිම තර්කයක් ඉදිරිපත් කර ඇති අතර, අන්‍යජාතීන් යුදෙව්වන් සමඟ ඇදහිල්ලෙන් ආබ්‍රහම්ගේ ආශීර්වාද සඳහා උරුමක්කාරයන් බව ආබ්‍රහම්ගේ ජීවිතයෙන් පාවුල් පෙන්වා දෙයි (ගලාති 3:6-9, 14, 16, 18, 29). මෙය උත්පත්ති 15:6 දක්වා දිව යයි. “ආබ්‍රම් සමිඳාණන්වහන්සේ විශ්වාස කළේය, ඔහු එය ධර්මිෂ්ඨකමට බැර කළේය.” දෙවියන්වහන්සේගේ පොරොන්දු කෙරෙහි ආබ්‍රහම්ගේ ඇදහිල්ල දෙවියන් වහන්සේ ඉදිරියෙහි තමා ධර්මිෂ්ඨ ප්‍රකාශයට පත් කිරීමට ප්‍රමාණවත් වූ අතර එමඟින් රෝම 3:28 හි මූලධර්මය සනාථ විය. යුක්තිය ඉටුවීමට ආබ්‍රහම් කිසිවක් කළේ නැත. දෙවියන් වහන්සේ කෙරෙහි ඔහු තැබූ විශ්වාසය ප්‍රමාණවත්.
පරණ ගිවිසුමේ ඉතා ඉක්මනින් දෙවියන් වහන්සේගේ වරප්‍රසාදය අපි දකිමු. ඔහු ශුභාරංචිය යේසුස්වහන්සේගේ ජීවිතය හා මරණයෙන් ආරම්භ නොවූ නමුත් උත්පත්ති දක්වා දිව යයි. උත්පත්ති 3:15 හි දෙවියන්වහන්සේ පොරොන්දුවක් දුන්නේ “ස්ත්‍රියගේ වංශය” සර්පයාගේ හිස පොඩි කරන බවය. දේවධර්මවාදීන් විශ්වාස කරන්නේ මෙය බයිබලයේ ශුභාරංචියේ පළමු සඳහන බවයි. පරණ ගිවිසුමේ ඉතිරි කොටස දෙවියන් වහන්සේගේ වරප්‍රසාදය පිළිබඳ ශුභාරංචිය සෙත් සමඟ ආරම්භ වන පොරොන්දුව තුළින් විස්තර කරයි (උත්පත්ති 4:26). ආබ්‍රහම්ගේ කැඳවීම මිදීමේ කතාවේ තවත් කොටසක් පමණි. ආබ්‍රහම්ට “සියලු ජාතීන් ඔබ තුළින් ආශීර්වාද ලබනු ඇත” කියා දෙවියන්වහන්සේ පැවසූ විට ශුභාරංචිය කලින් දේශනා කළ බව පාවුල් අපට පවසයි (ගලාති 3:8).
ආබ්‍රහම්ගේ ජීවිතයෙන් අප ඉගෙන ගන්නා තවත් දෙයක් නම් ඇදහිල්ල පාරම්පරික නොවන බවයි. ගැලවීම සඳහා ආබ්‍රහම්ගෙන් භෞතිකව පැවතීම පමණක් ප්‍රමාණවත් නොවන බව මතෙව් 3:9, ලූක් 3:8 සහ යොහන් 8:39 හි අපට ඉගෙන ගත හැකිය. අප සඳහා වන ඉල්ලීම නම් කිතුනු නිවසක ඇති දැඩි කිරීම ප්‍රමාණවත් නොවන බවයි; අපි දෙවියන්වහන්සේ සමඟ ඇසුරු කිරීමට හෝ වෙනත් කෙනෙකුගේ ඇදහිල්ල මත පදනම්ව ස්වර්ගයට ඇතුළු නොවෙමු. අපරාජිත ක්‍රිස්තියානි පරම්පරාවක් ඇති බැවින් අපව ගලවා ගැනීමට දෙවියන් වහන්සේ බැඳී නොමැත. මෙය පැහැදිලි කිරීම සඳහා පාවුල් ආබ්‍රහම්ව යොදා ගනී රෝම 9, එහිදී ඔහු පවසන්නේ ආබ්‍රහම්ගෙන් පැවත එන සියල්ලන් ගැලවීමට තෝරා නොගත් බවය (රෝම 9:7). ගැළවීම ලබන අයව දෙවියන්වහන්සේ පරමාධිපත්‍යයෙන් තෝරාගනී, නමුත් එම ගැලවීම ලැබෙන්නේ ආබ්‍රහම් තම ජීවිතය තුළ ක්‍රියාත්මක කළ ඇදහිල්ලෙනි.
