ප්‍රශ්නය
මම අපවාදයට ගොදුරු වූවෙක්මි. මට වරදකාරී හැඟීමක් දැනෙන්නේ ඇයි?
පිළිතුර
අපවාදයේ ස්වභාවයම, විශේෂයෙන්ම ලිංගික අපවාදය, එහි ගොදුරු අය පව් කළ අය මෙන් අපිරිසිදු හා ලැජ්ජාවට පත් කරයි. අපවාදය, නිර්වචනය අනුව, හුදෙක් යම් දෙයක් හෝ යමෙකු අනිසි ලෙස භාවිතා කිරීමකි. එම අවභාවිතයට යම් ආකාරයක ගොදුරු සහභාගීත්වයක් ඇතුළත් සංකූලතා ද ඇතුළත් විය හැකිය. ඊළඟ වසරවලදී, ගොදුරු වූවෙකු අපවාදයෙන් මිදීමට අරගල කරන විට, එවැනි සහභාගීත්වය පිළිබඳ වරදකාරිත්වය සහ හෙළා දැකීම සැමවිටම බලා සිටී. සෑම වචනයකම, සෑම තීරණයකම සහ සෑම සිතුවිල්ලකම මතකයන් ගොදුරට වධ දෙන අතර, සුව කිරීම නුසුදුසු බව ඔහුට හෝ ඇයට ඒත්තු ගන්වයි. අතීත අපවාද වින්දිතයන් අපිරිසිදු හා පව්කාර බවට පත් කර ඇති බව ඇත්තද? එම අපවාදය දෙවියන්වහන්සේ සලකන්නේ කෙසේද?
අපවාදය යනු විශාල හැකියාවන්ගේ වර්ණාවලියක් නියෝජනය කරන කුඩා වචනයකි. මිනිසුන්ගේ පව්කාර ස්වභාවය සහ අප ජීවත් වන්නේ වැටුණු ලෝකයක (උත්පත්ති 3; රෝම 5:12) බොහෝ මිනිසුන් තම ජීවිත කාලය තුළ යම් ආකාරයක අපවාදයකට ලක් වේ. අපව කුරිරු ලොක්කෙකු විසින් මානසිකව අපවාදයට ලක් කළ හැකිය, කැරලිකාර යෞවනයෙකු විසින් චිත්තවේගීයව අපවාදයට ලක් කළ හැකිය, නැතහොත් නීතිමය සභාවක් විසින් ආත්මිකව අපවාදයට ලක් කළ හැකිය. කෙසේ වෙතත්, මෙම ලිපියේ අරමුණු සඳහා, හානියක් කිරීමේ චේතනාවෙන් යමෙකු විසින් වෙනත් පුද්ගලයෙකුට හිතාමතාම කායික හා මානසික හිංසනයන් සිදු කිරීම පිළිබඳව අපි අවධානය යොමු කරමු. සෑම අපවාද තත්වයක් තුළ, අපවාදයෙකු (හෝ අපවාදකයින්) සහ ගොදුරු වූවෙකු සිටී. ගොදුරු වූවෙකු යනු තමාට හෝ ඇයට එරෙහිව සිදුවන ක්‍රියාවන් තෝරා නොගත් පුද්ගලයෙකි. තෝරා ගැනීමක් ලබා දුන්නේ නම්, ගොදුරුවූ අය තම පෞරුෂය එවැනි අයථා පරිහරණයකට සහභාගී නොවනු ඇත.
ළමා ලිංගික අපවාදය සඳහා අපි මෙම නිර්වචනය සුදුසුකම් ලබා ගත යුතුය. අපවාදයට ලක් වූ අවස්ථාවේ කුඩා දරුවන් වූ බොහෝ ගොදුරු වූවන් විශාල වරදකාරී හැඟීමකින් පෙළෙන්නේ, පවතින අපවාදය අතරතුර යම් අවස්ථාවක දී, ඔවුන් යම් ආකාරයකින් සහභාගී වී, එය සතුටට පත් වූ බව හෝ එය දිගටම කරගෙන යාමට උත්සාහ කර ඇති බැවිනි. එවන් ළමා කාලයකින් පසුව ඇති වන ස්වයං-පිළිකුල, වැඩිහිටි වියට පත් වූ විට ගොදුරු වූවන්ට අතිමහත් ය. ළමා ලිංගික අපවාදයන්ට ගොදුරු වූවන් ලිංගිකත්වය සම්බන්ධයෙන් වැඩිහිටියන්ගේ තීරණ තේරුම් ගැනීමට සහ ඒවාට එකඟ වීමට කිසිදු දරුවෙකුට හැකියාවක් නොමැති බව වටහා ගැනීම ඉතා වැදගත් වේ. සිදුවීම් මතක තබා ගන්නේ කෙසේද යන්න නොසලකා, දරුවා සැමවිටම අහිංසක ගොදුරක් වේ. දරුවා අපවාද කළ වැඩිහිටි හෝ වැඩිහිටි යෞවනයා සම්පූර්ණ වරද දරයි.
