ප්‍රශ්නය
ආගම්වලට සාමකාමීව සහජීවනයෙන් සිටිය නොහැක්කේ ඇයි?
පිළිතුර
අන් සියල්ලටම වඩා ආගමේ නාමයෙන් වැඩි යුද්ධ ප්‍රමාණයක් සිදු වී ඇති බව බොහෝ විට පවසා තිබේ. එම ප්‍රකාශය මුළුමනින්ම සාවද්‍ය වුවත්, බොහෝ අය තවමත් කල්පනා කරන්නේ, "ආගම්වලට සාමකාමීව සහජීවනයෙන් සිටිය නොහැක්කේ ඇයි" යන ප්‍රශ්නයයි. කෙටි පිළිතුර නම්, විවිධ ආගම් මිනිසුන්ගේ හදවත් හා ආත්මය සඳහා එකිනෙකා සමඟ තරඟ කරන බැවිනි. ආගමික විශ්වාසයන්හි ස්වභාවය මුළුමනින්ම වෙනස් ය, මන්ද සෑම ආගමක්ම සත්‍යය පිළිබඳ ප්‍රකාශයන් වෙනත් ආගම්වල ප්‍රකාශයන්ට පටහැනි ය.
සෑම ආගමක්ම මෙම මූලික ප්‍රශ්න වලට පිළිතුරු සපයයි: මිනිසා පැමිණියේ කොහෙන්ද, ඔහු මෙහි සිටින්නේ ඇයි? මරණයෙන් පසු ජීවිතයක් තිබේද? දෙවි කෙනෙක් ඉන්නවද, අපි කොහොමද උන්වහන්සේව දැන ගන්නේ? මෙම ප්‍රශ්න කෙනෙකුගේ ලෝක දෘෂ්ටිය, කෙනෙකු ජීවිතය සමඟ ගනුදෙනු කරන ආකාරය පිළිබඳ පදනම් දර්ශනය සැකසීමට උපකාරී වේ. දෙදෙනෙකුට මෙම ප්‍රශ්නවලට වෙනස් පිළිතුරු ඇති විට, යම් ආකාරයක ගැටුමක් ඇති වේ. මෙම ගැටුම මිත්‍රශීලී එකඟ නොවීමක සිට ජීවිත හා මරණ සටනක් දක්වා විහිදේ, සම්බන්ධ පුද්ගලයින් මත පදනම්ව. ලෝකයේ විවිධ ආගම් සිය ගණනක් ඇති නිසාත්, මිලියන සංඛ්‍යාත ජනතාවක් ඔවුන්ගේ ලෝක දෘෂ්ටිය සකස් කර ඇති නිසාත්, දේවල් උත්සන්න වන්නේ කෙසේදැයි බැලීම පහසුය.
සාමාන්‍යයෙන්, "ආගම් සහජීවනය නොහැක්කේ ඇයි" යන ප්‍රශ්නය ඇසූ විට, ක්‍රිස්තියානි ධර්මය අතර ඓතිහාසික අරගල කෙරෙහි අවධානය යොමු කෙරේ, යුදෙව් ආගම සහ ඉස්ලාම්, වෙනත් ආගම් බොහෝ විට ඇතුළත් වුවද. සමහර විට, නැගෙනහිර ගුප්ත විද්‍යාවේ සාමවාදය සහ සාම්ප්‍රදායික ඒක දේවවාදයේ (ක්‍රිස්තියානි ධර්මය, යුදෙව්වාදය, ඉස්ලාම්) ප්‍රචණ්ඩත්වය අතර වෙනසක් දක්නට ලැබේ, නමුත් ගුප්ත ආගම් අතර ප්‍රචණ්ඩත්වය සහ අන්තවාදය ද සොයාගත හැකිය. ඉතිහාසය දෙස කෙටියෙන් බැලීමෙන් සනාථ වන්නේ සෑම ආගමකටම අන්තවාදීන් සිටින බවත් ප්‍රචණ්ඩත්වයට වගකිව යුතු බවයි. ඇසිය යුතු වැදගත් ප්‍රශ්නයක් නම්, ලේ වැගිරීම ආගමක අත්‍යවශ්‍ය ඉගැන්වීම්වලට ආරෝපණය කළ හැකිද, නැතහොත් එම විශ්වාසයන්ගේ විකෘති යෙදුමකින් පැමිණිය හැකිද යන්නයි.
