ප්‍රශ්නය
අපවාදය ගැන බයිබලය පවසන්නේ කුමක්ද?
පිළිතුර
අපවාදය යන වචනය කාලයාගේ ඇවෑමෙන් බොහෝ අර්ථයන් ගෙන ඇත. ක්‍ෂණිකව, බොහෝ අය අපවාදය කෝපයක් හෝ යම් ආකාරයක ශාරීරික හිංසනයක් ඇතුළත් යැයි උපකල්පනය කරයි. මෙය අපවාදය පිළිබඳ සරල සහ බොහෝ විට නොමඟ යවන දසුනකි. කෝපය යනු ගැටළු පිළිබඳව අපව දැනුවත් කිරීමට දෙවියන්වහන්සේ අපට ලබා දුන් හැඟීමකි. දැහැමි කෝපය පාපකාරී නොවන අතර අපවාදයට සම්බන්ධ නොවිය යුතුය. කෝපය වැරදි ලෙස හැසිරවීම නිසැකවම පව්කාර, අපවාදාත්මක ප්‍රතිචාරයකට තුඩු දිය හැකිය, නමුත් එය අපවාදයට මූලික හේතුව වන්නේ කෝපයේ හැඟීම් නොව පව්කාර හදවතකි.
අපවාදය යන වචනය භාවිතා කරනුයේ ඕනෑම දෙයකට වැරදි ලෙස සැලකීම හෝ අනිසි ලෙස භාවිතා කිරීම විස්තර කිරීමට ය. විශ්වාසය, මත්ද්‍රව්‍ය, ආයතන සහ වස්තූන් අනිසි ලෙස භාවිතා කිරීම ගැන අපි කතා කරමු. මිනිසුන්ට එල්ල කරන අපවාදය පාපකාරී වන එකම හේතුව නිසා මෙම අපවාද ආකාර පව්කාර වේ. එවැනි අයහපත් ලෙස සැලකීම ආත්මාර්ථකාමීත්වය විසින් පෙලඹී ඇති අතර එහි ප්‍රතිඵලය හානි හා විනාශයට හේතු වේ. මිනිසුන් විවිධ හේතූන් මත අන් අයව අපවාදය කරයි, නමුත් ආත්මාර්ථකාමීත්වය සියලු අපවාදයන්ට යටින් පවතී. දේවල් අපේ විදිහට සිදු නොවන විට අපි බැණ වදිනවා.
සමහර අපවාදයන් සියුම් විය හැකිය. චිත්තවේගීය අපයාදයන් අනාවරණය කර ගැනීම අපහසු විය හැක, මන්ද, මතුපිටින්, අපවාදය පිළිබඳ නිරීක්ෂණය කළ හැකි සාක්ෂි නොමැති නමුත්, බලපෑම් අඩු වේදනාකාරී හෝ විනාශකාරී බව එයින් අදහස් නොවේ. චිත්තවේගීය අපවාදයන් සඳහා උදාහරණ ලෙස වාචික ප්‍රහාර, විවේචන, අනුග්‍රහය, උපාමාරු දැමීම, වංචාව, තර්ජන සහ ප්‍රේමයේ ප්‍රකාශයන් ප්‍රතික්ෂේප කිරීම ඇතුළත් වේ.
වයස, ස්ත්‍රී පුරුෂ භාවය, වාර්ගිකත්වය හෝ පසුබිම නොසලකා ඕනෑම කෙනෙකුට අපවාදයෙකු විය හැකිය. අපවාදයට ගොදුරු වූවන් බිඳීමට ඉතා අපහසු චක්‍රයකට හසු විය හැකිය. ළමා වියේදී අත්විඳින ලද අපවාදයන් සම්බන්ධයෙන් දරුවන්ට වගකීමක් නැත, නමුත් බොහෝ විට රටා පුනරුච්චාරණය කිරීමෙන් එහි බලපෑම් වැඩිහිටි වියට ගෙන යයි. ළමයින් අපවාදයෙන් ආරක්ෂා කළ යුතුයි. හිංසාකාරී දෙමාපියන් තම දරුවන්ට ආශීර්වාද කරනවාට වඩා ඔවුන්ට ශාප කරයි (ගීතාවලිය 112:2; හිතෝපදේශ 20:7).
