ප්‍රශ්නය
කිතුණු ධර්මය තුළ යම් චාරිත්‍ර වාරිත්‍ර තිබිය යුතුද?
පිළිතුර
ආගමික සන්දර්භයන් තුළ චාරිත්‍රයක් යනු නමස්කාරයේ කට්ටල ආකාරයකි. චාරිත්‍රනුකූලව සංකේතාත්මක භෞතික ක්‍රියා ඇතුළත් වේ;චාරිත්‍ර වාරිත්‍රවල සමහර උදාහරණ නම්, කතෝලික දේව මෙහෙය අතරතුර, කුරුසියේ ලකුණක් තැබීම සහ පූජනීය ස්ථානයට ඇතුළු වීමට පෙර දන නැමීම කිරීමයි.
ආගම යනු “දෙවිකෙනෙකු කෙරෙහි විශ්වාසය, හැසිරීම සහ චාරිත්‍රකූලව ප්‍රකාශ කිරීම” ලෙස අර්ථ දැක්විය හැක. මෙලෙස නිර්වචනය කරන ලද ආගමේ වඩාත් පොදු සංඝටක දෙක වන්නේ නීති සහ චාරිත්‍ර වේ. නිදසුනක් වශයෙන්, යුදෙව් ආගමේ හෝ ඉස්ලාමයේ විශ්වාසවන්ත අනුගාමිකයෙකු වීමට, පුද්ගලයෙකු කළ යුතු සහ නොකළ යුතු දේ ලැයිස්තුවක් නිරීක්ෂණය කළ යුතුය. චාරිත්‍රානුකූලව පදනම් වූ ආගම රෝමානු කතෝලික, නැගෙනහිර ඕතඩොක්ස් සහ රෙපරමාදු, පූජනීය උසස් සභා සේවාවන්හි වඩාත් ප්‍රමුඛව ප්‍රදර්ශනය කෙරේ, නමුත් එය බුද්ධාගමේ සහ හින්දු ආගමේ ප්‍රධාන පදනමක් ද වේ.
ඊශ්‍රායෙල්වරුන් දෙවියන්ට නමස්කාර කිරීම සඳහා මෝසෙස්ගේ නීතියේ චාරිත්‍ර මාලාවක් නියම කර ඇත. ඔවුන්ට පිළිපැදීමට බොහෝ චාරිත්‍රානුකූල නීති තිබුණි. එම නීතිවලින් සමහරක් ඉතා නිශ්චිත වූ අතර ජලය ඉසීම, ලේ ඉසීම, ධාන්‍ය සෙලවීම හෝ රෙදි සේදීම සම්බන්ධ විය. මෝසෙස්ගේ නීතිය ක්‍රිස්තුස් වහන්සේ තුළ සම්පූර්ණ විය (මතෙව් 5:17). ශුද්ධ ලියවිල්ලේ පැහැදිලිව උගන්වන පරිදි පැරණි ගිවිසුමේ චාරිත්‍ර කිසි විටෙකත් නමස්කාරයේ ස්ථිර කොටසක් වීමට අදහස් කළේ නැත: “[දීමනි සහ පූජා] ආහාර පාන සහ විවිධ චාරිත්‍රානුකූල සේදීමේ ප්‍රශ්නයක් පමණි - බාහිර රෙගුලාසි ක්‍රියාත්මක වන කාලය දක්වා ක්‍රියාත්මක වේ. නව අනුපිළිවෙල” (හෙබ්‍රෙව් 9:10, අවධාරණය එකතු කර ඇත). “බාහිර රෙගුලාසි” අද අපට බැඳී නැත.
අද අපගේ නමස්කාරය තුළ පාරායනය, චාරිත්‍රානුකූල වස්තූන් හෝ සංකේතාත්මක භෞතික අභිනයන් ඇතුළත් කිරීමට අලුත් ගිවිසුමේ නියෝගයක් නොමැත. අපගේ භක්තිය යේසු සමිඳුන්ට මිස විවිධ චාරිත්‍ර වාරිත්‍රවලට හෝ පුද පූජාවලට නොවේ. සැබෑ කිකුණු ධර්මය, බයිබලයේ නිවැරදි අර්ථකථනයෙන් ව්‍යුත්පන්න වී ඇති පරිදි, නීති රීති මත හෝ චාරිත්‍රානුකූලව පදනම් වූවක් නොවේ. ඒ වෙනුවට, එය සබඳතා මත පදනම් වේ. ජීවමාන දෙවියන්වහන්සේ යේසුස්වහන්සේ කරණකොටගෙන ක්‍රිස්තුස් වහන්සේව විශ්වාස කරන අයව උන්වහන්සේගේම දරුවන් බවට පත් කර ඇත (යොහන් 1:12).
