ප්‍රශ්නය
දෙවියන් වහන්සේ ස්වෛරීද නැත්නම් අපට නිදහස් කැමැත්තක් තිබේද?
පිළිතුර
අපි නිදහස් කැමැත්ත ගැන කතා කරන විට, අපි සාමාන්‍යයෙන් සැලකිලිමත් වන්නේ ගැලවීම පිළිබඳ කාරණය ගැන ය. අපගේ සදාකාලික ඉරණම හරියටම පාලනය කරන්නේ කවුරුන්ද යන්න දැන ගැනීමට අපි කැමතියි.
මානව නිදහස් කැමැත්ත පිළිබඳ ඕනෑම සාකච්ඡාවක් ආරම්භ විය යුත්තේ මිනිස් ස්වභාවය පිළිබඳ අවබෝධයකින් ය. මන්ද මිනිස් කැමැත්ත එම ස්වභාවයට බැඳී ඇති බැවිනි. සිරකරුවෙකුට තම සිරකුටියේ ඉහළට හා පහළට වේගයෙන් ගමන් කිරීමේ නිදහස ඇත, නමුත් ඔහුට එම සිරකුටියේ බිත්ති වලින් කොටු වී ඇති අතර, ඔහුගේ කැමැත්තට කොතරම් කැමැත්තක් දැක්වුවද ඔහුට තව දුරටත් යා නොහැක. එබැවින් එය සියලු මිනිසුන් සමඟ වේ. පාපය නිසා මිනිසුන්ව සිරගත කරනු ලබන්නේ දූෂිත හා දුෂ්ටකමේ සිර මැදිරියක වන අතර එය අපගේ පැවැත්මේ හරය දක්වා විහිදේ. පුද්ගලයෙකුගේ සෑම කොටසක්ම පාපයට බැඳී සිටී - අපගේ ශරීර, අපගේ මනස සහ අපගේ කැමැත්ත. මිනිස් හදවතේ තත්වය යෙරෙමියා 17:9 අපට පවසයි: එය “රැවටිලිකාර හා මංමුලා සහගත දුෂ්ටය.”
අපගේ ස්වාභාවික, පුනර්ජනනීය නොවන තත්වය තුළ, අප ලෞකික මනසක් ඇත, අධ්‍යාත්මික මනසක් නැත. “මක්නිසාද මාංශික මනසක් තිබීම මරණයයි, නමුත් අධ්‍යාත්මික මනසක් තිබීම ජීවිතය හා සාමයයි. මන්ද ලෞකික මනස දෙවියන්වහන්සේට විරුද්ධව සතුරුකමකි. මක්නිසාද එය දෙවියන් වහන්සේගේ ව්‍යවස්ථාවට යටත් නොවේ, ඇත්තෙන්ම එය විය නොහැකිය” (රෝම 8:6- 7). මෙම පදවලින් කියැවෙන්නේ අප ගැළවීමට පෙර අප දෙවියන් වහන්සේ සමග සතුරුකම් කරන බවය, අපි දෙවියන්වහන්සේට සහ උන් වහන්සේගේ නීතියට යටත් නොවෙමු, අපටද නොහැක. අපගේ ස්වාභාවික තත්වය තුළ යහපත් හා ශුද්ධ දේ තෝරා ගැනීමට මිනිසුන්ට නොහැකි බව බයිබලය පැහැදිලිය. වෙනත් වචන වලින් කිවහොත්, අපගේ කැමැත්ත නිදහස් නොවන නිසා දෙවියන්වහන්සේව තෝරා ගැනීමේ “නිදහස් කැමැත්ත” අපට නැත. සිරකරුවා ඔහුගේ සිරකුටියෙන් කොටු වී ඇති ආකාරයටම එය අපගේ ස්වභාවය අනුව සීමා වේ.
