ප්‍රශ්නය
ලෞකික මානවවාදය යනු කුමක්ද?
පිළිතුර
ලෞකික මානවවාදයේ පරමාදර්ශය නම්, මිනිසා විසින්ම නිර්මානය නොකළ, සදාකාලික ස්වභාවයේ කොටසක් ලෙස පිළිගැනීමයි; එහි පරමාර්ථය වන්නේ දෙවියන් වහන්සේ ගැන සඳහන් කිරීම හෝ උපකාර කිරීමකින් තොරව මිනිසාගේ ස්වයං ප්‍රතිකර්මයයි. ලෞකික මානවවාදය වර්ධනය වූයේ18 වන සියවසේබුද්ධිමය කාලය හා 19 වන සියවසේ නිදහස් චින්තනයෙන් වර්ධනය විමත් සමඟයි. සමහර කිතුනුවන් ලෞකික මානවවාදීන් සමඟ යම් යම් බැඳීම් ඇති බව දැනගත් විට පුදුමයට පත් විය හැකිය. බොහෝ කිතුනු හා ලෞකික මානවවාදීන් තර්කානුකූලව, නිදහස් විමසීම්, පල්ලිය සහ රාජ්‍යය වෙන් කිරීම, නිදහසේ පරමාදර්ශය සහ සදාචාර අධ්‍යාපනය සඳහා කැපවීමක් බෙදා ගනී; කෙසේ වෙතත්, ඒවා බොහෝ ප්‍රදේශවල වෙනස් වේ. ලෞකික මානවවාදීන් යුක්තිය පිළිබඳ ඔවුන්ගේ සදාචාරය හා අදහස් පදනම් කරගන්නේ ශුද්ධ ලියවිල්ලෙන් ආධාර නොලබන විවේචනාත්මක බුද්ධිය මත වන අතර, කිතුනුවන් හරි වැරැද්ද, හොඳ සහ නරක පිළිබඳ දැනුම සඳහා විශ්වාසය තබති. ලෞකික මානවවාදීන් සහ කිතුනුවන් විද්‍යාව හා තාක්‍ෂණය දියුණු කර භාවිතා කළද, කිතුනුවන් සඳහා මෙම මෙවලම් දෙවියන් වහන්සේගේ මහිමය සඳහා මිනිසාගේ සේවය සඳහා භාවිතා කළ යුතු අතර, ලෞකික මානවවාදීන් මේවා දෙවියන් වහන්සේ ගැන සඳහන් නොකර මිනිස් අරමුණු ඉටු කර ගැනීම සඳහා වූ උපකරණ ලෙස සලකති. ජීවිතයේ මූලාරම්භය පිළිබඳ ඔවුන්ගේ විමසීම් වලදී, ලෞකික මානවවාදීන් දෙවියන් වහන්සේ මිනිසා මැව්වේ පෘථිවියේ දූවිල්ලෙන් බව නොපිලිගන්නා අතර , මුලින්ම පෘථිවිය හා එහි ඇති සියලුම ජීවීන් මැවූ බවත් ය. ලෞකික මානවවාදීන්ට නම් සොබාදහම සදාකාලික, ස්වයං-සදාකාලික බලවේගයකි.
