ප්‍රශ්නය
සභාවකට සැබෑ බයිබලානුකුල සමග්යක් (එක්සත්කමක්) ඇති කර ගත හැක්කේ කෙසේද?
පිළිතුර
“එක්සත්කම” සහ “ඒකත්වය” යන වැදගත්කම බයිබලය අවධාරනය කරයි. අන් අය සමඟ සමගිය “යහපත්” සහ “ප්‍රසන්න” වේ (ගීතාවලිය 133:1). සභාව “ක්‍රිස්තුස්වහන්සේගේ ශරීරය” (1 කොරින්ති 12:27) නිසා එකමුතුකම අත්‍යවශ්‍ය වේ, තවද ශරීරයකට අසමගිය හෝ අසමගිය තිබිය නොහැක. අසමගිය ඇති වුවහොත්, එය මූලික වශයෙන් ශරීරයක් වීම නවත්වන අතර පුද්ගලයන්ගේ නොහොබිනා කණ්ඩායමක් බවට පත්වේ. යේසුස්වහන්සේගේ සභාව සඳහා වූ සැලැස්ම ඇදහිල්ලෙන් එක්සත් වූ මිනිසුන්ය.
එක්සත්කමේ රහස ආරම්භ වන්නේ අප ශරීරය තුළ අප දෙස බලන ආකාරය සහ අප අන් අය දෙස බලන ආකාරයෙනි. මෙය ආමන්ත්‍රණය කරන ප්‍රධාන පදය වන්නේ පිලිප්පි 2: 3: “ආත්මාර්ථකාමී අභිලාෂයෙන් හෝ නිෂ්ඵල සිතුවිල්ලෙන් කිසිවක් නොකරන්න. සභාවක අසමගිය ඇතිවීමට බොහෝ විට හේතු වන්නේ අප ආත්මාර්ථකාමී ලෙස ක්‍රියා කරන විට සහ අප අන් අයට වඩා උසස් යැයි සලකන විටය. පාවුල් පහත සඳහන් ආයතයේ තවදුරටත් මෙසේ පැහැදිලි කරයි. “ඔබ එකිනෙකා ඔබේම අවශ්‍යතා ගැන පමණක් නොව අන් අයගේ අවශ්‍යතා ගැනද අවධානය යොමු කළ යුතුය.” කනගාටුවට කරුණක් නම්, සභාවල අසමගිය අත්විඳින අතර ගැටුම් හා කැලඹිලි සහිත තත්වයන් සාමාන්‍යයෙන් පිරී ඇත්තේ ඔවුන්ගේ අවශ්‍යතා, තමන්ගේ ආශාවන් සහ ඔවුන්ගේ අභිලාෂයන් දෙස බලන මිනිසුන්ගෙනි. එවැනි හැසිරීම ක්‍රිස්තුස් වහන්සේගේ මනස ඇති අය නොව නොඇදහිලිවන්තයන්ගේ ලක්ෂණයකි. පාවුල් කොරින්තිවරුන්ට මතක් කර දුන් පරිදි, දේවභක්තිය නොව ලෞකිකත්වය යනු විසංයෝජනය වූ සභාවේ ලක්‍ෂණයයි. “මක්නිසාද ඔබ තවමත් ලෞකිකය. මක්නිසාද ඔබ අතර ඊර්ෂ්‍යාව, ආරවුල් හා භේද ඇති අතර, ඔබ ලෞකික නොවේද? ඔබ මිනිසුන්ට අනුව ගමන් කරන්නේ නැද්ද? ” (1 කොරින්ති 3:3).