එසේනම් කිසිවෙකු ගැලවීම ලබන්නේ කෙසේද? එපීස 2:1 ක්‍රියාවලිය විස්තර කරයි. “අපේ වැරදිවලින් හා පාපවලින් මැරී සිටින” අපි ක්‍රිස්තුස්වහන්සේ කරණකොටගෙන “ජීවත්ව සිටිමු”. මියගිය මිනිසෙකුට තමාව ජීවතුන් අතර තබා ගත නොහැක. ලාසරුස් දින හතරක් තම සොහොන් ගෙය තුළ නැවත නැඟිටුවීමට කිසිවක් කළ නොහැකි විය. ක්‍රිස්තුස්වහන්සේ පැමිණ ජීවනයට පැමිණෙන ලෙස ඔහුට අණ කළේය (යොහන් 11). එබැවින් එය අප සමඟ ය. අප ආත්මිකව මියගොස් ඇත, නැගිටින්නට නොහැක. නමුත් “අප පව්කාරයන්ව සිටියදී ක්‍රිස්තුස්වහන්සේ අප උදෙසා මිය ගියේය” (රෝම 5:8). උන්වහන්සේ අපගේ අධ්‍යාත්මික සොහොන් වලින් අපව කැඳවන අතර පරණ ස්වභාවය මෙන් පාපයෙන් නිර්වචනය නොකළ සම්පූර්ණයෙන්ම නව ස්වභාවයක් අපට ලබා දෙයි (2 කොරින්ති 5:17). දෙවියන්වහන්සේ අපගේ ආත්මයන්ගේ මංමුලා සහගත අසරණ තත්වය දුටු අතර, උන්වහන්සේගේ ඉමහත් ප්‍රේමය හා දයාව නිසා, අපව ගලවා ගැනීම සඳහා උන්වහන්සේ තම පුත්‍රයාව කුරුසියට යැවීමට තීරණය කළේය.
උන්වහන්සේගේ කරුණාවෙන් අප ගැළවෙන්නේ උන්වහන්සේ අපට දෙන ඇදහිල්ල නමැති ත්‍යාගය තුළින් අපට යේසුස්වහන්සේව විශ්වාස කිරීමටය. උන්වහන්සේගේ වරප්‍රසාදය නොමිලේ දෙන ත්‍යාගයකි, අපගේ ඇදහිල්ල නිදහස් ත්‍යාගයක් වන අතර අපගේ ගැලවීම දෙවියන්වහන්සේ “ලෝකයේ අත්තිවාරමට පෙර” තෝරාගත් අයට දෙන ලද නොමිලේ දෙන ත්‍යාගයකි (එපීස 1:4). උන්වහන්සේ මේ ආකාරයෙන් එය කිරීමට තෝරාගත්තේ ඇයි? මන්ද එය “උන්වහන්සේගේ කැමැත්තෙහි යහපත් සතුටට අනුව, උන් වහන්සේගේ වරප්‍රසාදයේ මහිමයට ප්‍රශංසා කිරීම” (එපීස 1:5-6). ගැලවීමේ සැලැස්ම නිර්මාණය කර ඇත්තේ මිනිසා නොව දෙවියන්වහන්සේව මහිමයට පත් කිරීම සඳහා බව තේරුම් ගැනීම වැදගත්ය. අපගේ ප්‍රතිචාරය නම් “උන් වහන්සේගේ වරප්‍රසාදය” උදෙසා ඔහුට ප්‍රශංසා කිරීමයි. අපි අපේම ගැලවීම තෝරා ගත්තා නම්, මහිමය ලැබෙන්නේ කාටද? දෙවියන්වහන්සේ උන් වහන්සේ නිසා මහිමය වෙන කිසිවෙකුට නොදෙන බව දෙවියන්වහන්සේ පැහැදිලි කර ඇත (යෙසායා 48:11).
ප්‍රශ්නය ස්වාභාවිකවම පැන නගී, “ලෝකයේ අත්තිවාරමෙන්” ගැලවීම ලැබුවේ කවුරුන්දැයි අප දන්නේ කෙසේද? අපි නැහැ. ගැලවීමේ ශුභාරංචිය අප යේසුස් ක්‍රිස්තුස්වහන්සේ තුළින් පොළොවේ කෙළවරට ගෙන යන්නේ ඒ නිසාය. දෙවන කොරින්ති 5:20 අපට පවසන්නේ පරක්කු වීමට පෙර දෙවියන් වහන්සේ සමග සමගි වන ලෙස අපි අන් අයගෙන් අයැද සිටිය යුතු බවයි. ඔවුන්ගේ සිරගෙවල් වලින් නිදහස් වීමට දෙවියන්වහන්සේ තෝරා ගන්නේ කාවදැයි අපට දැනගත නොහැක. අපි එම තේරීම උන්වහන්සේට භාර දී ශුභාරංචිය සැමට ඉදිරිපත් කරමු. යේසුස්වහන්සේ වෙතට එන අය “කිසිසේත් එළවා දමන්නේ නැත” (යොහන් 6:37).
English
දෙවියන් වහන්සේ ස්වෛරීද නැත්නම් අපට නිදහස් කැමැත්තක් තිබේද?