වෙනත් අවස්ථාවන්හිදී, අපවාදයට තුඩු දෙන ක්‍රියාවන් හේතුවෙන් ගාදුරු වූවෙකුට අතාර්කික වරදක් අත්විඳිය හැකිය. නිදසුනක් වශයෙන්, ස්ත්‍රී දූෂණයට ගොදුරු වූ තැනැත්තියක් තමන් කළ වරදක් නිසා ඇගේ මතකය පිරිමැසිය හැක. නොමඟ ගිය පිළිතුරු සෙවීමේදී, ඇය වැරදි ඇඳුමක් ඇඳ සිටියාද නැතහොත් ඕනෑවට වඩා ආලවන්ත හැඟීම් පෑමක් කළාදැයි ඇය කල්පනා කරයි. ගොදුරු වූවන් තමන්ටම දොස් පැවරීමට ක්‍රමයක් සොයා ගැනීමට උත්සාහ කරන එක් හේතුවක් වන්නේ පාලනය කිරීමට අපගේ මානව අවශ්‍යතාවයයි. එය දිවි ගලවා ගත් තැනැත්තාගේ වරදකාරිත්වයේ ආකාරයකි, එහිදී අපි ඛේදජනක තත්වයක් නැවත පණ ගන්වමු, අපට වෙනස් ප්‍රතිඵලයක් ඇති කළ හැකි වෙනත් තේරීමක් කළ හැකි ක්‍රම සෙවීමට උත්සාහ කරමු. එවැනි සිතීම බොරු වරදක් ඇති කරයි (2 කොරින්ති 7:10). අපගේ සතුරා වන සාතන් අපව වහල්භාවයේ තබන එක් ක්‍රමයක් නම් බොරු වරදයි. ඔහුගේ බොරුව අපට පවසන්නේ, අප යම් ආකාරයකින් දොස් පවරන්නේ නම්, අපි සුවය සහ සමාව ලැබීමට සුදුසු නොවන බවයි. සත්‍යය නම් අපගේ ආත්මාර්ථකාමී, මෝඩ තේරීම් සඳහා අප සැමට දිනපතා දොස් පැවරිය යුතු බවයි. අපෙන් කිසිවෙක් සුවය සහ සමාව ලැබීමට සුදුසු නැත (රෝම 3:10, 23). අපට දෙවියන්වහන්සේගේ කරුණාව අවශ්‍ය වන්නේ එබැවිනි (එපීස 2:8-9). අපට සමාව දීමේ දෙවියන්වහන්සේගේ කරුණාව තෝරා ගැනීමක් නොවේ. දෙවියන්වහන්සේගේ කරුණාවට සහ දයාවට එය ආවරණය කළ නොහැකි තරම් විශාල පාපයක් සහ ලැජ්ජා සහගත අපවාදයක් නොමැත (ගීතාවලිය 103:12).
ප්‍රකෘතිමත් වීම සහ සම්පූර්ණත්වය ලුහුබැඳීමට අප සූදානම් වන විට අප අප හා දෙවියන්වහන්සේ සමඟ අවංක විය යුතුය. සිදු වූ දෙයෙහි යම් කොටසක් අප සැබවින්ම ඉටු කළේ නම්, අප ඕනෑම පාපයක් පාපොච්චාරණය කරන්නාක් මෙන් අපට එය පාපොච්චාරණය කළ හැකි අතර දෙවියන්වහන්සේ පිළිතුරු දෙන බව දනිමු (1 යොහන් 1:9; 5:15). නමුත් අපවාද කරන්නාට නිසි ලෙස අයිති වරද අප මත ගොඩගැසීමෙන් අප වැළකිය යුතුය. අපවාදය ළමා වියේදී සිදු වූවා නම් හෝ අපගේ සහභාගීත්වයෙන් තොරව අපට සිදු වූවා නම්, පාපය සිදු වූයේ අපට මිස අපෙන් නොවේ. වෙන කෙනෙක් කරපු පව් ගැන අපිට පසුතැවිලි වෙන්න බැහැ. අපවාදයට ලක්වීම පාපයක් නොවේ; කෙනෙකුට අපවාදය කිරීම පාපයකි. විශාල වෙනසක් ඇත.