අප එකිනෙකාට ප්‍රේම කිරීමට කැඳවා ඇති නිසා බයිබලය අපවාදය පාපයක් ලෙස සලකයි (යොහන් 13:34). අපවාදය අන් අය නොසලකා හරින අතර එය මෙම විධානයේ ප්‍රතිවිරුද්ධයයි. අපවාදයෙකු තමාට හෝ අන් අයට ඇති ප්‍රතිවිපාක නොතකා තම ස්වභාවික ආත්මාර්ථකාමිත්වය තෘප්තිමත් කිරීමට ආශා කරයි. අන් අයගෙන් අයුතු ප්‍රයෝජන ගැනීම හෝ අපවාදය කිරීම බයිබලයේ කොටස් කිහිපයක් දැඩි ලෙස හෙළා දකී (නික්මයාම 22:22; යෙසායා 10:2; 1 තෙසලෝනික 4:6).
අන් අයට පරිත්‍යාගශීලීව ප්‍රේම කිරීමට දෙවියන්වහන්සේගේ අණට සෑම කෙනෙකුම අඩු නිසා, සෑම කෙනෙකුම යම් මට්ටමක අපවාදයකට වැරදිකරු වේ. අන් අයට සැබවින්ම ප්‍රේම කළ හැක්කේ අප තුළ සිටින යේසුස් වහන්සේගේ ප්‍රේමයට පමණි. එබැවින් සැබෑ ආදරය පවතින්නේ යේසුස් වහන්සේ තම ගැලවුම්කරුවා ලෙස පිළිගත් අය තුළ පමණි (රෝම 8:10).
අපවාදයෙන් ඇති වූ තුවාල සුව කළ හැක්කේ යේසුස්වහන්සේට පමණි (ගීතාවලිය 147:3). කනගාටුවට කරුණක් නම්, බොහෝ රිදවන මිනිසුන් අපවාදකයා ඔහු විසින් සිදු කළ හානිය අලුත්වැඩියා කරන තෙක් බලා සිටීමයි. අපවාදය කරන්නා වගකීම භාරගෙන තමාට රිදවූවන්ට නිවැරදි කිරීම හොඳ නමුත්, වේදනාවෙන් පෙළෙන අයට සාමය ලබා දෙන්නේ යේසුස්වහන්සේ ය. උන්වහන්සේ දුක් විඳින අයට, විශේෂයෙන් ළමයින්ට නොදැනුවත්ව හෝ උදාසීන නොවේ (මාර්ක් 10:14-16). අන් අයට අප කරන දුක් වේදනාවලට අප වගකිව යුතු බව දැන එය අපට විරාමයක් ලබා දිය යුතුය. යේසු සමිඳාණන් වහන්සේ තම අනුගාමිකයන් කෙරෙහි සැලකිල්ල දක්වන අතර ඔවුන් කෙරෙහි ඇති ආදරය ප්‍රදර්ශනය කිරීම සඳහා තම ජීවිතය කැප කර ඇත (1 පේතෘස් 5:7). උන්වහන්සේ නිසැකවම ඔවුන්ව සනසනු ඇත, නිදොස් කර, සහ සුව කරයි (යොහන් 10:11-15).
ඇදහිලිවන්තයන් අතීතයේ රිදවීම් වලින් සුවය ලැබීමට උපකාර ලබා ගන්නා අතරේ චක්‍රය බිඳ දැමීම සඳහා අන්‍යයන්ව අපවාදය කිරීම අයිති කර ගත යුතුය. එය කිරීමට ආරක්ෂිත ස්ථානයක් වන්නේ එඬේර හෝ බයිබලානුකුල උපදේශනය හෝ මිනිසුන්ට එකිනෙකාගේ බර දරා ගැනීමට උපකාර කළ හැකි කුඩා ඇදහිලිවන්තයන් පිරිසකි (ගලාති 6:1-10). සමිඳාණන්වහන්සේ අපට ප්‍රේම කරන ලෙසම එකිනෙකාට ප්‍රේම කිරීම නම්, උන්වහන්සේ අපට කැඳවූ දෙය කිරීමට අපට හැකියාව දෙන සේක.
English
අපවාදය ගැන බයිබලය පවසන්නේ කුමක්ද?