බොහෝ කිතුනුවන් ආගමික සැක සංකා පිළිබඳ ආකල්පයක් ඔවුන් සමඟ බෙදාගෙන ඇති බවත්, අධ්‍යාපනයේ තීරණාත්මක හේතු භාවිතා කිරීමට කැපවී සිටින බවත් දැනගත් ලෞකික මානවවාදීන් පුදුමයට පත් විය හැකිය. උතුම් බෙරියන්වරුන්ගේ රටාව අනුගමනය කරමින්, ක්‍රිස්තියානි මානවවාදීන් උපදෙස් කියවා ඒවාට සවන් දෙයි, නමුත් අපි සියල්ල ශුද්ධ ලියවිල්ලේ ආලෝකයෙන් විමසා බලමු (ක්‍රියා 17:11). අපගේ මනසට ඇතුළු වන සෑම ප්‍රකාශයක් හෝ මානසික සංජානනයක්ම අප පිළිගන්නේ නැත, නමුත් අපගේ ස්වාමීන් වනයෙසුස් ක්‍රිස්තුස් වහන්සේට කීකරු වීම සඳහා දෙවියන් වහන්සේගේ වචනයේ පරම ප්‍රමිතියට එරෙහිව සියලු අදහස් සහ "දැනුම" පරීක්ෂා කරන්න (2 කොරින්ති 10: 5; 1 තිමෝති 6 බලන්න) : 20). ප්‍රඥාවේ හා දැනුමේ සියලු වස්තු ක්‍රිස්තුස් වහන්සේ තුළ සැඟවී ඇති බව ක්‍රිස්තියානි මානවවාදීන් තේරුම් ගෙන ඇත (කොලොස්සි 2: 3) ක්‍රිස්තුස් වහන්සේගේ සේවය සඳහා සෑම යහපත් දෙයක් ගැනම පූර්ණ දැනුමක් ලබා ගැනීමට උත්සාහ කරයි (පිලිප්පි 1: 9; 4: 6; කොලොස්සි 1 : 9). හෙළි කළ සත්‍යය යන සංකල්පය ප්‍රතික්ෂේප කරන ලෞකික මානවවාදීන් මෙන් නොව, අපි දෙවියන් වහන්සේගේ වචනයට අනුගත වෙමු. එය සෑම දෙයකම ගුණාත්මකභාවය මැනීමට හෝ පරීක්ෂා කිරීමට ප්‍රමිතියකි. මෙම කෙටි අදහස් කිතුනු මානවවාදය මුළුමනින්ම පැහැදිලි නොකරයි, නමුත් ඒවා ශබ්දකෝෂවල දක්වා ඇති සායනික අර්ථ දැක්වීමට ජීවය හා අදාළත්වය එක් කරයි (උදා: ක්‍රිස්තියානි මානවවාදය නිර්වචනය කරන වෙබ්ස්ටර්ගේ තුන්වන නව ජාත්‍යන්තර ශබ්දකෝෂය, "රාමුව තුළ මිනිසාගේ ස්වයං ඉටුවීම වෙනුවෙන් පෙනී සිටින දර්ශනයක් ක්‍රිස්තියානි මූලධර්ම ").
ලෞකික මානවවාදයට කිතුනු ප්‍රතිචාරයක් සලකා බැලීමට පෙර, අප මානවවාදය යන පදයම අධ්‍යයනය කළ යුතුය. මානවවාදය සාමාන්‍යයෙන් මතකයට නඟන්නේ පුනරුද සමයේ සිදු වූ පුරාණ ඉගෙනුම් හා සංස්කෘතියේ නැවත ඉපදීම හෝ පුනර්ජීවනයයි. මෙම කාලය තුළ "මානවවාදීන්" ග්‍රීක හා රෝම ආකෘති මත පදනම් වූ දැඩි ශිෂ්‍යත්ව ක්‍රම දියුණු කළ අතර නව ලතින් ශෛලියක් (සාහිත්‍ය හා ප්ලාස්ටික් කලාවන්හි) සහ ඒවා පදනම් කරගත් දේශපාලන ආයතන ගොඩනැගීමට උත්සාහ කළහ. කෙසේ වෙතත්, පුනරුදයට බොහෝ කලකට පෙර, "ක්‍රිස්තියානි මානවවාදය" ඔගස්ටින්, ඇක්වයිනාස්, ඉරැස්මස් සහ වෙනත් අයගේ කෘති හා චින්තනයන්හි වර්ධනය විය. මිථ්‍යාදෘෂ්ටික දාර්ශනිකයෙකු වන ක්‍රිස්තියානි ඉගැන්වීම්වලට අනුකූල වන ආකාරයේ චින්තනයක් පවා සමහරු ප්ලේටෝ තුළ දකිති. ප්ලේටෝ ලාභදායී බොහෝ දේ ඉදිරිපත් කළද, ඔහුගේ උපකල්පන සහ නිගමන නිසැකවම බයිබලානුකුල නොවේ. නීට්ෂේ මෙන් ප්ලේටෝ "සදාකාලික පුනරාවර්තනය" (පුනරුත්පත්තිය) විශ්වාස කළේය; ඔහු (සහ ග්‍රීකයෝ පොදුවේ) ඔවුන්ගේ දෙවිවරුන්ට ගෞරවයෙන් සැලකූහ. එහෙත් මිනිසාට සියල්ලෙහි මිනුම විය. ලෞකික මානවවාදයේ සමකාලීන ප්‍රකාශනයන් එහි පූර්වගාමීන්ගේ නාමික ක්‍රිස්තියානි අංගයන් සහ අත්‍යවශ්‍ය බයිබලානුකුල සත්‍යයන් යන දෙකම ප්‍රතික්ෂේප කරයි. එනම්, මනුෂ්‍යයන් තම මැවුම්කරුගේ ස්වරූපය දරයි, දෙවියන් වහන්සේ බයිබලය තුළින් හෙළි කළ අතරහා ස්වාමීන් වන ජේසුස් වහන්සේගේ භූමික ජීවිතය හා දේවසේවය .