අවසාන වශයෙන්, ක්‍රියා වලින් තොර ඇදහිල්ල මැරී ඇති බවට නිදර්ශනයක් ලෙස යාකොබ් ආබ්‍රහම්ගේ ජීවිතය භාවිතා කරන බව අපට පෙනේ (යාකොබ් 2:21). ඔහු භාවිතා කරන උදාහරණය නම් මොරියා කන්ද මත ආබ්‍රහම් සහ ඊසාක්ගේ කතාවයි. ශුභාරංචියේ සත්‍යතාවන් පිළිගැනීම පමණක් ඉතිරි කිරීමට ප්‍රමාණවත් නොවේ. ඇදහිල්ලේ ප්‍රතිපලයක් ලෙස ජීවමාන ඇදහිල්ලක් පෙන්වන කීකරුකමේ යහපත් ක්‍රියාවන් සිදුවිය යුතුය. ආබ්‍රහම්ව යුක්තිසහගත කිරීමටත් දෙවියන්වහන්සේ ඉදිරියෙහි ඔහු ධර්මිෂ්ඨයා ලෙසත් සැලකීමට ප්‍රමාණවත් ඇදහිල්ල (උත්පත්ති 15) තම පුත් ඊසාක්ව පූජා කරන ලෙස දෙවියන්වහන්සේගේ අණට කීකරු වූ නිසා ඔහු ක්‍රියාත්මක වීමට පෙලඹුණේ එම ඇදහිල්ලමයි. ආබ්‍රහම් ඔහුගේ ඇදහිල්ලෙන් යුක්තිසහගත වූ අතර ඔහුගේ ක්‍රියාව ඔහුගේ ඇදහිල්ලෙන් ඔප්පු විය.
අවසාන විග්‍රහයේදී, ආබ්‍රහම් ආදර්ශවත් පුද්ගලයෙක් බව අපට පෙනේ, ඔහුගේ ශ්‍රද්ධාව හෝ පරිපූර්ණ ජීවිතය තුළ එතරම් නොවේ (අප දුටු පරිදි ඔහුට ඔහුගේ අඩුපාඩු තිබුණි), නමුත් ඔහුගේ ජීවිතය ක්‍රිස්තියානි ජීවිතයේ බොහෝ සත්‍යයන් නිරූපණය කරන බැවිනි. දෙවියන්වහන්සේ ආබ්‍රහම්ව පොළොවේ සිටින මිලියන සංඛ්‍යාත ජනයාගෙන් කැඳවූයේ ඔහුගේ ආශීර්වාදවල පරමාර්ථය ලෙසයි. මිදීමේ කථාව එළිදැක්වීමේදී දෙවියන්වහන්සේ ආබ්‍රහම්ව වැදගත් කාර්යභාරයක් ඉටු කළේය. එය යේසුස්ගේ උපතෙන් අවසන් විය. ආබ්‍රහම් දෙවියන් වහන්සේගේ පොරොන්දු කෙරෙහි ඇදහිල්ල හා බලාපොරොත්තුව පිළිබඳ ජීවමාන ආදර්ශයකි (හෙබ්‍රෙව් 11:8-10). අපගේ ජීවිත කෙතරම් ජීවත්විය යුතුද යත්, අප අපගේ ජීවිතයේ අවසානය කරා ළඟා වන විට, ආබ්‍රහම් මෙන් අපගේ ඇදහිල්ලද අන් අයට සදාකාලික උරුමයක් ලෙස පවතිනු ඇත.
English
ආබ්‍රහම්ගේ ජීවිතයෙන් අප ඉගෙනගත යුත්තේ කුමක්ද?