නමුත් පාවුල් අපට පවසනවා අන් අයගේ අවශ්‍යතා අපේම දේට පෙර සලකා බැලිය යුතුයි. නිහතමානිකම, නිහතමානිකම සහ නිහතමානී මනස තුළ අප “සම්පූර්ණයෙන්ම නිහතමානී හා මෘදු විය යුතුයි. එකිනෙකා සමඟ ප්‍රේමයෙන් ඉවසිලිවන්ත වන්න” (එපීස 4:2). එවැනි අයගෙන් පිරුණු සභාවකට සාමය, සමගිය හා සමගිය ඇති කර ගත නොහැක. සැබවින්ම නිහතමානී පුද්ගලයා තමාගේම වැරදි දකින්නේ ක්‍රිස්තුස්වහන්සේගේ පරිපූර්ණත්වය සැලකිල්ලට ගනිමිනි. ඔහු අන් අයගේ වැරදි දැකීමට උත්සාහ නොකරයි, නමුත් ඔහු එසේ කරන විට, ඔහු ප්‍රේමයෙන් සත්‍යය කථා කරන අතර ඔවුන්ගේ ශුද්ධකමට ආශා කරයි, එවිට ඔවුන් ක්‍රිස්තුස්වහන්සේගේ ස්වරූපයෙන් ගොඩනැඟෙනු ඇත. අපිරිසිදු චේතනා සහ නපුරු අභිලාෂයන් සමඟ ඔහුගේ හදවත සහ එහි සැඟවී ඇති දූෂණය ඔහු දකී. නමුත් ඔහු අන් අයගේ වැරදි, අඩුපාඩු හා මෝඩකම් දැකීමට උත්සාහ නොකරයි. ඔහු තම හදවතේ ඇති දුෂ්ටකම දකින අතර අන් අයගේ යහපත්කම ගැන පුණ්‍ය කටයුතුවල නිරත වන අතර ඔවුන්ගේ හදවත් ඔහුට වඩා පිරිසිදු යැයි විශ්වාස කරයි.
වැදගත්ම දෙය නම්, කිතුනුවන් වශයෙන් අප එකිනෙකා කුරුසියේ ආලෝකයෙන් දැකීමයි. සෙසු කිතුනුවන් යනු ක්‍රිස්තුස්වහන්සේ ඔවුන්ගේ පාපය උදෙසා තම ධර්මිෂ්ඨ පරිපූර්ණත්වය හුවමාරු කර ගැනීම සඳහා දරුණු හා වේදනාකාරී මරණයක් ලැබූ අයයි (2 කොරින්ති 5:21). අපගේ ස්වර්ගික පියාණන්වහන්සේගේ ප්‍රේමය, දයානුකම්පාව සහ කරුණාව ඔවුන්ට නොකියන්නේ කෙසේද? ක්‍රිස්තුස්වහන්සේගේ අනර්ඝ රුධිරයෙන් වැසී ඇති අයව පහත් කොට සැලකීමට, විවේචනය කිරීමට හා අපහාස කිරීමට අපට හැක්කේ කෙසේද? උන්වහන්සේ අපව කැඳවූ විට, අපේම වැරදිවලින් හා පාපවලින් මිය ගිය, අප පාපයට වහලුන් නොවීද (එපීස 2:1)? නමුත් අපි දැන් ක්‍රිස්තුස් වහන්සේගේ වහලුන්, ධර්මිෂ්ඨකමේ වහලුන් ලෙසත්, ශාස්තෘවරයාගේ වහලුන් ලෙසත්, අප ඉදිරියේ ඇති කර්තව්‍යය වන්නේ අපගේ අවශ්‍යතා සපුරාලීම සඳහා රණ්ඩු කිරීම හා ඉල්ලා සිටීම නොව, උන්වහන්සේගේ කරුණාවෙන් හා ප්‍රේමය උන්වහන්සේගේ දයාවෙන් පිළිබ්ඹු කිරීමයි. “පොදු ගැලවීම” භුක්ති විඳින එවැනි අයගෙන් පිරුණු සභාවක් සැබෑ, බයිබලානුකුල සභාවක් වනු ඇත. “සාන්තුවරයන්ට වරක් ලබා දුන් ඇදහිල්ල” (යූද් 1:3).
English
සභාවකට සැබෑ බයිබලානුකුල සමග්යක් (එක්සත්කමක්) ඇති කර ගත හැක්කේ කෙසේද?