විද්‍යාත්මක විප්ලවය අතරතුර, මානවවාදීන් ලෙස සැලකිය හැකි පුළුල් පුහුණුවක් ලැබූ විද්‍යාඥායින්ගේ පරීක්ෂණ සහ සොයාගැනීම් (කොපර්නිකස් සහ ගැලීලියෝ වැනි මිනිසුන්) රෝමානු කතෝලික ප්‍රවාදයට අභියෝග කළහ. රෝමය නව ආනුභවික විද්‍යාවන්ගේ සොයාගැනීම් ප්‍රතික්ෂේප කළ අතර ඇදහිල්ලේ සීමාවෙන් පිටත පවතින කරුණු සම්බන්ධයෙන් පරස්පර විරෝධී ප්‍රකාශ නිකුත් කළේය. වතිකානුව විශ්වාස කළේ දෙවියන් වහන්සේ ස්වර්ගීය ශරීර මැවූ බැවින් මේවා මැවුම්කරුගේ "පරිපූර්ණත්වය" පිළිබිඹු කළ යුතු බවයි. එම නිසා තාරකා විද්‍යාඥායින්ගේ සොයාගැනීම් ප්‍රතික්ෂේප කළේ ග්‍රහලෝකවල කක්ෂ ඉලිප්සාකාර බවත් ගෝලාකාර නොවන බවත්, කලින් පැවති පරිදි බවත්, සූර්යයාට "ලප" හෝ සීතල, අඳුරු ප්‍රදේශ ඇති බවත්ය. මෙම ආනුභවික සත්‍යාපිත කරුණු සහ ඒවා සොයාගත් ස්ත්‍රීන් හා පුරුෂයන් බයිබලානුකුල ඉගැන්වීම්වලට පටහැනි නොවීය. 18 වන හා 19 වන සියවස්වල විහිදී යුරෝපයේ මුල් බැසගත්, විශේෂයෙන් ම මල් පිපෙන, බුද්ධිමය කාලය තුළ, අධිකාරිය සහ බයිබලානුකුල සත්‍යය ප්‍රතික්ෂේප කිරීම සහ ලෞකික මානවවාදයේ ස්වරූපය කරා ගමන් කිරීම මගින් සංලක්ෂිත වූ ස්වාභාවික මානවවාදය දෙසට බයිබලයෙන් හෙළි වූ සත්‍යයේ සැබෑ හැරීම සිදුවියේ ජර්මනියේ ය.
