Tanong
Kapag ipinagtapat natin ang ating mga kasalanan sa Diyos, gaano ba dapat tayo kadetalye?
Sagot
Ang pagtatapat ng kasalanan sa Diyos ay iniutos sa Kasulatan at bahagi ng pamumuhay ng Kristiyano (Santiago 5:16; 1 Juan 1:9). Ngunit kapag ipinagtapat natin ang ating mga kasalanan, gaano ba kapartikular ang kailangan nating sabihin? Hindi ba alam na ng Diyos ang lahat ng detalye?
Totoo na alam ng Diyos ang lahat ng detalye ng ating kasalanan. “Ako'y iyong nakikita, gumagawa o hindi man, ang lahat ng gawain ko'y pawang iyong nalalaman. Di pa ako umiimik, yaong aking sasabihi'y alam mo nang lahat iyon, lahat ay di malilihim” (Awit 139:3–4). Totoo na alam ng Diyos ang lahat tungkol sa atin, kabilang ang mga detalye ng ating mga kasalanan at lahat ng ating nagawa. Kaya, kapag ipinagtatapat natin ang ating mga kasalanan sa Kanya, hindi talaga natin sinasabi sa Kanya ang anumang bagay na hindi pa Niya alam.
Kahit na ibinigay ng walang hanggang kaalaman ng Diyos, ang isang detalyadong pagtatapat ng kasalanan sa Diyos ay karapat-dapat. Hindi natin gustong maging katulad ni Adan, nagtatago sa gitna ng mga puno sa hardin, umaasang makaiwas sa pagtuklas (Genesis 3:8). Mas gugustuhin nating maging katulad ni David nang sabihin niyang, “Kaya't ang kasalanan ko'y aking inamin; mga pagkakamali ko'y hindi na inilihim” (Awit 32:5).
Nang kausapin ng Diyos ang mag-asawang nagkasala sa Eden, tinanong Niya si Adan, “Kumain ka ba ng bunga ng puno na iniutos kong huwag mong kainin?” (Genesis 3:11), at tinanong Niya si Eva, “Ano itong ginawa mo?” (talata 13). Ang parehong mga katanungan ay humingi ng isang tiyak na sagot. Ang pangkalahatang sagot ay hindi sapat. Hindi rin dapat sapat ang labis na pagpapasimple o malawak na pangkalahatan sa ating mga panalangin ng pagtatapat.
Sa tuwing nakikipag-usap tayo sa Diyos nang nag-iisa sa pribadong panalangin, ang komunikasyon ay dapat na detalyado at matalik. Ibinabahagi natin ang ating sarili sa Isang taong higit na nagmamalasakit sa atin kaysa sa iba. Habang ipinahahayag natin ang ating mga kasalanan, nang detalyado, kinikilala natin ang ating pagpapahalaga sa lawak ng Kanyang kapatawaran. Nakikipag-usap tayo sa nag-iisang Indibiduwal na hindi lamang nakakaalam ng ating mga paghihirap, pagkukulang, at layunin sa buhay, ngunit may banal na kapangyarihang baguhin tayo upang maging higit na katulad Niya.
Habang kinikilala natin ang mga detalye ng ating kasalanan sa Diyos, ipinapakita natin sa Kanya na wala tayong dapat itago. Mapagpakumbaba nating inaamin na “lahat ng bagay ay nalantad at nalalantad sa harap ng mga mata niya na dapat nating ipagsulit” (Hebreo 4:13). Sa ating pag-amin tayo ay tumitingin sa Isa na nag-iisang may kapangyarihang ganap na patawarin tayo sa ating mga kasalanan at gawing buo at katanggap-tanggap tayo sa Kanyang paningin.
Hindi natin kailangang matakot sa paghatol ng Diyos. Sa pag-amin natin sa ating mga kasalanan, alam natin na binayaran na ito ni Cristo nang buo. Ipinangako Niya ang Kanyang kapatawaran at ang kapangyarihang sirain ang kontrol ng kasalanan sa atin. Ang pagtatapat ng mga detalye ng ating kasalanan sa Diyos ay bahagi ng pagtatapon ng “lahat ng bagay na humahadlang at ang kasalanang madaling nakakasagabal” upang tayo ay “makatakbo nang may tiyaga sa takbuhan na itinakda para sa atin” (Hebreo 12:1).
Sa isang sesyon ng pagpapayo, aasahan ng tagapayo na ang kanyang kliyente ay magiging bukas at tapat hangga't maaari upang paganahin ang proseso ng pagpapagaling. Ang hindi katapatan ay hahadlang lamang sa proseso. Si Jesus, ang Kahanga-hangang Tagapayo (Isaias 9:6), ay nararapat sa parehong katapatan at pagiging bukas. Nakatayo Siya na handang makinig at gumabay. “Kaya't kinailangang matulad Siya sa Kanyang mga kapatid sa lahat ng paraan. Upang Siya'y maging isang Pinakapunong Pari na mahabagin at tapat na naglilingkod sa Diyos at nag-aalay ng handog para mapatawad ang mga kasalanan ng tao. At ngayo'y matutulungan Niya ang mga tinutukso, sapagkat Siya man ay tinukso at nagdusa” (Hebreo 2:17–18).
Sa halip na manalangin sa pangkalahatan, magsabi ng mga bagay tulad ng, "Kung nakagawa ako ng kasalanan ngayon, mangyaring patawarin mo ako," dapat tayong gumawa ng ilang tunay na pagsusuri ng kaluluwa at tanggapin ang ating nagawa. Ang mga panalangin ng isang personal na katangian ay hindi naglalayo mula sa isang detalyadong pag-amin ng kasalanan. Ang isang nagsisising puso ay hindi matatakot sa paghahayag ng kasalanan nito sa Diyos: “ang handog ko, O Diyos, na karapat-dapat ay ang pakumbaba't pusong mapagtapat” (Awit 51:17). At naaalala natin na “Tinutulungan Niya, mga nagdurusa at di binibigo ang walang pag-asa” (Awit 34:18).
Maaari tayong lumapit sa Diyos at sabihin lahat ng nasa ating isipan, matapat na ipagtatapat ang ating kasalanan, at pagkatapos ay tanggapin ang malayang kapangyarihan ng Kanyang pagpapatawad. Sa pagsang-ayon sa Diyos, makakahanap tayo ng kaginhawahan mula sa mga damdaming makasalanan at kalakasan sa ating paglalakad bilang mga mananampalataya kay Cristo.
English
Kapag ipinagtapat natin ang ating mga kasalanan sa Diyos, gaano ba dapat tayo kadetalye?
