ප්‍රශ්නය
සැබවින්ම දෙවියන් වහන්සේට සෙල්ලම් කරන්නේ කවුද — මිය යන රෝගියෙකු දයානුකම්පිත කරන වෛද්‍යවරයාද, නැතහොත් රෝගාතුර වූ රෝගියෙකුගේ ජීවිතය දීර්ඝ කරන වෛද්‍යවරයාද?
පිළිතුර
"සැබවින්ම දෙවියන් වහන්සේට සෙල්ලම් කරන්නේ කවුද — මිය යන රෝගියෙකු දයානුකම්පිත කරන වෛද්‍යවරයාද, නැතහොත් රෝගාතුර වූ රෝගියෙකුගේ ජීවිතය දීර්ඝ කරන වෛද්‍යවරයාද?"
පිළිතුර: මෙම ප්‍රශ්නය ජීවිත කාලය පුරාම තීරණ ගැනීමේදී සැඟවුණු කරුණු කිහිපයක් මතුපිටට ගෙන එයි. බොහෝ මිනිසුන්ගේ මූලික අවධානය යොමු වන්නේ දුක් විඳීමේ සීමාවෙන් ඔබ්බට ජීවිතයට "අර්ථයක්" තිබිය හැකිද යන්න හෝ වැදගත් කාර්යයන් නැතිවීමද යන්නයි. එවැනි "අර්ථය" තක්සේරු කිරීමේ එක් ගැටළුවක් වන්නේ තීරණ ගැනීමේ ක්‍රියාවලියේ බොහෝ විට ආත්මීය ස්වභාවයයි.
වඩාත් ගැඹුරින් සලකා බැලිය යුත්තේ දෙවියන් වහන්සේගේ කැමැත්ත, ජීවය දෙන තැනැත්තා සහ ප්‍රඥාව දෙන තැනැත්තාය — ජීවිතයේ දුක් වේදනා මධ්‍යයේ ප්‍රඥාව අතිශයින් අවශ්‍යවේ (ගීතාවලිය 27:11; 90:12). මරණය දක්වාම ජීවිතයට අරමුණක් හා අර්ථයක් ලබා දෙන්නේ දෙවියන් වහන්සේය. දෙවියන් වහන්සේගෙන් ලද ත්‍යාගයක් ලෙස ජීවිතය ආරක්ෂා කළ යුතුයි. අපගේ මරණයේ කාලය හා ආකාරය පිළිබඳව දෙවියන් වහන්සේම ස්වෛරී ය. ජීවිතාරක්ෂක ප්‍රතිකාරයක් ලබා දෙන වෛද්‍යවරයෙක් "දෙවියන් වහන්සේට සෙල්ලම් කිරීම" නොවේ. ඔහු දෙවියන් වහන්සේගේ ත්‍යාගයට ගරු කරයි.
ජීවිතයේ අවසාන තීරණ ගැනීමේදී ගැටුම්කාරී අගයන් අන්ත දෙකක පවතී. වර්ණාවලියේ එක් කෙළවරක දයානුකම්පාව හෝ දයාව ඝාතනය කිරීම ප්‍රවර්ධනය කරන අය සිටිති: දුක් වේදනා නපුරක් වන අතර එබැවින් තුරන් කළ යුතුය. අවශ්‍ය නම් රෝගියා ඝාතනය කිරීමෙන්. අනෙක් කෙළවරේ ජීවිතය පරිශුද්ධ දෙයක් ලෙස සලකන, පවතින ඕනෑම තාක්‍ෂණයක් භාවිතා කරමින් ඕනෑම වියදමක් දරා ගත යුතුය.
පළමු දැක්මෙහි ඇති ගැටළුව නම්, දයානුකම්පාව මිනීමැරීම යන කාරණයට අමතරව, කිසිම වියදමක් දරා දුක් විඳීමෙන් වළකින ලෙස ශුද්ධ ලියවිල්ල කොතැනකවත් ඉල්ලා නොසිටීමයි. ඇත්ත වශයෙන්ම, ඇදහිලිවන්තයන් අප තුළ ක්‍රිස්තුස්වහන්සේගේ ධර්මිෂ්ධකම හා මිදීමේ අරමුණු ඉටු කර ගැනීම සඳහා දුක් විඳීමට කැඳවනු ලැබේ (1 පේත්‍රැස් 2:20-25; 3:8-18; 4:12-19). බොහෝ විට, යමෙකු සැලකිය යුතු දුක් වේදනා හා අලාභයන් ගැන කලකිරී සිටීමෙන් පසුව පමණක් ඔහු සැබවින්ම අර්ථවත්දේ තොගයක් ගෙන දෙවියන්වහන්සේගේ අරමුණු ඉදිරියට ගෙන යාමේ ප්‍රගතියක් ලබා ගත හැකිය.