බොහෝ දේවධර්මවාදීන්, අදේවවාදීන්, අග්නොස්ටික්වාදින්, තාර්කිකවාදීන් සහ සංශයවාදීන් සත්‍යය හෙළි නොකිරීමට විවිධ බුද්ධිමය ව්‍යාපෘති අනුගමනය කළහ. රූසෝ සහ හොබ්ස් වැනි පිරිමින් ඔවුන්ගේ වෙනම හා වෙනස් ආකාරවලින් මානව උභතෝකෝටිකයට සදාචාරාත්මක හා තාර්කික විසඳුම් සෙවූහ. එපමණක් නොව, හේගල්ගේ සංසිද්ධිය පිළිබඳ ආත්මය, කාන්ට්ගේ නිර්මල හේතුව පිළිබඳ විවේචනය, සහ ෆිච්ගේ දැනුම පිළිබඳ විද්‍යාව වැනි කෘති පසුකාලීන ලෞකික මානවවාදීන් සඳහා න්‍යායාත්මක පදනම දැමීය. දැනුවත්ව හෝ නොදැනුවත්ව සමකාලීන ශාස්ත්‍රඥායින් සහ ලෞකික මානවවාදීන් එම පදනම මත ගොඩනැඟෙන්නේ සමාජීය හා සදාචාරාත්මක කාරණා සඳහා තනි "තාර්කික" ප්‍රවේශයන් සහ පුද්ගල ස්වයං පාලනයක් සහ ලිංගික සම්බන්ධතාවන්හි තෝරා ගැනීමේ නිදහස, ප්‍රතිනිෂ්පාදනය, සහ ස්වේච්ඡා දයානුකම්පාව. සංස්කෘතික විෂය පථය තුළ, ලෞකික මානවවාදීන් බයිබලය පරිවර්ථනය කිරීමේදී තීරණාත්මක ක්‍රමවේදයන් මත විශ්වාසය තබන අතර මිනිස් ඉතිහාසයේ දිව්‍යමය මැදිහත්වීමේ හැකියාව ප්‍රතික්ෂේප කරයි; ඔවුන් බයිබලය සලකන්නේ "ශුද්ධ ඉතිහාසය" ලෙසයි.
"ඉහළ විවේචන" යන නාමයෙන් දේවධර්ම පාසල්වල ලෞකික මානවවාදය ව්‍යාප්ත වූ අතර බයිබලානුකුල අධ්‍යයනයන් සඳහා එහි තාර්කික හෝ මානව කේන්ද්‍රීය ප්‍රවේශය ප්‍රවර්ධනය කළේය. ජර්මනියේ සිට 19 වන සියවසේ අග භාගයේ "ඉහළ විවේචන" "ලේඛන පිටුපස යාමට" උත්සාහ කළ අතර බයිබලානුකුල බලයලත් පණිවිඩය අවලංගු කළේය. ඩැරල් එල්. බොක් සඳහන් කළ පරිදි, ඉහළ විවේචනයේ සමපේක්ෂන ස්වභාවය බයිබලය සැලකුවේ "අතීතයට නොපැහැදිලි කැඩපතක්" ලෙස මිස ක්‍රිස්තුස් වහන්සේගේ ගේ සහ ඔහුගේ ප්‍රේරිතයන්ගේ ජීවිතය හා ඉගැන්වීම් පිළිබඳ ඓතිහාසික වාර්තාවක් ලෙස නොවේ (රෝයිහි "හැඳින්වීම" බී. සක් සහ ඩීඑල් බොක්, නව ගිවිසුමේ බයිබලීය දේවධර්මය, 1994, 16 පි.) නිදසුනක් වශයෙන්, නව ගිවිසුමේ දේවධර්මයේ, ඉහළ විවේචනවල ප්‍රමුඛයා වන රුඩොල්ෆ් බුල්ට්මන් විවේචනාත්මක උපකල්පන මත දැඩි ලෙස රඳා සිටී. බොක් පෙන්වා දෙන පරිදි, කතුවරයා "අළුත් ගිවිසුමේ ජේසුස් වහන්සේගේ චිත්‍රය ගැන කොතරම් සැක සහිතද යත්, ඔහු යේසුස් වහන්සේගේ දේවධර්මයක් ගැන යන්තම් සාකච්ඡා නොකරයි" (ඉබිඩ්).