යේසුස් ක්‍රිස්තුස්වහන්සේගේ නාමයෙන් සිදුකරන ලද හිංසාවන්ට ක්‍රිස්තියානි ධර්මය බොහෝ විට දොස් පවරනු ලැබේ. කුරුස යුද්ධ (1096-1272), විමර්ශනය (1200-1800) සහ ප්‍රංශ ආගමික යුද්ධ (1562-98) පොදු උදාහරණ වේ. මෙම සිදුවීම් සියල්ලම රෝමානු කතෝලික සභාවේ අනුග්‍රහය ඇතිව සිදු කරන ලද නමුත්, ඒවා පැහැදිලිවම යේසුස් ක්‍රිස්තුස්වහන්සේගේ ඉගැන්වීම් උල්ලංගනය කිරීමකි. ඇත්ත වශයෙන්ම, විමර්ශනය සහ ප්‍රංශ ආගමික යුද්ධ යන දෙකම කතෝලික සභාවේ මූලධර්ම හා භාවිතයට එකඟ නොවූ කිතුනුවන්ට එරෙහිව කතෝලිකයන් විසින් කරන ලද ප්‍රහාරයන් විය. මෙම ඉතිහාසය ලියමින් නෝවා වෙබ්ස්ටර් පැවසුවේ, "කුරිරු ආන්ඩු සඳහා සහයෝගය දැක්වීමට සේවය කරන යුරෝපයේ සභාවේ ආයතන ක්‍රිස්තියානි ආගම නොව එය අපයෝජනයන් හා දූෂණයන්ය."
යේසුස්වහන්සේගේ හා ප්‍රේරිතයන්ගේ ඉගැන්වීම් පරීක්ෂා කර බැලූ විට, කිතුනුවන් සාමයෙන් සංලක්ෂිත ජීවිත ගත කිරීමට අපේක්ෂා කරන බව පැහැදිලිය. රෝම 12:14 සහ 18 පවසනවා, "ඔබට පීඩා කරන්නන්ට ආශීර්වාද කරන්න. ආශීර්වාද කර ශාප නොකරන්න. . . . හැකි නම්, එය ඔබ මත රඳා පවතින තාක් දුරට, සියලු දෙනා සමඟ සාමයෙන් ජීවත් වන්න." යේසුස් වහන්සේ පැවසුවා මතෙව් 5:39 හි "නපුරු කෙනෙකුට විරුද්ධ නොවන්න. යමෙක් ඔබට දකුණු කම්මුලට පහර දුන්නොත් අනෙක් කම්මුල දෙසට හැරෙන්න." පේතෘස් මෙසේ ලීවේය, "නපුරට නපුරට ආපසු නොගන්න හෝ අපහාසයෙන් අපහාස කරන්න. ඊට පටහැනිව, ආශීර්වාදයෙන් නපුරට වන්දි ගෙවන්න, මක්නිසාද මේ සඳහා ඔබව කැඳවනු ලැබුවේ ඔබට ආශීර්වාදයක් උරුම වන පිණිසය" (1 පේත්‍රැස් 3:9).
යුදෙව් ආගමට ප්‍රචණ්ඩත්වය ඇවිස්සීම සම්බන්ධයෙන් චෝදනා එල්ල වුවද, ඉතිහාසය පුරාම යුදෙව්වන් අවුරුදු දෙදහසකට වැඩි කාලයක් තිස්සේ ප්‍රචණ්ඩත්වය අවසන් කරමින් සිටියි. ඔවුන් ජීවත් වූ සෑම රටකම සාමකාමීව ජීවත් වී අන් අයට භාණ්ඩ හා සේවා ලබා දුන්නද ඔවුන්ට හිංසා පීඩා කර තිබේ. සමහරු පරණ ගිවිසුමේ වෙනත් ජාතීන් සමූලඝාතනය කරන ලෙස යුදෙව්වන්ට අණ කළ ඡේද පෙන්වා දෙන අතර මෙය යුදෙව් ආගමේ ප්‍රචණ්ඩකාරී ක්‍රියාවන් සනාථ කරන බව පවසති. සිත්ගන්නා කරුණ නම්, පොරොන්දු දේශයේ වැසියන් අතුගා දමන ලෙස දෙවියන්වහන්සේ යුදෙව්වන්ට අණ කළත් (ද්විතීය කථාව 7:1-5) තම සෙනඟ රූප වන්දනාවට වැටීම වැළැක්වීම සඳහා "විදේශිකයෙකුට හිරිහැර කිරීම හෝ හිංසා කිරීම" නොකිරීමට උන්වහන්සේ ඔවුන්ට අණ කළේය. නික්මයාම 22:21). උන්වහන්සේ කෙරෙහි විශ්වාසය තබා ගැළවීම ලබා දෙන ලෙස උන්වහන්සේ යුදෙව්වන්ට පමණක් නොව සැමට ආරාධනා කළේය (යෙසායා 45:22; රෝම 10:12; 1 තිමෝති 2:4). දෙවියන්වහන්සේගේ අභිප්‍රාය වන්නේ යුදෙව්වන් තුළින් සියලු මිනිසුන්ට ආශීර්වාද කිරීමයි (උත්පත්ති 12:3; යෙසායා 49:6). යුදෙව් ආගම මිනිසුන්ට උගන්වන්නේ "යුක්තිසහගත ලෙස ක්‍රියා කිරීමට, දයාවට ඇලුම් කිරීමට හා ඔබේ දෙවියන්වහන්සේ සමඟ නිහතමානීව ගමන් කිරීමට" (මීකා 6:8).
