ප්‍රශ්නය
පාපය පැමිණියේ කොහෙන්ද?
පිළිතුර
දෙවියන්වහන්සේ පාපය මැව්වේ නැත, නමුත් උන්වහන්සේ පව් කිරීමට හැකියාව ඇති නිදහස් කැමැත්ත ඇති ජීවීන් නිර්මාණය කළේය. මෙයට සාතන්, වැටුණු දේවදූතයන් (භූතයන්) සහ මිනිසුන් ඇතුළත් වේ. පැහැදිලිවම කිවහොත්, පාපය යනු දෙවියන්වහන්සේගේ ප්‍රමිතිවලින් අඩුවීමකි. පාපය යනු “පවතින” වස්තුවක් හෝ දෙයක් නොවේ; එයට ස්වාධීන පැවැත්මක් නැත. ඒ වෙනුවට, පාපය යනු යමක් නොමැතිකම, දෙවියන්වහන්සේගේ නීතියට සම්පූර්ණයෙන්ම කීකරු වීමට සහ උන්වහන්සේගේ මහිමයට අනුව ජීවත් වීමට අසමත් වීම (රෝම 3:23).
උන්වහන්සේ විශ්වය සහ අපගේ ලෝකය මැවූ විට, “දෙවියන් වහන්සේ තමන් සෑදූ සියල්ල දුටුවේය, එය ඉතා හොඳ විය” (උත්පත්ති 1:31; cf. 1 තිමෝති 4:4). මෙම “ඉතා හොඳ” මැවිල්ලට මනුෂ්‍යත්වය සහ පසුව සාතන් ලෙස හැඳින්වෙන දේවදූතයා ඇතුළත් විය. මේ අවස්ථාවේදී, කිසිම මිනිසෙකු හෝ දේවදූතයෙකු තවමත් පව් කර නොතිබුණත්, එසේ කිරීමට ඔවුන්ට සම්භාව්‍යයක් (හැකියාවක්) තිබුණි. දෙවියන්වහන්සේ පව්කාර මිනිසෙක් මැව්වේ නැත, නමුත් දේවදූතයන් පිරිසක් ස්වර්ගයේ දෙවියන්වහන්සේට විරුද්ධව කැරලි ගසා පව්කාර විය.
සාතන්ගේ ස්වර්ගයෙන් වැටීම සංකේතාත්මකව යෙසායා 14:12-14 සහ එසකියෙල් 28:12-19 හි විස්තර කර ඇත. ලුසිෆර් නම් දේවදූතයෙකුට අවශ්‍ය වූයේ “අහසට නැඟී” “දෙවියන්වහන්සේගේ තාරකාවලට ඉහළින්” සිටීමටය (යෙසායා 14:13). 14 වැනි පදයේ ඔහු “මහෝත්තමයා මෙන්” වීමට අවශ්‍ය වූ බව එකතු කරයි. දෙවියන්වහන්සේ ලුසිෆර්ව විනිශ්චය කළේ දෙවියන් වහන්සේගේ අඛණ්ඩ පැවැත්මෙන් ඔහුව ඉවත් කිරීමෙනි (යෙසායා 14:15). එම වැටුණු දේවදූතයා දැන් හඳුන්වනු ලබන්නේ සාතන් (“විරුද්ධකාරයා”) හෝ යක්ෂයා (“අපහාස කරන්නා”) යනුවෙනි.
එසකියෙල් තුළ, සාතන් පරිපූර්ණ, ප්‍රඥාවන්ත සහ ලස්සන දේවදූතයෙකු ලෙස මවා ඇති බව අපට පෙනේ (එසකියෙල් 28:14). නමුත් පසුව සාතන් කැරලි ගැසුවේය: “ඔබව මවන ලද දින සිට ඔබ තුළ දුෂ්ටකම සොයාගත් තෙක් ඔබ ඔබේ මාර්ගවල නිර්දෝෂීව සිටියා” (15 පදය). තත්ත්වය වෙනස් වූයේ එවිටය. සාතන් පාපයට තෝරා ගත් හේතුව ගැන ශුද්ධ ලියවිල්ල ඉඟි කරයි: “ඔබේ අලංකාරය නිසා ඔබේ සිත උඩඟු වී, ඔබේ තේජස නිසා ඔබේ ප්‍රඥාව දූෂිත විය” (පදය 17; cf. 1 තිමෝති 3:6). උත්පත්ති 3 හි ඒදන් උයනේ ඒවව පොළඹවා ගැනීමට සර්පයෙකු ලෙස පැමිණීමට පෙර යම් අවස්ථාවක සාතන්ගේ වැටීම සිදු විය. (එසකියෙල් 28:17) පොළොවට හෙළනු ලැබීමෙන් පසුව, සාතන් මනුෂ්‍ය වර්ගයා පාපයට පෙළඹවූ අතර, ඔහු එම පුරුද්ද දිගටම කරගෙන ගියේය. එතැන් සිට (මතෙව් 4:1-11 බලන්න).