ඉහළ විවේචන සමහරුන්ගේ ඇදහිල්ලට වල කපන අතර ප්‍රින්ස්ටන් සෙමනේරියේ බී. බී. වෝර්ෆීල්ඩ්, විලියම් අර්ඩ්මන් සහ තවත් අය බයිබලය දේව වචනය ලෙස ඒත්තු ගැන්වූහ. නිදසුනක් වශයෙන්, සිව්වන ශුභාරංචියේ මුල් දිනය හා ජොහැන්නින්ගේ කර්තෘත්වය පිළිබඳව ප්‍රශ්න කළ සංශයවාදීන්ට ප්‍රතිචාර දැක්වීමේදී, අර්ඩ්මන් සහ ස්වාමින්ගේ විශ්වාසවන්ත සේවකයින් මෙම අත්‍යවශ්‍ය කරුණු විවේචනාත්මක හේතුන් මත හා සමාන ශිෂ්‍යත්වයකින් ආරක්ෂා කර ඇත.
එලෙසම, දර්ශනය, දේශපාලනය සහ සමාජ න්‍යාය අනුව, ක්‍රිස්තියානි ශාස්ත්‍රඥායින්, නීතිවේදීන්, ලේඛකයින්, ප්‍රතිපත්ති සම්පාදකයින් සහ කලාකරුවන් ශුභාරංචිය සඳහා ඇදහිල්ල ආරක්ෂා කිරීමේදී සහ හදවත් සහ මනස ඒත්තු ගැන්වීමේදී සමාන ආයුධ භාවිතා කර ඇත. කෙසේ වෙතත්, බුද්ධිමය ජීවිතයේ බොහෝ අංශවල සටන බොහෝ දුරට අවසන් ය. නිදසුනක් වශයෙන්, ශාස්ත්‍රීය ලෝකයෙන් ඔබ්බට ගිය සාහිත්‍ය කවයන් තුළ, රැල්ෆ් වොල්ඩෝ එමර්සන්ගේ අදහස් දිගටම ක්‍රියාත්මක වේ. එමර්සන්ගේ දේවවාදය ක්‍රිස්තුස් වහන්සේ ප්‍රතික්ෂේප කිරීමකට සමානයි; එය සියුම් වන අතර ශුභාරංචියෙන් පිටට හරවා නොදැනුවත්ව රැවටිය හැකිය. එමර්සන් කියා සිටියේ පුද්ගලයන් තුළ ඇති "අධික ආත්මය" සෑම පුද්ගලයෙකුටම තමාගේ හෝ ඇයගේ ගැලවීමේ හා සත්‍යයේ උල්පත බවට පත්වන බවයි. එමර්සන් සහ හේගල් වැනි ලේඛකයින් කියවීමේදී, කිතුනුවන් (විශේෂයෙන් සාන්තුවරයන්ට භාර දුන් අය [යූද් 3]) පරෙස්සම් විය යුතු අතර දේවවචනය ඔවුන්ගේ සිතුවිලිවල කේන්ද්‍රගතව තබාගෙන නිහතමානීව එයට කීකරු විය යුතුය. ඔවුන්ගේ ජිවිත කිතුනු හා ලෞකික මානවවාදීන් සමහර විට විශ්වයේ පිළිවෙලෙහි පදනම හෝ ප්‍රභවය පිළිබඳව අවංක සංවාදයක නිරත වී ඇත. ඔවුන් මෙම හේතුව ලෙස හැඳින්වුවද, ඇරිස්ටෝටල්ගේ ප්‍රමුඛයා ලෙස හැඳින්වුවද, සමහර ලෞකික තාර්කිකවාදීන් සදාචාරාත්මක සත්‍යය සදාචාරාත්මක පිළිවෙලක් සඳහා පූර්වාවශ්‍යතාවක් බව නිවැරදිව අනුමාන කරති. බොහෝ ලෞකික මානවවාදීන් අදේවවාදීන් වුවද, ඔවුන්ට සාමාන්‍යයෙන් තර්කානුකූලව ඉහළ දැක්මක් ඇත; එමනිසා, ක්‍රිස්තියානි ක්ෂමාලාපකයින්ට ශුභාරංචිය පිළිබඳව තාර්කිකව සංවාදයක් පැවැත්විය හැකිය. ක්‍රියා 17: 15-34 දක්වා ඇතීනියානුවන් ඇමතීමේදී පාවුල් කළාක් මෙන්.