නව ගිවිසුමේ සභාවට පිළිපැදීමට අණ කර ඇති එකම “චාරිත්‍ර” වන්නේ අණපනත් ය: ගිල්වීමෙන් බව්තීස්මය (මතෙව් 28:19) සහ හවුල් වීම (1 කොරින්ති 11:25). එහෙත්, එසේ වුවද, භාවිතා කළ යුතු නිශ්චිත ක්‍රම නියාමනය කිරීම සඳහා කිසිදු විස්තරයක් ලබා නොදේ. බව්තීස්ම වීමට ජලය අවශ්‍ය වන අතර හවුල සඳහා රොටි සහ “කුසලානය” අවශ්‍ය වේ. බව්තීස්ම, විල්, පිහිනුම් තටාක, අශ්ව දොරුව ආදියෙහි මිනිසුන් බව්තීස්ම කිරීමට සභාවවලට නිදහස ඇත. හවුල සඳහා, ආහාර වේලෙහි වාර ගණන, භාවිතා කළ යුතු පාන් (රොටි) වර්ගය, “කුසලානයේ” ඇති මධ්‍යසාර ප්‍රමාණය හෝ බයිබලයේ සඳහන් කර නැත. හරියටම කවුද ආඥාපනත පරිපාලනය කළ යුත්තේ. මෙම කාරණා සම්බන්ධයෙන් සභාවලට යම් නිදහසක් ලබා දී ඇත.
සියලුම සභාවලට ඔවුන් සාමාන්‍යයෙන් අනුගමනය කරන ආකෘතියක් ඇති අතර මෙය “චාරිත්‍රයක්” ලෙස සැලකිය හැකිය. ඇත්ත වශයෙන්ම, සෑම දෙයක්ම "සුදුසු සහ පිළිවෙළකට" කිරීම හොඳය (1 කොරින්ති 14:40), සහ අනුගමනය කිරීමට ක්‍රියා පටිපාටියක් තිබීම වැරදි නැත. එහෙත්, දේවස්ථානයක් මෙතරම් පූජනීය නම් සහ එහි ව්‍යුහය ශුද්ධාත්මයාණන් වහන්සේට නිදහසේ ක්‍රියාත්මක වීමට නොහැකි තරම් දැඩි නම්, වන්දනාව බොහෝ දුර ගොස් ඇත.
මීට අමතරව, මිනිසුන් විසින් නිර්මාණය කරන ලද නමස්කාර හෝ චාරිත්‍ර වැරදි විය හැකි අතර බොහෝ විට ශුද්ධ ලියවිල්ලට පටහැනි වේ. මිනිසුන් විසින් නිර්මාණය කර ඇති සම්ප්‍රදායන් සමඟ “දෙවියන්වහන්සේගේ වචනය අවලංගු” කිරීමට පවා හැකිය (මාර්ක් 7:13). “නිෂ්ඵල පුනරාවර්තන” (මතෙව් 6:7) ගැන යේසුස්වහන්සේ අනතුරු ඇඟෙව්වා, අද සභාවල පවත්වන බොහෝ චාරිත්‍ර එයයි. පුනරාවර්තන යාච්ඤා හෝ ඇදහීම් හෝ ගීත, කාලයත් සමඟ, දෙවියන් වහන්සේ ඉදිරියෙහි කෙනෙකුගේ හදවත, මනස සහ ආත්මය නිදහස්ව ප්‍රකාශ කිරීමට වඩා නමස්කාරයේ අඳුරු භාවයට හේතු විය හැක (මතෙව් 22:34-40).
චාරිත්‍ර වැරදිද? නැත, සහජයෙන්ම නොවේ. හිස් චාරිත්‍ර වැරදිය, ක්‍රිස්තුස් වහන්සේ සමඟ ඇති සජීවී සම්බන්ධතාවයක් ප්‍රතිස්ථාපනය කරන, අපැහැදිලි කරන හෝ අඩු කරන ඕනෑම චාරිත්‍රයක් මෙන්. සභාවේ චාරිත්‍ර අණ කර තිබේද? නැත, බව්තීස්මය සහ හවුල හැර. දෙවියන්වහන්සේ හදවත දකින අතර, “ආත්මයෙන් හා සත්‍යයෙන්” උන්වහන්සේට නමස්කාර කරන අයව උන් වහන්සේ සොයයි (යොහන් 4:24). චාරිත්‍ර ප්‍රයෝජනවත් විය හැකි නමුත් අභ්‍යන්තර භක්තිය වෙනුවට බාහිර චාරිත්‍රවලට කිසිසේත් ඉඩ නොදිය යුතුය.
English
කිතුණු ධර්මය තුළ යම් චාරිත්‍ර වාරිත්‍ර තිබිය යුතුද?