අපවාදයට ලක් වූවන් සමාව දීමට වෙහෙසෙන තවත් හේතුවක් මෙම පොදු ප්‍රකාශයේ දක්නට ලැබේ: “දෙවියන්වහන්සේ මට සමාව දෙන බව මම දනිමි, නමුත් මට මට සමාව දිය නොහැක.” එවැනි සිතුවිල්ලක් නිහතමානී බවක් හැඟේ, නමුත් එය ඇත්තෙන්ම ප්‍රතිලෝම ආඩම්බරයකි. අප පවසන දෙය නම්, දෙවියන්වහන්සේ සමාව දෙන බව මම දනිමි, නමුත් මගේ ප්‍රමිතිය දෙවියන් වහන්සේට වඩා උසස් ය. මේ එක හැර අනෙකුත් සියලුම පාප ආවරණය කිරීමට යේසුස්වහන්සේගේ මරණය ප්‍රමාණවත් බව මම දනිමි. මේ පාපයට මම මටම දඬුවම් කළ යුතුයි. මට සමාව දිය හැකි බව මම තීරණය කරන තෙක් මම යේසුස්වහන්සේට ඒ සඳහා ගෙවීමට උපකාර කළ යුතුයි. ඒ ආඩම්බරකම මිස නිහතමානීකම නොවේ. අපට සුදුසු නොවන බව අප දන්නා සමාව පිළිගැනීමට මහත් නිහතමානීකමක් අවශ්‍ය වේ, නමුත් දෙවියන් වහන්සේ අපට පිරිනමන්නේ එයයි. උන්වහන්සේ ඉදිරියෙහි නිහතමානී වීමට සහ උන් වහන්සේගේ දීමනාව ප්‍රමාණවත්ද නැද්ද යන්න තීරණය කිරීමට අපගේ අයිතිවාසිකම් අත්හැරීමට අප කැමති නම් මිස අපට ගැලවීමට, සමාව දීමට සහ නැවත යථා තත්ත්වයට පත් කළ නොහැක (1 පේතෘස් 5:6; මතෙව් 23:12; යාකොබ් 4:10) .
ළමා වියේදී අපවාදයට ලක් වූ අයට දෙවියන්වහන්සේගේ පරිවර්තන යෝජනාව අල්ලා ගත හැකිය (2 කොරින්ති 5:17). ඔවුන්ට වරදකාරි හැඟීමක් ඇති ඔවුන්ගේ ළමා කාලය තුළ ඕනෑම අංගයක් පාපොච්චාරණය කළ හැකි නමුත්, ඔවුන් අන් අයගේ පව් සඳහා වගකීම භාර ගැනීම ප්‍රතික්ෂේප කළ යුතුය. ළමා අපවාදයට ගොදුරු වූ පුද්ගලයා එය ආරක්ෂා කළ යුතු අය විසින් අහිංසකත්වය කොල්ලකනු ලැබීය. ඔහු හෝ ඇය දැනගත යුත්තේ දෙවියන් වහන්සේ ඔහු හෝ ඇය කෙරෙහි උමතු නොවන බවයි. කුඩා කල ගොදුරුවූ අයට පාපයට එරෙහි වීමට ශක්තියක්, දැනුමක් හෝ ධෛර්යයක් නොතිබූ අතර හුදෙක් කුඩා දරුවෙකු වීමේ වරදක් නැත.
අපවාදය අපගේ ප්‍රේමණීය දෙවියන්වහන්සේගේ හදවත ශෝක කරයි. අනුන්ව අපවාද කර ඔවුන් පව් කිරීමට සලස්වන්නන් උන්වහන්සේගේ උදහසට ලක්වන බවට යේසුස්වහන්සේ අනතුරු ඇඟවූ සේක (ලූක් 17:2). බිඳුණු සිත් ඇති අයට ළං වීමටත් අරගල කරන අයව සනසන්නටත් උන්වහන්සේ ඉදිරිපත් වෙයි (ගීතාවලිය 34:18). අපට කළ දුෂ්ට දේවල් ගැන උන් වහන්සේ අපව හෙළා දකින්නේ නැත. යේසුස්වහන්සේ දරුණු අපවාදයකට ලක් වූ අතර, අපව අපවාදයට ලක් කරන විට අපව සනසාලීමට උන්වහන්සේට හැකි වේ (යෙසායා 52:14; හෙබ්‍රෙව් 4:15; යොහන් 15:13). උන්වහන්සේ නිතරම උන් වහන්සේගේ දරුවන් වෙනුවෙන් මැදිහත් වන අතර අප උන්වහන්සේට අයැදින විට කරුණාව ලබාදෙයි (රෝම 8:34). කෙතරම් විශාල තුවාලයක් වුවද දෙවියන්වහන්සේ සුවය සහ ප්‍රතිෂ්ඨාපනය පිරිනමයි. උන්වහන්සේගේ පුත්‍රයා වන යේසුස් ක්‍රිස්තුන්වහන්සේ තුළින් අප උන්වහන්සේ වෙතට පැමිණෙන විට, උන්වහන්සේ අප අඳින අපිරිසිදු පහන්කඩ අපෙන් ඉවත් කර පරිපූර්ණ ධර්මිෂ්ඨකමින් අපව අඳින බවට උන්වහන්සේ පොරොන්දු වෙයි (යෙසායා 64:6; කොරින්ති 5:21).
English
මම අපවාදයට ගොදුරු වූවෙක්මි. මට වරදකාරී හැඟීමක් දැනෙන්නේ ඇයි?