කිතුනුවකු ලෞකික මානවවාදයට ප්‍රතිචාර දැක්විය යුත්තේ කෙසේද? මාර්ගය අනුගමනය කරන්නන් සඳහා (ක්‍රියා 9: 2; 19: 19, 23), මානවවාදයේ ඕනෑම නීත්‍යානුකූල ස්වරූපයක් මිනිස් මනස හා කැමැත්ත දෙවියන් වහන්සේගේ මනසට හා කැමැත්තට යටත් කිරීමේදී මානව විභවය පිළිබඳ පූර්ණ අවබෝධය දැක ගත යුතුය. දෙවියන් වහන්සේගේ ආශාව නම් කිසිවෙකු විනාශ නොවිය යුතුය, නමුත් සියල්ලෝ පසුතැවිලි වී තම දරුවන් මෙන් සදාකාල ජීවනය උරුම කර ගැනීමයි (යොහන් 3:16; 1:12). ලෞකික මානවවාදය අරමුණු කරන්නේ ඊට වඩා අඩුවෙන් හා තවත් බොහෝ දේ කිරීමයි. එහි අරමුන මේ ලෝකය සුවපත් කිරීම සහ මිනිසා තමාගේම ප්‍රගතිශීලී ගැලවීමේ කතුවරයා ලෙස මහිමයට පත් කිරීමයි. මේ සම්බන්ධයෙන් ගත් කල, දෙවියන්ගේ සැබෑ ශුභාරංචිය සඳහා ඇතැම් ආගමික ආදේශක සමඟ "ලෞකික" මානවවාදය බෙහෙවින් පහසු ය — නිදසුනක් වශයෙන්, ස්වයං සාක්ෂාත් කර ගැනීමේ සහයෝගීතාවයේ නිර්මාතෘ වන යෝගානන්දගේ ඉගැන්වීම්. ඊට වෙනස්ව, ක්‍රිස්තියානි මානවවාදීන් ස්වාමීන් වන යේසුස්ව අනුගමනය කරන්නේ අපගේ රාජ්‍යය මේ ලෝකයට අයත් නොවන බවත් මෙහි සම්පූර්ණයෙන් සාක්ෂාත් කරගත නොහැකි බවත්ය (යොහන් 18:36; 8:23). අප අපගේ මනස යොමු කර ඇත්තේ දෙවියන් වහන්සේගේ සදාකාලික රාජ්‍යය කෙරෙහි මිස භූමික දේ මත නොවේ, මන්ද අප මිය ගොස් ඇති අතර අපගේ ජීවිත ක්‍රිස්තුස් වහන්සේ සමඟ දෙවියන් වහන්සේ තුළ සැඟවී ඇත. අපගේ ජීවිතය වන ක්‍රිස්තුස් වහන්සේ නැවත පැමිණෙන විට, අපි ඔහු සමඟ තේජසින් පෙනී සිටිමු (කොලොස්සි 3: 1-4). මෙය සැබවින්ම මනුෂ්‍යයන් වශයෙන් අපගේ ඉරණම පිළිබඳ ඉහළ දෘෂ්ටියකි. මක්නිසාද ලෞකික කවියන් පවා පවසා ඇති පරිදි අපි උන් වහන්සේගේ දරුවෝ වෙමු (අරටස්ගේ "ෆයිනෝමෙනා" කාව්‍යය බලන්න; ක්‍රියා 17:28).