ආදම්ගේ පාපයේ සිට මිනිසුන්ට ආදම්ගේ අධ්‍යාත්මික දූෂණය උරුම වී ඇති අතර පාප ස්වභාවයකින් උපත ලබා ඇත. අපි ස්වභාවයෙන්ම පාපයට නැඹුරු වෙමු (රෝම 6-7; යාකොබ් 1:13-15). නමුත් ක්‍රිස්තුස් යේසුස් වහන්සේ තුළ අපගේ පව්වලට සමාව ලැබිය හැකිය. “දෙවියන්වහන්සේ පාපයක් නැති [යේසුස්වහන්සේ] අප උදෙසා පාපයක් කරවූසේක. අපි යේසුස් වහන්සේ කෙරෙහි ඇදහිල්ල තබන විට පාපයේ සදාකාලික දඬුවමෙන් අපට සමාව ලැබේ. අපට පාපයට වහල්භාවයෙන් නිදහස ලැබෙන අතර ශුද්ධාත්මයාණන් වහන්සේට යටත් වීමෙන් ධර්මිෂ්ඨ ලෙස ජීවත් වීමට ඉගෙන ගත හැකිය. ආදම් මෙන් අඩුවෙන් ක්‍රිස්තුස්වහන්සේ මෙන් ක්‍රියා කිරීමේ මෙම ක්‍රියාවලිය විශුද්ධිකරණය ලෙස හැඳින්වේ.
දෙවියන්වහන්සේ පව් කළ හැකි ජීවීන් මැව්වේ මන්දැයි සමහරු කල්පනා කරති. පව් කිරීමට හැකියාවක් නොමැතිව උන්වහන්සේ දේවදූතයන් සහ මිනිසුන්ව මැව්වේ නැත්තේ ඇයි? විකල්පය වන්නේ හරි වැරැද්ද තෝරා ගැනීමට නොහැකි ජීවීන් නිර්මාණය කිරීමයි. එහෙත්, එසේ වූ විට, දේවදූතයන් සහ මිනිසුන් රොබෝවරුන් මෙන් වනු ඇත, සමිඳාණන් වහන්සේට සැබවින්ම ආදරය හා සෙනෙහස පෙන්වීමට නොහැකි වනු ඇත. දෙවියන්වහන්සේට එක්කෝ පාපය කළ නොහැක්කක් කළ හැකිය, නැතහොත් උන්වහන්සේට තෝරා ගැනීමට ජීවීන් නිදහස් කළ හැකිය, නමුත් උන්වහන්සේට තර්කානුකූලව ඒ දෙකම කළ නොහැකි විය. තෝරා ගැනීමේ හැකියාවක් නොමැතිව කිසිම ජීවියෙකුට දෙවියන්වහන්සේ සමඟ අර්ථවත් සම්බන්ධතාවයක් ඇති කර ගත නොහැක. උන්වහන්සේගේ දයාව සහ ප්‍රේමය, උන්වහන්සේගේ යුක්තිය සහ ධර්මිෂ්ඨකම පිළිබඳ අර්ථවත් අත්දැකීමක් කිසිදා නොලැබෙනු ඇත. දෙවියන්වහන්සේගේ ස්වභාවය සහ මහිමයේ සම්පූර්ණත්වය ප්රදර්ශනය නොවේ.
පාපයේ පැවැත්ම සෘණාත්මක ය (රෝම 6:23), නමුත් එය කතාවේ අවසානය නොවේ. අවසානයේදී සාතන්ව පරාජය කරනු ඇත. උන් වහන්සේගේ අවසානය ප්‍රකාශ කර ඇත, උන්වහන්සේගේ නපුර සදහටම පවතින්නේ නැත (එළිදරව් 20:7-10). යේසුස් ක්‍රිස්තුස්වහන්සේ තුළ ඇදහිල්ල තුළින්, අපට පව්වලට සමාව ලබා ගත හැකි අතර දෙවියන් වහන්සේ සමඟ නැවත ඇසුරු කළ හැක (යොහන් 3:16; එපීස 2:8-9). මෙම සම්බන්ධතාවය සදාකාල ජීවනය මෙන්ම අපගේ ස්වාමින්වහන්සේ සමඟ ඇති සම්බන්ධය තුළින් බහුල ජීවිතයක් සපයයි (යොහන් 10:10). යේසුස් වහන්සේ පාපය සහ මරණය ජයගෙන දෙවියන්වහන්සේ සමඟ සම්පූර්ණ සම්බන්ධතාවයකට අපව ගෙන එයි, අපට සිතාගත හැක්කේ අපට සිතාගැනීමට පමණි (1 කොරින්ති 15:50-58; එළිදරව් 21-22).
English
පාපය පැමිණියේ කොහෙන්ද?