ඉස්ලාමයට ද ප්‍රචණ්ඩත්වය පිළිබඳ චෝදනා එල්ල වී ඇති අතර, මෑත වසරවලදී ඉස්ලාමීය අන්තවාදය සහ "සාමයේ ආගම" අතර වෙනස හඳුනා ගැනීමට බොහෝ දෙනෙක් උත්සාහ කර ඇත. ඉස්ලාමයේ සාමකාමී අනුගාමිකයන් බොහෝ දෙනෙක් සිටින බවට කිසිදු සැකයක් නැත, නමුත් ඉස්ලාමයේ පදනම ප්‍රචණ්ඩත්වයට මුල් බැස ඇති බව පැහැදිලිය. ඉස්ලාමයේ නිර්මාතෘ හා අනාගතවක්තෘවරයා වන මුහම්මද් (570-632) මක්කම නගරයේ හැදී වැඩුණු අතර වයස අවුරුදු 40 දී ඔහුගේ හෙළිදරව් කිරීම් දේශනා කිරීමට පටන් ගත්තේය. සමහර ගෝත්‍ර ඔහුට විරුද්ධ වූ විට, ඔහු තම අනුගාමිකයන්ව පරාජය කිරීමට හා හරවා යැවීමට කුරිරු ව්‍යාපාරයක් මෙහෙයවීය. විශ්වාස නොකරන අය ඝාතනය කිරීමට මුස්ලිම්වරුන් දිරිමත් කරමින් බොහෝ හෙළිදරව් කිරීම් ලබා දී ඇත (සූරත 2:191; 4:74; 8:12), ඉස්ලාමය ඉතිහාසය පුරාම ව්‍යාප්ත කර ඇති මූලික ක්‍රමය එයයි. එක්සත් ජනපදය බාබරි මුහුදු කොල්ලකරුවන් සමඟ යුද්ධයක යෙදී සිටියදී රාජ්‍ය ලේකම් තිමෝති පිකරිං පැවසුවේ, "කිතුනුවන් සමඟ යුද්ධ කිරීම ඔවුන්ගේ ආත්මයන්ගේ ගැලවීම සහතික කරනු ඇති බවත්, මෙම ආගමික යුතුකම පිළිපැදීමෙන් විශාල ලෞකික වාසි සොයා ගන්නා බවත් හෙළිදරව් කිරීමෙනි, මංමුලා සහගත සටනට ඔවුන් පෙලඹවීම ඉතා බලවත් ය." ඔවුන්ගේ ප්‍රචණ්ඩත්වය යුක්ති සහගත කිරීම සඳහා ශුද්ධ ලියවිල්ල පැහැදිලිව විකෘති කර ඇති ක්‍රිස්තියානි අන්තවාදීන්ට වෙනස්ව, මුස්ලිම් අන්තවාදීන්ට ඔවුන්ගේ ක්‍රියාවන්ට සහාය දැක්වීම සඳහා ඔවුන්ගේ ආරම්භකයාගේ පැහැදිලි ඉගැන්වීම් හා භාවිතයන් පෙන්වා දිය හැකිය. ප්‍රචණ්ඩත්වය අනුමත කරන පද පහදා දිය යුත්තේ ඉස්ලාමයේ මධ්‍යස්ථ මතධාරීන්ට ය.
ආගම්වලට සාමකාමීව සහජීවනයෙන් සිටීමට නොහැකි වීමට හේතුව එක් වචනයකින් දැක්විය හැකිය: පාපය. පාපය සියලු මිනිසුන්ට බලපාන හෙයින්, සටන් කිරීමේ ප්‍රවණතාව ආගමික සන්දර්භයන් තුළ පවා ඉහළ යා හැකිය. විවිධ ආගම්වලට සමාජයට සමාන ධනාත්මක ප්‍රතිලාභ තිබිය හැකි නමුත්, සියලු ආගම් සමාන නොවේ. මිනිසාගේ හදවත වෙනස් කිරීමෙන් පාප ගැටලුව විසඳන්නේ ක්‍රිස්තියානි ධර්මය පමණි. "යමෙක් ක්‍රිස්තුස් වහන්සේ තුළ සිටී නම්, නව මැවිල්ල පැමිණ තිබේ: පැරණි දේ පහව ගොස් ඇත, අලුත් දේ මෙහි තිබේ!" (2 කොරින්ති 5:17).
English
ආගම්වලට සාමකාමීව සහජීවනයෙන් සිටිය නොහැක්කේ ඇයි?