තර්කානුකූලව බලයෙන් ක්‍රියාත්මක වන මානවවාදයට සාර්ථක විය නොහැකි බව වටහා ගැනීමට යමෙකු කිතුනුවකු විය යුතු නැත. ජර්මානු බුද්ධත්වයේ උච්චතම අවස්ථාව වන විට එමානුවෙල් කාන්ට් පවා ඔහුගේ නිර්මලකම ලිවීම මෙය තේරුම් ගත්තේය. ක්‍රිස්තුස් වහන්සේගේ අනුගාමිකයන් දර්ශනවාදයේ හා මානව සම්ප්‍රදායේ රැවටීමට ගොදුරු නොවිය යුතුය, නැතහොත් මිනිස් ස්වයං සාක්ෂාත් කර ගැනීමේ හැකියාව පිළිබඳ ආදර විශ්වාසය මත පදනම් වූ මානවවාදය විසින් වහල්භාවයට පත් නොකළ යුතුය (කොලොස්සි 2: 8). හේගල් ඉතිහාසයේ ප්‍රගතිශීලී අපෝහක අවධීන් හරහා ආත්මය "ක්ෂණික" ලෙස තර්කානුකූල පරමාදර්ශය මත පදනම් වූ මානව ප්‍රගතිය; නමුත් හේගල් විසිවන සියවසේ ලෝක යුද්ධ දැකීමට ජීවත් වූයේ නම්, ඉතිහාසයේ මෙම පරාජයේ මානව ප්‍රගතිය සොයා ගැනීමට ඔහු දිගටම උත්සාහ කරනු ඇතැයි යන්න සැක සහිතය. දිව්‍යමය වශයෙන් රචිත මිදීමෙන් වෙන් කොට ඇති ඕනෑම ආකාරයක මානවවාදයක් අසාර්ථකත්වයට හා ඇදහිල්ලට බොරු බව කිතුනුවන් තේරුම් ගනී. මිනිසා දෙවියන් වහන්සේගේ ස්වරූපයෙන් සාදන ලද බැවින් අපි දෙවියන් වහන්සේ පිළිබඳ උසස් දෘෂ්ටියකින් මිනිසා දෙස බලමු. මිනිසාගේ මංමුලා සහගත තත්වය සහ දෙවියන් වහන්සේගේ ගැලවීමේ සැලැස්ම පිළිබඳව අපි ශුද්ධ ලියවිල්ලට එකඟ වෙමු.
ඇලෙක්සැන්ඩර් සොල්සෙනිට්සින් නිරීක්ෂණය කළ පරිදි මානව වර්ගයා මිනිසාගේ මංමුලා සහගත තත්වයට කිසිසේත් විසඳුමක් ලබා නොදේ. ඔහු එය මෙසේ දක්වයි: "මිනිසා ඉපදුණේ සතුටින් ඉන්න බව ප්‍රකාශ කිරීමේදී මානවවාදය නිවැරදි නම්, ඔහු මැරීමට ඉපදෙන්නේ නැත. ඔහුගේ ශරීරය මියයෑමට නියම වී ඇති හෙයින්, පෘථිවිය මත ඔහුගේ කර්තව්‍යය වඩාත් අධ්‍යාත්මික ස්වභාවයකින් යුක්ත විය යුතුය. "ඇත්ත වශයෙන්ම, මනුෂ්‍ය වර්ගයාගේ කර්තව්‍යය නම් දෙවියන් වහන්සේව සෙවීමයි (ක්‍රියා 17: 26-27; 15:17), අපගේ සැබෑ මිදුම්කරුවා, අපට භූමික උරුමයට වඩා හොඳක් ලබා දෙයි (හෙබ්‍රෙව් 6: 9; 7:17). ක්‍රිස්තුස් වහන්සේට දොර විවර කරයි (එළිදරව් 3:20) දෙවියන් වහන්සේ තමාට ප්‍රේම කරන සහ ඔහුගේ අරමුණු අනුව කැඳවනු ලබන අය උදෙසා සූදානම් කර ඇති වඩා හොඳ රට උරුම කර දෙනු ඇත (එපීස 1:11; රෝම 8:28; හෙබ්‍රෙව් 11:16; මතෙව් 25: 34; යොහන් 14: 2) ලෞකික මානවවාදී ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනයන්හි අඩංගු සියලු ආඩම්බර හා උසස් අරමුණු වලට වඩා මෙය කොතරම් විශිෂ්ටද?
English
ලෞකික මානවවාදය යනු කුමක්ද?