අනෙක් දෘෂ්ටියට ආවේණිකවූ සංකූලතාව වන්නේ "ජීවිතය" යන්නයි. ජීවිතය සැබවින්ම අවසන් වන්නේ කවදාද? සම්භාව්‍ය නිදර්ශනය යනු පුද්ගලයෙකුට හුදෙක් පෝෂණය හා සජලීකරණය කිරීමෙන් වසර ගණනාවක් ජීවත් විය හැකි ඊනියා අඛණ්ඩ ශාකමය තත්වයයි. බොහෝ අය උපකල්පනය කරන්නේ එවැනි රෝගීන්ට සංජානන දැනුමක් නොමැති බවත් එබැවින් "ජීවිතයක්" නොමැති බවත් ය. ස්නායු විශේෂඥයින් විසින් තීරණ ගන්නන් දැනුවත් කිරීමේ උත්සාහයක් ලෙස ඇතැම් ස්නායු උත්තේජක සඳහා රෝගියාගේ ප්‍රතිචාරය මනිනු ලැබේ. කෙසේ වෙතත්, තවත් අය විශ්වාස කරන්නේ, මෙම තත්වයේ සිටින පුද්ගලයෙකුට හෘද ස්පන්දනයක් තිබේ නම්, බලාපොරොත්තුවක් ඇති අතර යන්ත්‍ර මගින් පමණක් වුවද ජීවිතය ආරක්ෂා කළ යුතුය.
හොඳම පිළිතුර බොහෝ විට අදහස් දෙක අතර කොතැනක හෝ තිබේ. කිතුනුවා ජීවිතය ආරක්ෂා කිරීමට උත්සාහ කරනු ඇත, නමුත් ජීවිතය ආරක්ෂා කිරීම සහ මරණය දීර්ඝ කිරීම අතර වෙනසක් ඇත. යමෙකු තම ආදරණීයයාට මරණයට පත්වීමට ඉඩ දීම චිත්තවේගීය වශයෙන් දුෂ්කර යැයි හැඟෙන හෙයින්, ජීවිතයේ සමානකම් කෘතිමව පවත්වා ගැනීම ඇත්ත වශයෙන්ම "දෙවියන් වහන්සේට සෙල්ලම් කිරීම" වනු ඇත. මරණය පැමිණෙන්නේ "නියමිත වේලාවට" (හෙබ්‍රෙව් 9:27). රෝගියෙකුගේ ශරීරය වැසීමට පටන් ගත් විට, වෛද්‍යමය මැදිහත්වීම සුව නොවන නමුත් ස්වාභාවික මියයෑමේ ක්‍රියාවලිය දීර්ඝ කිරීම පමණක් සිදු කරන විට, යන්ත්‍ර ඉවත් කර එම පුද්ගලයාට මිය යාමට ඉඩ දීම දුරාචාරමය නොවේ. මෙය ප්‍රඥාවෙන් විමසිය යුතුයි. විකල්පයක් ලෙස, ක්‍රියාශීලීව මරණය වේගවත් කිරීම වැරදිය. එය "දෙවියන් වහන්සේට සෙල්ලම් කිරීම" වනු ඇත. ජීවිතාරක්ෂක ප්‍රතිකාර නිෂ්ක්‍රියාව රඳවා ගැනීමද වැරදිය. නමුත් ජීවිතයට තම ගමන් මග කරගෙන යාමට ඉඩ දීම, සහනදායී ප්‍රතිකාර ලබා දීම සහ දෙවියන්වහන්සේගේ කාලයේදී පුද්ගලයෙකුට මරණයට ඉඩ දීම වැරදි නැත.
මෙම කරුණු සලකා බැලීමේදී, "දෙවියන් වහන්සේට සෙල්ලම් කිරීම" පිළිබඳ පැහැදිලි හා වර්තමාන අන්තරාය අන්ත දෙකෙහිම පවතී: සෑම වියදමකින්ම දුක් වේදනා තුරන් කිරීම සහ හැකි සෑම ප්‍රතිකාරයක්ම ඕනෑම වියදමකින් භාවිතා කිරීම. දෙවියන්වහන්සේට සෙල්ලම් කරනවා වෙනුවට, අපි දෙවියන්වහන්සේට දෙවියන්වහන්සේ ලෙස සිටිමට ඉඩ දිය යුතුය. ශුද්ධ ලියවිල්ල අපට පවසන්නේ ප්‍රඥාව සඳහා දෙවියන්වහන්සේ මත රඳා සිටින ලෙසයි (යාකොබ් 1:5) සහ ජීවිතය පවතින අතරතුර අර්ථවත්දේ කිරා මැන බලන්න (දේශනාකාරයා 12).
English
සැබවින්ම දෙවියන් වහන්සේට සෙල්ලම් කරන්නේ කවුද — මිය යන රෝගියෙකු දයානුකම්පිත කරන වෛද්‍යවරයාද, නැතහොත් රෝගාතුර වූ රෝගියෙකුගේ ජීවිතය දීර්ඝ කරන වෛද්‍යවරයාද?
